“Schud even die heupen lekker los,” beveelt Hamming het publiek terwijl hij zelf alvast het goede voorbeeld geeft. Lucas Hamming heeft een lekker jaar achter de rug; huisband van De Wereld Draait Door en een eigen clubtour. Door deze vele optredens is de band zeker gegroeid. De jongens staan volwassener op het podium, maar misschien wel iets te volwassen. De band zet een solide show neer, maar het is een beetje netjes, een beetje conservatorium. Pas echt interessant wordt het tijdens het slotnummer 'Mojo Mischief.' Dan transformeert de shirtloze drummer Stijn van Rijsbergen in een soort Animal (die ene wilde van de Muppet Show), rent bassist Thomas Veenstra het halve podium over en likt Hamming de nek van gitarist Kas Lambers die vooraan op het podium staat en triomfantelijk het publiek in kijkt. Dat alles onder flink gejoel van de dames vooraan. Dat is échte, vieze rock ’n roll, wat mist in de verder prima uitgevoerde set van de HAM band. (Wies van der Heijden)

Waar het grootste gedeelte van de artiesten op het Bevrijdingsfestival benadrukken hoe belangrijk het is om lief tegen elkaar te zijn en iedereen te accepteren kiest rapper Steen voor een andere benadering van het begrip vrijheid. Eerder deze dag werd de Tolerantieprijs uitgereikt op het Vrijheidspodium, nu treedt de controversiële Steen op wiens optreden niet onopgemerkt bleef. “Alle middelvingers in de lucht voor alle kanker onderdrukkers!," roept de van oorsprong Utrechtse rapper gekleed in een wit shirt met een zonnebril vanaf het Vrijheidspodium. De toon is gezet. In de set die hierop volgt horen we een aantal van zijn klassieke hiphopsongs met zo nu en dan een uitstapje naar hardcore. Zijn teksten gaan over bier, jezelf blijven en hoeren, maar hij doet ook nieuwer werk waarin hij onder andere stilstaat bij zijn kind en zijn inmiddels overleden vader. Voor het bomvolle podium is het een gekkenhuis: een gemêleerd publiek bouncet en schreeuwt alsof hun leven ervan afhangt. Een deel van de bezoekers maakt met één of met twee handen in een U-vorm het symbool van Steens thuisstad Utrecht. Dat de grofgebekte rapper hier nog niet vergeten is blijkt niet alleen uit het volle veld voor het podium, maar ook uit reacties van mensen in het publiek die zeggen “hem nu eindelijk voor de allereerste keer te zien optreden”. (Geneviève Smans)

Het statement van zelf uitgeroepen ‘Slechtste Singer-songwriter van Nederland’ Gerson Main zal niemand bij de SENA stage ontgaan zijn. Op het shirt van de Surinamer staat met grote letters ‘Gelukzoeker’ gedrukt. “Wie is er allemaal een gelukzoeker?," vraagt hij bij de eerste noten. Alle handen gaan omhoog: punt gemaakt. De term geldt niet alleen voor vluchtelingen en asielzoekers, “we zijn allemaal gelukzoekers.” Voor de gelegenheid heeft Main een nummer gemaakt: “Spring alsof je vrij bent, spring voor goede tijden,” klinkt het. Is het dan alleen maar serieus bij Main? Nee natuurlijk niet. De Surinamer blijft ten allen tijde zichzelf en vertelt verhaaltjes over een hondje in een grote stad, doet een saxofoonsolo na met zijn mond en laat de menigte op totaal ongepaste momenten springen. Met dit weer gaan de zomers klinkende hitjes ‘Ik weet niet hoe’ en ‘Dorst’ er uitstekend in. Ook op de Mainstage, waar hij na die andere De Beste Singer Songwriter-deelnemer Nielson nog even tien minuutjes het publiek om zijn vingers mag winden. (Jeroen Sturing)

“Gezocht in Utrecht en omgeving: PER DIRECT een crazy-ass party/stage om te crashen met Bfake”, plaatst Arjen 'DJ DNA’ de Vreede ‘s ochtends op zijn facebookpagina. Welke parties hij vandaag allemaal gecrasht heeft weten we niet, maar het Bevrijdingsfestival Utrecht is er in ieder geval één van. Terwijl het publiek na de show van Steen op zoek gaat naar andere optredens stapt DNA snel in de DJ booth van de brandweerauto van Bombasha en klimmen de Zuid-Afrikaanse rappers Pinki en Da Bruin op het dak van de cabine. Wat volgt is een half uur dansen op de funky beats van DNA en enthousiaste raps van Pinki en Da Bruin, die maar ‘one last song’ blijven zeggen. Een deel van het vertrekkende publiek blijft staan en er komen ook steeds meer bezoekers bij die dit gekke feestje wel mee willen maken. Party crash geslaagd wat ons betreft. (Marc van der Laan)

