Donderdag 14 april viert het Utrechtse Snowstar Records haar 12,5-jarig jubileum. Snowstar is ooit ontstaan uit een muzikale vriendenclub. Het label heeft zich onder leiding van Cedric Muyres ontwikkeld tot een sterk Utrechts indiemerk en behoort nu zelfs tot de (inter-)nationale top in het segment. Een gelukkig huwelijk met de stad dus. Om die gelegenheid te vieren kijken we terug, om ons heen en vooruit met Muyres’ voormalige 'creatieve partner' Stefan Breuer (van o.a. I am Oak) en één van de huidige parels van Snowstar: Kim Janssen.

Wanneer ze terugblikken op hun eerste stappen in Utrecht komen er Limburgse punkbands, dreadlocks, eerste optredens in dB's en studies aan de HKU voorbij. Breuer vertelt hierover in een sfeervolle oefenruimte bij Vechtclub XL, vlak voor hij met de mannen van I am Oak naar een optreden in Groningen vertrekt. "Ik weet niet precies wanneer Cedric in Utrecht is komen wonen, maar in het begin was het natuurlijk als rockende vrienden gewoon een beetje aanrommelen. Snowstar was een punklabel, in 2003 opgericht om de muziek van onze eigen projecten uit te brengen. Findel, onze gezamenlijke band, werd toen toch al iets groter. De eerste keer dat wij echt met z’n tweeën ergens aan gingen werken was bij de release van The Subhuman, mijn soloplaat in 2007. Dat is eigenlijk het begin geweest om te proberen ook andere soorten muziek uit te brengen. Om het wat breder te trekken, er misschien iets meer uit te halen."

Happy accident in the UK
Breuer blikt weemoedig terug naar die beginfase in het midden van de jaren '00. "We hebben met Findel ook een aantal Engelse tours gedaan die Cedric dan organiseerde, simpelweg omdat iemand uit de band dat moest doen. Ik denk dat hij daar heeft ontdekt dat hij dat het leukste vindt om te doen. Wij leenden toen de bus van mijn ouders, maar onderweg naar Wales ontplofte de motor. Dan sta je daar met al je spullen langs de weg. Cedric zorgde ervoor dat wij toch op tijd aankwamen, dat een bevriende band onze spullen vervoerde en dat er een vervangende auto kwam. Zo hebben wij gelukkig alle shows in Wales kunnen doen. Ook dat is trouwens kenmerkend voor de begintijd van Snowstar. En die hele ervaring kan wel eens bepalend zijn geweest voor Cedric, want hij was misschien nog liever een ‘regelneef’ dan dat hij zelf iets maakte."

Op zoek naar mogelijkheden
De daarop volgende jaren legde Muyres zich steeds meer toe op de rol van labelbaas. Muzikaal was het echter nog in een zoekende fase. Breuer: "Die Kensington-ep (Youth) is uit die tijd, maar releases van Florida Snow en 3 Storeys High ook. Echt een allegaartje dus: punkrock, Incubus-achtige pathosrock, een singer-songwriter en een americanabandje."

Kim Janssen kwam even later vanuit verre werelddelen via Groningen in Utrecht terecht. Janssen: "Ik kende Cedric niet, maar een huisgenoot van mij had het altijd over hem. Zij speelden namelijk samen in die punkrockband. Ik kreeg na het uitbrengen van mijn eerste plaat een Myspace-bericht van Cedric, hij vond het heel mooi. Dat vond ik erg tof, zo’n compliment is natuurlijk cool om te horen. Toen ze I am Oak en The Secret Love Parade tekenden dacht ik ook wel: bij die club wil ik horen. Ik zag vanaf de buitenkant een familielabel, leuke mensen die gehecht aan elkaar waren en veel goeie muziek."

Het ontstaan van een herkenbaar gezicht
Ook Breuer vertelt hoe deze beginperiode de toon zette. Hij ontmoette Thijs Kuijken (I am Oak) via een oude vriend en het werd al heel snel duidelijk waar getekend moest worden. I am Oak ontwikkelde zich tot nationale folklieveling. En enkele opgepoetste demo’s van The Secret Love Parade bleken de opmaat voor een prachtig debuutalbum. Vooral de opkomst van Kuijken opende deuren en zo ontstonden er stapje voor stapje allerlei mogelijkheden en verbanden.

Maar Snowstar was tegelijkertijd ook een vriendenclub dat de toevalligheid nog niet ontsteeg. Breuer: "Wij deden alles samen, zochten alles samen uit. Bij de eerste release van The Subhuman bijvoorbeeld: Cedric wist hoe die hoesjes aangeleverd moesten worden bij de perserijen, dus op zijn studentenkamer in Maastricht hebben wij die in elkaar gezet." Breuer en Muyres hadden toentertijd niet een erg afgebakende rolverdeling: "Cedric stuurde bijvoorbeeld wel alles rond naar de bladen, maar met z’n allen boekten wij dan de show en maakten we het artwork en de muziek." Muyres studeerde toen in Maastricht: zijn werk voor het label was nog geen echte ‘loopbaan’ geworden.

Op de tweede golf surfend
In 2011 kwam de tweede golf qua uitbreiding. Er begon een specifiek muzikaal DNA zichtbaar te worden en ook werd er een bedrijfsplan geschreven. Breuer: "Herrek, Luik, Kim Janssen: dat was dus wat minder toevallig en meer voortbordurend op de eerste lichting. Rustige, alternatieve indiepop, een beetje folk. Echt geweldige bands."

