Clipprimeur: The World of Dust - ‘Hyenas’

Stefan Breuer laat zijn 71 beste albums aller tijden zien

Tekst: redactie 3voor12/Utrecht ,

Vandaag verschijnt het nieuwe album van The World of Dust, Womb Realm. Na het grootse, meeslepende debuutalbum Bhava uit 2013, is Womb Realm een terugkeer naar de basis voor Stefan Breuer (want hij is The World of Dust). Breuer nam de acht miniatuurtjes in 2014 op in zijn eigen studio, waarna zijn held Todd Tobias (bekend als producer van o.a. Guided By Voices) voor de aanvullende arrangementen zorgde. De intieme en bescheiden nummers zijn later aangevuld met tweede stemmen van onder anderen Toby Goodshank (The Moldy Peaches), Matthew Swann (Astral Swans), Thijs Kuijken (I Am Oak) en Julien Pras (Mars Red Sky). Vandaag gaat ook de clip van ‘Hyenas’ in première.

In de clip laat Breuer de 71 beste albums aller tijden zien, volgens hemzelf dan. Hij voelt zichzelf soms meer een muziekluisteraar dan een muzikant, vertelde hij ons. Het kiezen van de goede platen was daarmee nog geen sinecure voor hem. Het eenvoudige concept maakte de lijstjesnerd in ons wakker (en niet alleen in ons vermoeden we). We vroegen hem daarom zijn keuze voor de albums van The Posies, Mount Eerie, The Beatles, This Heat en Dinosaur Jr. toe te lichten. Daar voegde hij het album van Calc nog aan toe. In de informatie onder de clip staat een lijst met de 71 albums.

The Posies - Every Kind Of Light
Ik leerde The Posies kennen aan het eind van mijn middelbare school tijd, in 2005. Ik woonde toen in Rotterdam en Every Kind Of Light kwam die zomer uit. Begin 2006 stonden The Posies in Waterfront, waar ze het album van achter naar voor integraal speelden, waarna een toegift van greatest hits volgde. Zo'n vreemde set had ik sowieso nog nooit gezien, maar ik was tevens erg onder de indruk van de prachtige combinatie van supercatchy powerpop en vieze zwetende, ouwe rockers die de rock 'n roll duidelijk erg hoog hadden zitten. ‘I Guess You're Right’ staat zeker in mijn top 10 meest gedraaide songs ooit. Erna volgden nog meer Posies-shows, solo-shows, Big Star... Ik vind de andere platen ook tof, maar voor mij begon het allemaal met Every Kind Of Light; wat mij betreft een vitale powerpopklassieker waar ambachtelijke liedjes en melancholische gekte perfect in balans zijn.

The Microphones - Mount Eerie
Eigenlijk zijn alle platen van Phil Elverum klassiekers. Er zijn tijden geweest dat ik me helemaal onderdompelde in zijn werk. Hoewel dit niet de eerste plaat was die ik van hem kocht (dat was The Glow pt. 2), kan ik me de eerste keer dat ik 'm hoorde nog goed herinneren. Ik stond als 16-jarige jongen in de Velvet in Rotterdam, met deze cd op de koptelefoon. Na de eerste 10 minuten (een experimenteel stuk met tribaldrums) in trance te hebben beluisterd, kwam direct het besef dat dit - als ik het de juiste hoeveelheid aandacht zou geven - kon uitgroeien tot een favoriet. En zo geschiedde. Zoveel lagen, zo'n perfecte productie, zulke mooie stukken, zo'n goed concept. En nog steeds hoor ik er nieuwe dingen in.

The Beatles - The White Album
Ik leerde The Beatles pas vorig jaar echt kennen. Ik had al meerdere albums geprobeerd, maar kwam elke keer niet verder dan een paar goede liedjes per plaat. Het was tevens geen onderdeel van mijn opvoeding, plus dat het niet cool is in mijn vriendengroep om naar The Beatles te luisteren. Na een goed gesprek met Julien Pras (zie verderop bij 'Calc - Something Sweet') besloot ik toch eens verder te kijken. Ik kwam bij The White Album uit, en werd eindelijk overtuigd. Geweldig hoe creatief de productie is en hoeveel variatie er in de composities zit. De kwantiteit is gaaf en de sequence (met alle intro's, tussenstukjes, etc.) briljant.

This Heat - Deceit
Wat gebeurt er allemaal op deze plaat? Waanzinnige gekte! En zo anders dan wat ik verder ken uit die periode (begin jaren '80). Productioneel een wonderlijke mix van lo-fi, studiofoefjes, field recordings en gelikte opnames en demokwaliteit die in één nummer door elkaar lopen. Wederom heel veel te ontdekken. Ik ontdekte Deceit in dezelfde tijd als Can's Tago Mago. Dat zijn toch wel mijn meest bijzondere ontdekkingen van de laatste paar jaar.

Dinosaur Jr. - You're Living All Over Me
Toen ik in 2005 naar Utrecht verhuisde, leerde ik al snel Gino Miniutti en Casper Steenhuizen kennen. Voordat we met Lost Bear begonnen, luisterden we vooral veel muziek. We vonden elkaar in onze gemeenschappelijke liefde voor Built To Spill, Pavement, Sebadoh, etc. Ik was ook bekend met Dinosaur Jr., maar niet met deze plaat. Voor mij staat You're Living All Over Me symbool voor het ontstaan van Lost Bear. Het is de beste 'snoeiharde rock met melancholische liedjes eronder verstopt'-plaat die ik ken. Alleen al dat tussenstuk van Kracked, waar een hoekige riff uitmondt in een gillende wahwah-solo, dat wilde ik ook. Mijn gitaarspel is, behalve het soleerwerk (een brug te ver met mijn talent), misschien wel het sterkst beïnvloedt door J Mascis. Dit album inspireerde me om meer muziek te maken wat in het verlengde ligt van mijn smaak.

Eigen keuze: Calc - Something Sweet
De clip wordt niet voor niets met deze plaat afgesloten. Zanger/gitarist Julien Pras van Calc doet de tweede stemmen op ‘Hyenas’. Calc is niet meer actief, maar Julien maakt ook steengoede soloplaten en stonermetal met Mars Red Sky. Hij is tevens de man achter Victory Hall, zat in Pull, en zong in 2009 al mee op mijn 7" Sur La Route. Ik ben al lang fan van deze scene uit Bordeaux. Geweldig om hem door de jaren heen goed te leren kennen en nu weer te kunnen samenwerken. Liefhebbers van melancholieke (maar niet zwaarmoedige) indierock met dissonante gitaren, kwetsbare zang en veel magie zouden Something Sweet (te vinden op Spotify) eens moeten aanslingeren.