Juliette Lewis komt het podium op rennen, gooit wild haar rode haarband af en geeft een handkusje naar het publiek. Het was een tijdje stil rondom Juliette and the Licks. Actrice Lewis, bekend van films als onder andere Natural Born Killers en From Dusk Till Dawn, heeft zich een tijd gefocust op haar acteercarrière. Nu komt er weer een nieuw album aan en is de band herenigd. Een duidelijk verschil is zichtbaar tussen het edgy oude repertoire, dat staat als een huis, en de nieuwe nummers die iets liever zijn en iets minder overtuigend overkomen. Maar dat wordt volledig goedgemaakt door de podiumpresentatie van Lewis. Want wat krijg je als je een actrice als Lewis op het podium zet? Passie, inleving en volledige overgave. Met de rest van de band die retestrak speelt en Lewis die over het podium raast pakken ze park Transwijk volledig in. (Wies van der Heijden)

Afsluiter op het Vrijheidspodium is Bob Log III. Langslopende bezoekers weten niet wat ze zien. 'The Best One Man Band in the Universe,' zoals hij zichzelf ook wel noemt, is zoals bij hem gebruikelijk gehuld in een strak fluwelen pak en een ‘microfoonhelm.' Dit lijkt op een ruimtehelm met een slang eraan waardoor hij klinkt als Neil Armstrong die net de eerste stap op de maan heeft gezet. Aan zijn zijde een blonde danseres met een ver opengeritst vestje die een poging doet tot sensueel dansen. Het is allemaal over de top en dat is dan ook precies de kracht van deze act. Het is volstrekt onduidelijk wie Bob Log III is en waar hij vandaan komt, hij spreekt Engels met een aangedikt Texaans accent en houdt ten alle tijden zijn masker op. À la Daft Punk dus, al speelt deze man hele vette, opgepomte deltablues met enkel een gitaar, een effectenbak en een voetdrum. Voor de afsluiter heeft Bob zijn befaamde act in gedachte: “You guys wanna get weird?” Alsof het dat nog niet was, laat de entertainer zich al spelend, in een rubberbootje hijsen, die vervolgens over het publiek gaat. Je gelooft het pas als je het ziet. (Jeroen Sturing)

“Feel the city breakin' and everybody shakin', and we're stayin' alive, stayin' alive”. En wat komt er dan? “Ha ha ha ha staying alive”, klinkt al uit het publiek. Maar nee hoor, Memphis Maniacs gooien ineens Dr. Dré dwars door het nummer van The Bee Gee’s heen. En de enthousiaste toeschouwer staat daar als een loser het refrein van het verkeerde nummer uit volle borst mee te zingen. Het is een soort constante anticlimax. De mashup band zoekt de grenzen op door liedjes uit verschillende decennia en verschillende stijlen door elkaar te gooien. Nirvana en LMFAO mixen, je moet het maar durven. Of moet je dat eigenlijk wel durven? Maar laten we niet flauw doen want de band deed leuke dansjes, er werd gecrowdsurft en biertjes vlogen door de lucht. Kortom: het figuurlijke dak ging eraf. De Memphis Maniacs zijn een must see…. voor één keer. En dan nooit weer. (Wies van der Heijden)

Het is bijna half elf. Wie niet beter zou weten, zou kunnen denken dat de programmering van het NPAC-podium er alweer op zit. De dj draait loungy muziek en op het met stadionlampen verlichte trapveld voor het podium maken mensen hun chille moves.
Maar aan deze rust komt al snel weer een einde zodra afsluiter Mary Fields het podium betreedt. Beginnend met de door Moby bekend geworden regels uit ‘Trouble So Hard’ van Vera Hall, zet de mathcore-band een luide, anarchistische show in. Regels lijken er niet te zijn, maar zoals zanger Melvin aan het einde zegt: "wie heeft die hekken nodig?" Zo maakt de bassist van de band vrolijk met instrument en al een ronde door het publiek om uiteindelijk zelfs nog in de pit te belanden. Gelukkig is er een licht in de duisternis: Mary Fields gooit zelf namelijk sterretjesvuurwerk het publiek in, dat gretig wordt afgestoken. (Mike van Dooyeweert)

Bevrijdingsfestival Utrecht kan terugkijken op een geslaagde 24e editie, met voldoende variatie in de line-up. De vrije dag gecombineerd met het mooie weer hebben ervoor gezorgd dat het de drukstbezochte BFU ooit was. Dat belooft wat voor voor de jubileumeditie volgend jaar.

Gezien: Lucas Hamming, Steen, Gerson Main, Bfake, Juliette and the Licks, Bob Log III, Memphis Maniacs & Mary Fields, donderdag 5 mei 2016 @ Bevrijdingsfestival, Utrecht