Het eerste reünieconcert van Room Eleven, afgelopen juli, was binnen een kwartier uitverkocht. De belangstelling was zo groot dat de voorstelling van De Helling werd verplaatst naar de Pandora in TivoliVredenburg. “Bizar toch?”, zegt Janne Schra (34), de frontvrouw van de band. “Ik vind het heel tof dat mensen na al die tijd nog steeds enthousiast worden van Room Eleven. Het voelt alsof we iets in een koektrommel hadden zitten en dat er nu weer hebben uitgetoverd.”

Kauwgomroze vinyl
De show was zelfs zo’n succes dat de band besloot er een vervolg aan te geven met een Nederlandse clubtour. Betekent dat dat Room Eleven terug is? “Daar heb ik lang over nagedacht”, zegt Schra. “Maar ik denk dat het voorlopig bij deze tour blijft. Ik vind het lastig om dingen te combineren waarvan ik vind dat ze beide voor honderd procent mijn aandacht verdienen. Dan zou ik moeten kiezen. Het zou gek en ook een beetje schizofreen zijn om me vol op Room Eleven te storten nu ik mijn solocarrière op de rit heb.” Zelf ziet ze het zo: “We vinden het ontzettend leuk om weer eens in deze formatie te spelen en het is mooi dat we daar nog steeds zoveel mensen blij mee kunnen maken.” Dan: “Oh, we hebben trouwens wel een nieuwtje. Het is dit jaar tien jaar geleden dat ons debuut verscheen. Daarom brengen we hem opnieuw uit, een speciale editie, op kauwgomroze vinyl.”

In 2001 hing Schra, toen nog student aan het Utrechts Conservatorium, een briefje op. Ze was op zoek naar iemand met wie ze nummers kon schrijven en spelen. Gitarist Arriën Molema reageerde. De band werd verder uitgebreid met toetsenist Tony Roe, bassist Lucas Dols en drummer Maarten Molema. Debuutalbum Six White Russians and a Pink Pussycat verscheen in 2006 en met die plaat werd Room Eleven snel, heel snel succesvol. Een tweede album volgde, evenals optredens in Japan, Canada en Zuid-Afrika en een uitverkochte theatertour in Nederland.

Frisse energie
“Daarna was de koek een beetje op”, zegt Schra. “In drie jaar tijd hadden we eigenlijk geen moment stilgestaan, de trein denderde maar door. Het was voor iedereen zwaar geweest. We konden wel weer een album maken – dat werd ook min of meer van ons verwacht – maar we waren allemaal toe aan iets anders.” Zelf wilde ze iets nieuws maken, los van Room Eleven. “Niet omdat ik niet achter onze muziek stond, maar het moest allemaal zo snel. Er was weinig tijd om dingen te laten rijpen. De grap is: toen ik eenmaal uit de band was gestapt (begin 2010, red.), had ik zoveel energie dat ik me gelijk op iets anders heb gestort en Schradinova in het leven heb geroepen. Nog datzelfde jaar bracht ik een album uit, India Lima Oscar Victor Echo You.”

Schradinova was het bruggetje naar Schra’s uiteindelijke solocarrière. “Ik moest onderzoeken wie ik was en welke kant ik met mijn muziek op wilde. Dat heb ik min of meer en public gedaan, al vond ik het wel prettig dat ik me in de beginperiode achter een band kon verschuilen. Uiteindelijk ben ik bij mijn tweede plaat (haar titelloze solodebuut uit 2013, red.) heel erg bij mezelf uitgekomen, al liep de productie nog erg uiteen. Bij mijn volgende album, Ponzo (2015, red.), viel alles op zijn plaats.”

Dat meisjemeisjesachtige
Ook voor Room Eleven is de cirkel nu rond. Op 25 november is de band terug in Utrecht, de stad waar het allemaal ooit begon. “Ik sta nu heel anders op het podium dan vroeger”, zegt Schra. “Ik denk dat ik er nu meer van geniet om de nummers te zingen. Ik sta boven het materiaal in plaats van dat het mij overdondert. En ik dacht dat ik dat meisjemeisjesachtige van vroeger wel had afgezworen, maar blijkbaar roepen de liedjes van Room Eleven dat in me op.” Ze lacht: “Het heeft wel iets nostalgisch. Alsof je je oude dansschoenen weer aantrekt en ineens weer voelt hoe fijn ze altijd zaten, en hoe lekker je erop kon dansen.”

Te zien: Room Eleven, vrijdag 25 november @ TivoliVredenburg.