Gezien de drukte in het café van dB’s lijkt het erop dat veel mensen geïnteresseerd zijn in de nieuwe liedjes van Eins, Zwei Orchestra. Voorman Stefan van Maurik vertelt na één van de eerste nummers dat het al weer een jaar of drie geleden is dat de band in Utrecht speelde. In de tussentijd is er in de persoon van Mevrouw Tamara een nieuw bandlid bijgekomen en is een nieuw album afgerond. En hoewel die plaat pas in oktober verschijnt, is al duidelijk geworden dat hij thematisch vooral over Tankman gaat, de Chinese student die zich in 1989 als protest voor een tank posteerde. De nieuwe nummers klinken overigens nog poppier dan voorheen en de stem van Mevrouw Tamara combineert heel goed met die van Lydia van Maurik. In sommige liedjes zijn de shoegaze-invloeden nog te horen, maar anders dan hun illustere Engelse voorgangers kijkt Eins, Zwei Orchestra juist met zelfvertrouwen de zaal in. De politieke boodschap is goed verpakt en ook actueel. Zo bestaat één van de refreinen uit het veelvuldig herhalen van het woord AK47’s, het ‘weapon of choice’ in veel oorlogen en terroristische aanslagen. Hoewel de meeste bezoekers de nieuwe, meer politieke nummers voor het eerst horen, kunnen ze al op veel enthousiasme rekenen.

Wanneer Elenne May het podium van dB’s betreedt, denken we even dat we op een editie van Boppin’ the Rock staan. Met haar zomerse bloemenjurk en strik in het haar lijkt May op de frontvrouw van een jazz of rockabilly-combo uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Dat is echter niet het geval. Het eerste nummer is nog niet erg onderscheidend, maar daarna komen May en haar band op stoom: een harde basdrum die in het hele lichaam te voelen is, schurende toetsen en May die laat horen dat ze verschillende registers in haar stem heeft. Sommige liedjes hebben meer bombast, terwijl andere juist weer klein en breekbaar zijn. Als de band de single ‘Aprons and Barbed Wire’ speelt is het muisstil in de zaal, maar met het laatste nummer 'Transparant Moth' gaan tempo en volume weer omhoog.

Afsluiter van deze editie is The Father and the Sun, de eighties-newwaveband van Ronny Janmaat en Paul Dekker. In een interview op onze site vertelden de beide heren over het ontstaan van de band en hun muzikale inspiratiebronnen. Dat new wave uit de jaren tachtig daarin een belangrijke rol speelt, is duidelijk te horen in het geluid van de band: stevige – deels elektronische – drums, een uitwaaierend gitaargeluid en een belangrijke rol voor de synthesizers. De liedjes zijn afwisselend: snellere en dansbare nummers worden afgewisseld met langzamere songs. De zang van Janmaat is gedragen; met relatief weinig expressie maar veel focus. Janmaat lijkt een man van weinig woorden: tussen de nummers door blijft het in ieder geval stil. Dat hij op blote voeten op het podium staat, maakt de presentatie wel iets lichtvoetiger. Sowieso is blootvoets spelen iets wat de drie bands van vanavond als overeenkomst hebben. Behalve Janmaat hadden ook Elenne May en Mevrouw Tamara van Eins, Zwei Orchestra geen schoenen aan.

Gezien: Club 3voor12/Utrecht met Eins Zwei Orchestra, Elenne May en The Father and the Sun, donderdag 30 juni 2016 @ dB’s

De volgende Club 3voor12/Utrecht is op donderdag 29 september in dB’s