Ramblin’ Roots heeft zich bij zijn derde editie duidelijk vernieuwd. Vooral qua programmering. Een korte blik op het blokkenschema laat weinig grote namen zien, maar het aantal acts is uitgebreid van vijftien naar 22. Het festival groeide ten opzichte van de edities van 2014 en 2015 van vier naar zes podia. In ruim acht uur tijd is een breed assortiment van folk-, country-, rock-, blues- en soulartiesten te bewonderen. Keuzestress voor de liefhebbers dus.

The Mulligan Brothers openen het festival in Ronda. De meerstemmige folk en country van het viertal uit Mobile, Alabama klinkt doordacht en sympathiek, maar ook weinig opvallend. De ‘suitcase bass’, met een oude reiskoffer als klankkast voor het instrument, baart nog het meeste opzien. Er vlamt pas iets op bij SteelDrivers-cover ‘If It Hadn’t Been For Love’, als violiste Melody Duncan de leadzang overneemt van frontman Ross Newell. De opleving duurt maar kort. Misschien zijn Newell en zijn band te veel onder de indruk van de grote halfvolle zaal.

Admiral Freebee, de band van de Vlaamse Tom van Laere, tapt uit een heel ander vaatje. Het miezerige nepboompje met nepvogeltje pal naast zijn microfoonstandaard is daarvan het eerste teken. Muzikaal geeft Van Laere ook een geheel eigen draai aan de traditie: rock, folk, nachtclubjazz, soul – hij gooit het in een pan en ziet wel wat eruit komt. Tenminste, zo doet hij het graag voorkomen. Ondertussen sturen zes puike begeleiders, inclusief twee strakke blazers, de aanstekelijke gekte van de admiraal professioneel de goede kant op.

Het optreden van Richmond Fontaine staat in het teken van afscheid. De band van voorman Willy Vlautin heeft aangekondigd na deze tournee uit elkaar te gaan. Op Ramblin’ Roots biedt het viertal uit Portland, Oregon een soort greatest hits selectie uit de elf albums van hun bestaan: donkere, verhalende liedjes met slechts heel af en toe een sprankje hoop. Klein en intiem, maar ook vaak ruig, punkachtig bijna, met gitaarsolo’s die aan Neil Young doen denken. Vrolijk word je er niet van, overtuigend is het wel. Aan het eind van de set bedankt Vlautin het publiek voor hun steun in de afgelopen twee decennia.

Wie bezieling zoekt, of gewoon een lekkere avond wil hebben, is bij The Reverend Shawn Amos aan het goede adres. De blues- en soulpredikant, strak gekleed in paarse zootsuit, felgele schoenen en vintage hoedje, verandert het publiek in Pandora moeiteloos in een kolkende massa. Met hartstocht, humor en een enkel kort en opzwepend stichtelijke les. De zanger-mondharmonicaspeler wordt bij dit alles ondersteund door een strakke ritmesectie en een gitarist met messcherpe licks. Hoogtepunten zijn Amos’ versie van Janis Joplins aloude ‘Mercedes Benz’, waarbij hij zich met veel plezier in het publiek begeeft, en Bowie’s ‘The Jean Genie’, voor deze avond teruggetoverd naar de blues. Een show als deze kom je niet vaak tegen.

Het is rennen in de doolhof van TivoliVredenburg, want in Ronda is Bombino alweer bezig. De uit Niger afkomstige band van gitarist-zanger Omara ‘Bombino’ Moctar is een verrassende keuze. Maar ook weer niet zo heel gek, want Bombino mengt de traditionele muziek van zijn land met rock, blues en reggae. En hoewel Moctar zingt in het Tamasheq (de taal van de Tuareg), komen de energie en de muzikale klasse van het viertal wel degelijk over bij het dansende publiek.

Zeven verdiepingen hoger, in Cloud Nine, is het de beurt aan Ethan Johns. Johns (47), die naam maakte als producer, debuteerde als uitvoerend artiest pas in 2012. Op het podium van Ramblin’  Roots maakt Johns echter geen sterke indruk. Zijn set wordt ontsierd door lange onderbrekingen waarin hij zijn gitaar stemt, terwijl zijn begeleiders ongemakkelijk of verveeld voor zich uit kijken. Johns’ behoorlijk sterke songmateriaal en de aanwezigheid van een schare fans kan het optreden niet redden.

De locatie van Ramblin’ Roots, TivoliVredenburg, verdient aparte vermelding. Het centrale punt wordt gevormd door Plein 6, waar het de hele dag gezellig druk is. Hier zijn etenskraampjes, een grote bar, DJ’s en platenverkoop. In dezelfde ruimte, maar een trap lager in de K.F. Hein foyer, vinden ook optredens plaats. Ook de andere vijf zalen zijn vanaf Plein 6 relatief gemakkelijk te bereiken, al lijkt een duidelijkere bewegwijzering geen overbodige luxe.

Club Nine, op dezelfde verdieping als grote zus Cloud Nine, biedt vanaf half tien onderdak aan Amanda Pearcy. De singer-songwriter uit Austin, Texas doet met haar slepende zang en zuidelijke tongval enigszins denken aan Lucinda Williams. Het geluid in Club Nine is nogal beperkt, maar Pearcy’s begeleiders, waaronder ‘onze’ BJ Baartmans op bas, geven haar broeierige, authentieke liedjes wel net dat extra mee dat ze nodig hebben.

Beneden krijgen Matt Andersen & The Bona Fide de Ronda langzaam vol. De zwaarlijvige Southern rocker uit Canada heeft een gevarieerd repertoire van zelfgeschreven blues-, rock- en folknummers en een paar covers. Niet verrassend, allesbehalve vernieuwend, maar wel heel toegankelijk en fan-tas-tisch gespeeld en gezongen, inclusief de felle gitaarduels die bij het genre horen. En met de prachtige folkballad ‘Coal Mining Blues’ krijgt Andersen zelfs bijna het hele Rondapubliek stil – een prestatie.

Boven, in Cloud Nine, bevindt Jon Cleary zich dan al in de zevende hemel. De Britse zanger-toetsenist, inmiddels al dertig jaar woonachtig in New Orleans, wordt ondersteund door twee jongere stadgenoten op bas en drums die ook nog eens geweldig zingen. Met z’n drieën laten ze Cleary’s nummers swingen, kreunen, zuigen, funken zoals ze dat alleen in de Big Easy kunnen. Dit is de beste gig van zijn Europese tournee, zegt Cleary voor hij de toegift inzet. We geloven het graag.

Gezien: Ramblin’ Roots, met o.a. The Mulligan Brothers, Admiral Freebee, Richmond Fontaine, The Reverend Shawn Amos, Ethan Johns & The Black Eyed Dogs, Bombino, Amanda Pearcy, Session Americana, Matt Andersen & The Bona Fide, Jon Cleary, Revel in Dimes, zaterdag 22 oktober 2016 @, TivoliVredenburg