Beide documentaires die tijdens deze verjaardag worden vertoond brengen de wijk Kanaleneiland van Utrecht en het ontstaan van Knalland sfeervol in beeld. ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ van Jefta Varwijk laat middels lyrische teksten en indrukwekkende sfeerbeelden zien hoe de bewoners van Kanaleneiland tegen hun wijk aankijken. ‘Zoveel gezichten’ is een documentaire van een groep jonge filmmakers en legt zich meer toe op de muzikale kant. Het is een zoektocht naar de definitie van Knalland en deze wordt sterk neergezet in woord, beeld en muziek. De foto-expositie van Aviva Bing siert de industriële bakstenen muur van EKKO en draagt op mooie wijze bij aan de boodschap van de documentaires: er is leven en creativiteit te vinden tussen de fletse flatgebouwen van de roemruchte wijk.

De Utrechtse band Alexi Lalas, van frontman Rinse Visser presenteert zijn tweede cd, getiteld ´It’s a better version of you.´ De band werkt vanaf het eerste moment samen aan een harmonieus geluidsbeeld. Drums zijn aanwezig, maar ingetogen genoeg om ruimte te geven aan het gitaargeluid. De tweede gitarist gebruikt waar nodig zijn gitaar als een soort synth voor de opvulling en het geheel drijft op goed lopende baslijnen. Het resultaat hiervan is een sound die doet denken aan de The War on Drugs en Bruce Springsteen. Er is bewust gekozen om geen muur van geluid te creëren. Hierdoor is het mogelijk om ieder instrument er haarfijn uit te pikken. De bijna achteloze, maar zuivere en verstaanbare zang van Visser maakt het geheel af. De drummer geeft zijn toch al erg prominente rol binnen de band nog wat extra glans door op gekozen momenten een prima tweede stem te verzorgen.

In het midden van de set wordt wat ouder werk gespeeld. Het valt op dat deze tracks een stuk meer richting rechtlijnige poprock vallen. Hieruit valt op te maken dat de band qua creativiteit een duidelijke progressie doormaakt. Het is dan ook geen verassing dat de band maar liefst 7 maanden in de studio heeft doorgebracht om deze cd te maken. Tussendoor betrekt Visser het publiek bij het optreden door te vertellen hoe de tracks tot stand zijn gekomen en krijgt hij het voor elkaar om de zaal een aantal refreinen te laten zingen. Aan het eind van het optreden zijn de bedankjes van Visser oprecht, wat opvalt is het uitgebreide dankwoord voor Stefan ’t Hooft, de tekstschrijver.

Al met al werken de jongens graag voor elkaar en het plezier van deze samenwerking is duidelijk waar te nemen vanuit de zaal. Om te voorkomen dat de liedjes eentonig worden bouwt de band creatieve breaks en overgangen in, waarbij soms bijna alle instrumenten wegvallen en er vooral in de coda’s juist door iedereen een stevige tand wordt bijgezet. Het geluid van deze nieuwe plaat drijft comfortabel op de ritmesectiewaarbij de 2e gitarist optreed als lijm tussen een overtuigende frontman en zijn band. De albumpresentatie van 'It’s a better version of you' werd dan ook onder luid applaus ontvangen.

De tweede helft van het muzikale programma wordt verzorgd door één van de twaalf van 3voor12 en tevens één van de uitblinkers van afgelopen ESNS: Amber Arcades. De dreamy synthpopband van Annelotte de Graaf kent een wat rommelig begin doordat gitarist Alex wegens een eerder optreden pas enkele minuten voor het optreden arriveert. Als er vervolgens ook nog wat technische problemen zijn lost de frontvrouw dit probleem professioneel op door iets van haar meer folky solowerk te spelen. Ze legt hiermee direct de aandacht van het publiek vast. Er wordt niet alleen vastgehouden aan kabbelende dreampop met melancholische zanglijnen. De band schuwt niet om wat meer uptempo, bijna dansbare indiepop ten gehore te brengen, waarin uitgekiende meerstemmige zang een cruciale rol speelt.

De gelaagdheid van de liedjes met de subtiele, maar kraakheldere stem van de frontvrouw en de goede opbouw van de set zorgen ervoor dat verveling geen schijn van kans krijgt. Het ene moment nodigt een track uit tot het drinken van cocktails en rustig achterover hangen, even later wisselt de toetseniste van instrument door een akoestische gitaar op te pakken en wordt er zelfs een behoorlijk dikke groove neergelegd. De verlate gitarist maakt dit geheel af door een achtergrondsound neer te leggen die wederom wat doet denken aan The War on Drugs. Tegen het einde van de set speelt de Graaf werk van een eerder verschenen solo-EP. Haar integere gitaarspel en vederlichte stem zorgen ervoor dat het muisstil is in de zaal. De band komt er op vrij bombastische wijze bij maar blijft met zoveel gevoel spelen dat de betoverende vibe die de liedjes van de Graaf kenmerkt alleen maar versterkt wordt.

De EKKO is deze avond een perfect podium voor Knalland. De bands, documentaires en symposia ondersteunen het idee dat dit collectief uitdraagt; aangrijpend, sfeervol en doordacht. We kunnen niet wachten op het vijfjarig jubileum! 

Gezien: Knalland's Birthday Bash @ Ekko, met Alexi Lalas, Amber Arcades, documentaires 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet' en 'Zoveel gezichten,' alsmede een foto-expositie van Aviva Bing, op zaterdag 30 januari