Frisse tweede editie van festival Klein New Orleans

Uiteenlopend en een tikkeltje chaotisch

Tekst: Geneviève Smans / Foto’s: Anahí Clemens ,

Rond drie uur ’s middags slenteren er een paar verdwaalde wandelaars over het nog lege festivalterrein van Klein New Orleans dat gecreëerd is op de Breedstraat en de Wijde Begijnestraat. In de verte is de opzwepende muziek van brassband de Koppensnellers te horen, zij leiden net als vorig jaar een stoet vanaf de Neude richting het festival. Aan Dead Elvis de taak leven in de brouwerij te brengen en af te trappen op het Tremé podium. Met zijn angstaanjagende masker en Elvis-kostuum dat vol gaten zit, neemt hij plaats op de kruk achter zijn drumkit en neemt hij zijn gitaar op schoot. Tussen de opzwepende, onverstaanbare rock ’n roll-nummers door brabbelt hij wat met een zwaar Amerikaans accent. Het gemêleerde publiek dat dik aangekleed voor het podium staat, moet duidelijk nog even op gang komen en kijkt vooral de ogen uit tijdens de show van de aparte one-man band. Na zijn set leidt een crewlid van het festival het publiek met een megafoon naar de volgende act.

In het midden van het festival, de French Quarter, is een foodcorner gecreëerd met een dj-booth waar gedanst kan worden. Aan het eind van de dag treedt hier studentenkoor Kwaya op met nummers als ‘Shackles’ van Mary Mary en ‘Oh Happy Day’. Door de wind en de drukte is het van een afstandje erg lastig om het optreden zonder versterking te horen en komt de performance niet helemaal over.

De twee kleine podia, Mississippi en Iberville, zijn gelegen in kleine steegjes waardoor het al snel knus en vol aanvoelt. De genres lopen erg uiteen per podium. Zo neemt het publiek aan het begin van de avond bij Iberville plaats op zitzakken en geniet van de melancholische meerstemmigheid van country/folk-band Rivers, terwijl bij Mississippi uitbundig geswingd wordt bij de opzwepende muziek van Lazarus Revival. Het programma van de verschillende podia heeft veel overlap en dat maakt het erg onhandig om alles te kunnen zien. Door de smalle hoekjes waar de podia zich bevinden, is het niet makkelijk om snel van de ene naar de andere stage te gaan. 

Ondergewaardeerd hoogtepunt van het festival is het optreden van de drie dames en man van The Mourning Glories, die ondanks het slechte geluid een indrukwekkende performance wegzetten met behulp van ongewone instrumenten zoals een zaag die bespeeld wordt met een strijkstok en een Washtub Bass (een grote teil met een stok en één snaar). De eigenzinnige stemmen mengen samen zonder dat de drie zangeressen hun eigen sound verliezen.

Brassta la Vista sluit het Tremé podium, en daarmee het festival, feestelijk af. De tweede editie van Klein New Orleans is precies wat de initiatiefnemers uit willen stralen: een gezellig en spontaan straatmuziekfestival. Ondanks het slechte weer zijn er toch redelijk veel mensen naar Klein New Orleans ‘afgereisd’ om wat van de sfeer te proeven. Voor eenheid en structuur hoef je niet naar het festival te gaan, het is juist bedoeling om het zoveel mogelijk te laten lijken op een spontaan buurtfeest dat geïnspireerd is op de Amerikaanse stad.


Gezien: Klein New Orleans, zondag 15 mei 2016 @ Breedstraat & Wijde Begijnestraat, Utrecht.