Wat Janssen betreft is het jubileum van Snowstar dan ook een viering van het collectief en hoe artiesten elkaar prikkelen. Janssen: "Tegenwoordig is het echt een heerlijke wirwar in de Utrechtse muziekscene, denk bijvoorbeeld aan Knalland!, de Vechtclub XL en Kytopia. Maar eerder, zo rond 2011, was voor mij alleen Snowstar zichtbaar als toffe kern. Een mooi voorbeeld daarvan is die compilatie waarbij we elkaar gingen coveren [de Snowstar-release voor het 10-jarig bestaan, red.] en bijstaan met opnemen. Dat is ook niet iets dat elk label zou kunnen uitvoeren. Wij deden dat allemaal omdat wij het graag wilden doen. Cedric kwam met het idee en iedereen was gelijk enthousiast." Zo werden de mogelijke verbindingen tastbaar en werden de muzikale kruisbestuivingen aangewakkerd.

Het volgende bedrijf
Hier ligt volgens Breuer ook de grootste kracht van Muyres: "Als er iets ontstaat, dan weet hij dat enorm uit te bouwen. Het was logisch dat er een gerichte aanpak nodig was om als label een bepaald keurmerk te worden. Toen die single van I am Oak knalde, leerde Cedric veel mensen kennen en kon hij enorme slagen maken. Dat kon hij ook bij andere mensen toepassen en toen stonden wij in 2011 ineens met vier verschillende bands van het label op Noorderslag!" Dit was ook een belangrijk moment en een goede leerperiode. Er ontstond cohesie. "Hij merkte dat je er daadwerkelijk iets terug voor kon krijgen: een publiek waaraan je platen kon verkopen."

Met het opzetten van een bedrijfsplan en het binnenhalen van signature-bands kreeg Snowstar steeds meer een volwassen gezicht. De kern bleef echter voor en door vrienden, liever proces- dan uitkomstgericht bezig. Elke artiest kan immers op een eigen manier geprikkeld worden: hier een aaitje, daar een zetje. Janssen: "Na het maken van Ancient Crime was ik eigenlijk nog niet klaar. Ik had nog veel liggen. Ik dacht 'dat wordt ‘m niet meer', maar kreeg van Cedric echt een duw in mijn rug: "Je maakt het gewoon maar af. Zullen we de deadline op 1 februari zetten?" Dat zijn dus die pianostukken, gedichten en bewerkingen. En dat is uiteindelijk toch als ep [The Lonely Mountains, red.] verschenen, wat echt niet gebeurd was als ik in mijn eentje was blijven kloten."

Dichtbij het vuur blijven
Janssen: "Hij is sinds ruim twee jaar ook mijn manager, maar laat mij nog steeds mijn eigen ding doen. Daardoor voel je dat je de ruimte heb voor je keuzes en durf je feedback te geven. Ik stuur ook heel veel demootjes, ideeën en schetsen. Dan zegt hij bijvoorbeeld dat er nog een deel mist en schrijf ik iets erbij. Het is echt heel belangrijk om zo’n iemand te hebben. Anders weet niemand dat je met zulke dingen bezig bent, dus je kan ook gewoon stoppen. Dat is totaal niet vanzelfsprekend, zo’n actieve relatie met je label! Bij Snowstar voel ik me vrij, het is heerlijk ongecompliceerd en ik ben verzekerd dat hij voor mij het onderste uit de kan haalt."

Muyres heeft tegenwoordig meerdere rollen. Naast eigenaar van het label is hij ook manager van I am Oak, Kensington, Kim Janssen en Sjamsoedin (het voormalige Nobody Beats The Drum). Breuer weet wel hoe hij dat aankan: "Als er een mogelijkheid kwam dan heeft hij die altijd gepakt en daar dan heel hard aan gewerkt, per week gewoon 80 of 100 uur. Snowstar is zo groot geworden als het is door zijn inzet. Hij geperfectioneerde zijn ambities voor het label en hij kan nu consolideren en uitbouwen"

Een brede vriendenclub
In dezen is dan misschien Saddle Creek te noemen, het label van Bright Eyes, Cursive en The Good Life. Breuer: "Ik weet dat Cedric trots was dat hij alle 85 eerste releases van hen had. Wellicht wil hij graag zijn visie zo doortrekken dat hij in een dergelijke schaduw kan stappen." Schaalvergroting van het label is de laatste tijd zichtbaar in het tekenen van onder anderen Broeder Dieleman, Town of Saints en Ian Fisher. "Nu merk je ook pas echt hoe breed zijn smaak is."

"Een treffende anekdote is die over de grote stunt die hij even geleden voor mij heeft uitgehaald", vertelt Janssen: "Rond mijn verjaardag lokte hij mij namelijk mee naar De Bastaard en daar stonden plots mijn ouders en vrienden! Hij bleek toen in het geheim een persing geregeld te hebben en had honderden mensen uit mijn omgeving gevraagd een pre-order te doen zodat die LP uitgebracht kon worden. Het was altijd al een droom om een plaat te hebben van mijn eigen muziek, en zo heeft hij Ancient crime en The Lonely Mountains voor mij samengebracht. Het waren namelijk twee vervolgstukken die bij elkaar hoorden. Wat mij betreft is dit typerend voor hoe Cedric en Snowstar in elkaar zitten. Het is per slot van rekening je eigen kunst waar je mee aanrommelt. Fijn als iemand het zo ‘verheft’."

Te zien: Snowstar-showcase met o.a. Ian Fisher, broeder Dieleman & Kim Janssen, donderdag 14 april 2016 vanaf 19.45 uur @ TivoliVredenburg, Utrecht