Master Solo
Engelsman Mark Jennings, alias Master Solo mag de avond starten. Deze singer-songwriter heeft tien jaar geleden een album gemaakt dat nooit is uitgebracht, maar waarvan nu de master tapes zijn gebruikt door het Utrechtse Tiny Room Records label om dit album alsnog uit te brengen. Het is een collectie die qua sfeer zweeft tussen bevreemdende zolderkamerpop en rafelige 90’s collegerock. Hij is eenmalig naar Nederland gehaald om deze voor de laatste keer te spelen en vervolgens nooit weer, een bijzondere gebeurtenis dus.

Uitgedost met een grote pet, felgekleurde schoenen en een T-shirt van de film Dead or Alive AKA Braindead, is hij een opvallende verschijning. Nog opvallender is zijn rode, akoestische gitaar, die is volgeplakt met tape en schattige stickers. “This guitar is held together by tape and willpower,” grapt Jennings. Al snel blijkt dat zijn keyboard wel een rolletje tape meer kan gebruiken, want storende bekabeling zorgt ervoor dat het protesterend zijn klanken voortbrengt. Labelbaas/Lost Bear-muzikant Stefan Breuer besluit gedurende heel het lied de bekabeling vast te houden: geluidsprobleem opgelost.

Als leden van Lost Bear op de helft van zijn set bijvallen komt het rafelige collegerock aspect aan bod, hoewel de meerstemmige zang wat weg heeft van uitbundig dronkemansgelal en dat is ditmaal een compliment. Tekstueel zijn de nummers naar eigen zeggen beïnvloed door een karakter uit de film Garden State, de plek waar plastic zakjes en aanstekers naar verdwijnen en Duitse kunststudenten.

Black Oak
Na een korte pauze staat Black Oak op het podium. Deze samenwerking tussen Geert van der Velde (The Black Atlantic) en Thijs Kuijken (I am Oak) staat vanavond met een voltallige band op het podium en ook zij hebben een nieuw album uit. Het heet Equinox, vernoemd naar het natuurverschijnsel waarbij de zon recht op de evenaar staat en ervoor zorgt dat de lengte van dag en nacht overal ter wereld ongeveer gelijk is. Dit komt twee keer per jaar voor. Tekstueel speelt de natuur een grote rol, maar ook qua sfeer is deze invloed voelbaar. De muziek laat een aardse indruk achter, een gevoel dat moeilijk in woorden is uit te drukken.

Makkelijker uit te leggen is het licht zweverige poprandje dat contrasteert met dit aardse altcountry gevoel: close harmony meerstemmige vocalen en een ruimtelijk geluid maken dat de muziek soms opstijgt, niet tastbaar meer is. Ook bijzonder is dat de drums voornamelijk met de hand worden bespeeld, in plaats van met drumstokken, wat een apart geluid voortbrengt. Voornamelijk door het aardse randje gecombineerd met de meerstemmige vocalen, doet de muziek soms denken aan The Jayhawks.

The Fire Harvest
Door dit sterke programma is de avond voorbij gevlogen. Het voelt hierdoor alsof we pas net binnen zijn, maar nu is het alweer tijd voor de releaseshow van The Fire Harvest. Na jarenlang live te hebben gespeeld en na een EP en een single is daar eindelijk het debuutalbum Singing, Dancing, Drinking. Bij 3voor12/Utrecht besteden we ruim aandacht aan de band en onlangs sprak 3voor12 al kort met de band, onder andere over de samenwerking met de producer van het album, countrymuzikant Daniel Romano. 

Een spierwitte backdrop zorgt vanavond voor de visuele aankleding. Het zorgt bij de toeschouwer aanvankelijk voor een zodanig visuele overbelasting dat wij bij dezen het voorstel doen om in de toekomst zonnebrillen bij de tickets te verkopen. Het is als naar sneeuw kijken terwijl de zon erop schijnt. Misschien is dit een aanmoediging voor het publiek om juist niet naar de show te kijken en meer te luisteren, te ondergaan? Gelukkig wordt dit verblindend wit afgewisseld met blauwe verlichting, zodat er visueel wat meer rust ontstaat op het podium. Rust die de traag voortschrijdende rock van de band ook bijna oproept. Bijna, want onder de kale en harde ritmesectie, herhalende gitaarriffs, plechtige keyboards en klagerig beschouwende zanglijnen zit altijd een dreigende sfeer verborgen. Alsof een gevoel van gelaten berusting elk moment kan plaatsmaken voor verdriet en wanhoop.

Toch klinkt de band op het podium levendiger dan op het zojuist uitgekomen album. De rauwere, directe livesfeer werkt minder verstikkend en ademt meer, vergeleken met het nettere, compacter klinkende studiogeluid. Wat technische mankementen aan de gitaar van Gerben Houwer zorgen ervoor dat de show minder vlekkeloos verloopt dan je bij een albumpresentatie zou willen. Jammer, maar het is geen ramp, want de band staat zichtbaar op zijn gemak een thuiswedstrijd te spelen. Tussendoor wordt het publiek bedankt en iedereen die er voor de band toe doet.

Waar de band stiekem in een aantal liedjes al wat heftige uitspattingen verwerkte, om de trage passages te verzorgen van meer dynamiek, gaat het in toegift 'Sorry for the Mess' echt goed los met een langgerekte jam en zware gitaaruitbarstingen. Als bassist Jacco van Elst tot slot even de leadzang voor zijn rekening neemt worden er een aantal paralellen met This Leo Sunrise benadrukt, de band waarin hij vocalist is. Beide bands zetten een soortgelijke, donkere en melancholieke sfeer neer, waar bij This Leo Sunrise meer ruimte is voor bombast en experiment en The Fire Harvest het vooral minimalistischer aanpakt. Aan al het moois komt een eind en na deze muzikale ontlading is de show helaas echt afgelopen, maar we kunnen terugkijken op een prachtige avond!

Gezien: Master Solo, Black Oak en The Fire Harvest, zaterdag 14 mei 2016 @ Theater Kikker, Utrecht