Ode To The Quiet
Het huis aan de Johan Willem Frisostraat probeert mensen naar binnen te lokken via de intercom. Eenmaal binnen leidt een trap naar een vingerverfpaleis. Met muren in verschillende kleuren, waar handafdrukken en Mona toetjesspreuken op zijn geplakt (‘omdat pudding zo goed is voor je relatie’). Er zijn niet genoeg zitplaatsen, dus gooien de bewoners nog een lekker oud en bruin matras tussen de toeschouwers, terwijl Ode to the Quiet zacht en subtiel begint te spelen.

Langzaam bouwt de band het geluid op, waardoor de muziek steeds gelaagder wordt. Ze nemen de tijd en maken gebruik van de stilte, die maakt dat het publiek in spanning afwacht. Na het eerste lied durft aanvankelijk niemand te klappen, een angst om de sluimerende stilte de doorbreken. De band durft risico’s te nemen en kiest niet voor de makkelijke weg, maar prikkelt en boeit het publiek door stiltes en gewaagde keuzes. Zo gieren in ‘Flight’ de gitaren duister, zinderend; als een storm die nadert onder de muziek en elk moment los zou kunnen barsten. Het publiek wordt wakker geschud als de versterker van Tobias Kerkhoven in de stilte na de storm per ongeluk een radiosignaal oppikt en een shubidua-ende vrouw door de studentenkamer schalt.

The Black Atlantic
In het studentenhuis in Oudwijk wordt bierpong gespeeld in de gang, voor vier euro mag men meespelen. Ondertussen staat Geert van der Velde, ook wel The Black Atlantic genoemd, al klaar in de huiskamer. Van der Velde speelt al sinds 2013 zonder volledige band. Hij is nu bezig aan een nieuw album, waarbij hij wel een band inzet. De liedjes zijn lief, melancholisch en klein. Het past perfect in de knusse huiskamersetting en Van der Velde maakt hier goed gebruik van. Hij creëert een band met de luisteraar door hem te betrekken in het verhaal achter zijn muziek. 

Tussen de liedjes door, tijdens het stemmen van zijn gitaar, vermaakt hij het publiek met leuke weetjes over hoe zijn liedjes tot stand zijn gekomen. Zo heeft hij het lied ‘The Aftermath For This Unfortunate Event’ geschreven voor de film Twilight. Daar is het lied uiteindelijk niet in terecht gekomen, maar naar eigen zeggen zitten er wel vampier referenties in. Hij vertelt en zingt over liefde, filosofie, Maria, vampiers en, ja echt, schaliegas. Het publiek hangt aan zijn lippen. Hoe deze bescheiden liedjes zullen gaan klinken met band is niet te voorspellen, maar zeker het afwachten waard.

Max Meser
Vanaf de hoogste verdieping schalt Max Meser over de Ina Boudier-Bakkerlaan. In het een beetje rebels ogende studentenhuis zijn de jaren zestig teruggekeerd. Tussen leuzen als ‘Pickachu forever’ en ‘kom pak je lasso maar,’ waar de muren mee vol staan, staat Meser met zijn gitaar. Voor deze akoestische set heeft hij gitarist Isaac Wadsworth meegenomen, die hem begeleidt met een tweede gitaar en tweede stem. Dat geeft soms een Beatles-achtige meerstemmigheid. De Spaanse roots van Meser zijn een enkele keer terug te horen in zijn gitaarspel, en juist deze momenten maken zijn optreden speciaal. 

De setlist is slim opgebouwd, de nummers worden steeds dansbaarder en het publiek daardoor steeds enthousiaster. Meser eindigt met het enige nummer wat op Spotify staat: ‘Weak For Love.’ Maar meer nummers komen eraan op zijn debuutalbum dat 8 april zal verschijnen. De gastheer van vanavond verzoekt iedereen om nog even te blijven hangen en een biertje te drinken. Daar hoort natuurlijk een toegift bij, dus Max Meser blijft nog wel even hangen op de IBB.

De Likt
EKKO loopt vol met feestgangers die na alle studentenhuizen nog wel even door willen dansen. Nadat de synths van Kiri Mioqi de afterparty hebben ingeleid, introduceert De Likt zichzelf met het lieflijke geluid van vogels. Maar deze introductie is absoluut geen voorbode van de rest van de nacht. Als Jordy Dijkshoorn met zijn snorretje en lange leren jas het podium betreedt, is het publiek al helemaal los. Hij kijkt zwoel het publiek in terwijl hij met Rotterdams accent de vaak onverstaanbare teksten het publiek in smijt. Heel EKKO stuitert de nacht door terwijl de ene na de andere dansbare beat langskomt. De Likt is absoluut niet subtiel, maar dat is ook he-le-maal niet de bedoeling. Het is feest, een heel hard feest, dat Stukafest Utrecht tot een einde blaast.

Gezien: Ode To The Quiet, The Black Atlantic, Max Meser & De Likt op Stukafest Utrecht, woensdag 17 februari 2016.