We schrijven 1982, Olympia in de Amerikaanse staat Washington. De geboorteplaats van wat zou uitgroeien tot één van de meest opvallendste bands uit de jaren 80: Beat Happening. Geen enkel vorm van zangles, gebrekkige kennis van de instrumenten en een kinderlijke naïviteit. Vanaf het eerste moment was duidelijk dat we hier te maken hadden met een band die volledig zijn eigen, punkachtige, plan trok. Simpele melodieën, onschuldige liedjes en dan de diepe monotone stem van Calvin Johnson. Beat Happening groeide uit tot een fenomeen, een aanklacht tegen de macho cultuur die heerste in de muziek. Deze mentaliteit zorgde als snel voor vriendschappen met verschillende punkbands als bijvoorbeeld Fugazi, die dezelfde idealen deelden als zij. Om het Do-It-Yourselfplaatje compleet te maken bracht de band ook in eigen beheer verscheidene platen uit op het label dat Johnson in 1982 had opgericht: K Records. Later speelde hij nog in andere bands zoals The Halo Benders en Dub Narcotic Sound System en bracht hij nog een aantal soloplaten uit.
Zijn naam zal niet bij iedereen gelijk een belletje van herkenning laten luiden, maar cultheld Calvin Johnson is op het moment bezig met een Nederlandse tour. Wie de naam Calvin Johnson op YouTube intikt moet zich eerst door een hele hoop american-football filmpjes slaan om tot de muziek te komen. Er zijn weinig dingen die in een groter contrast staan met de Amerikaanse artiest die vanavond in Molen De Ster speelt.
Na een hoop jaren is de man zelf plotseling weer in ons land voor een kleinschalige tournee langs allemaal kleine en bijzondere podia. De eer voor deze tournee mag worden toebedeeld aan illustrator en zeefdrukker Willem Kolvoort. Hij nodigde een aantal bevriende artiesten uit om een liedje op te nemen voor zijn beeldverhaal Where The Candybeetle Dwells... . Calvin Johnson gaf, onder de naam The Hive Dwellers, gehoor en zie daar: een Nederlandse tour, die mede mogelijk is gemaakt door Subroutine Records. Wie had dat gedacht? Uitsluitend bijzondere locaties, had hij gevraagd. Zodoende speelt hij vanavond in Molen De Ster, dat door het mede-organiserende dB's als locatie is uitgekozen.
Door de intieme locatie is ieder geluidje goed te horen. Gekletter van bierflesjes, gekraak van de loszittende planken. Het lijkt alsof hoe meer mensen zich bewust worden van de geluiden die ze maken, hoe onhandiger zij worden. My Friend Television bijt het spits af als eerste voorprogramma. Door zijn fragiele stemgeluid en de minimale versterking is de toon gezet voor de avond, stilte is immers een vereiste vanavond. Johnson heeft namelijk aangegeven volledig zonder versterking te willen optreden. Na een korte pauze is het de beurt aan Henk Koorn van Hallo Venray. Het lijkt allemaal wat onwennig te voelen voor Koorn als hij meerdere namen van liedjes vergeet, maar al gauw pakt hij het draad weer op. 'Dat is wel heel fijn aan mijn liedjes, op de gitaar zijn ze heel simpel,' lacht hij. Goedkeurend kijkt Johnson beide bands vanaf een verhoging toe.
Er wordt eerst nog geknoeid met een diascherm en projector voordat Calvin Johnson dan eindelijk naar voren komt. Iedereen die dacht even rustig een show te kunnen bezoeken komt bedrogen uit. Johnson wil namelijk eerst even praten over de stad Olympia. En dan met name, hou je vast, de rapscene hiervan. Door zijn zwarte trui, spijkerbroek en bijpassende bril met zwart montuur lijkt hij net een docent, die aan de hand van het diascherm een presentatie geeft. Terwijl op het scherm de lokale rapgroepen voorbij komen, gaat hijzelf nog wel het hardst los op de muziek. Wie had gedacht dat Calvin Johnson, die niets moet hebben van machogedrag, een voorliefde zou hebben voor hiphop? Is hier nu spraken van satire? Een golf van verwarring ontstaat in het publiek. Blijft het bij de videoclips? Nee hoor, er staat nog een 20 minuten (!) durende documentaire over de rapscene en K Records op het programma, waarin zelfs Macklemore nog in verschijnt. 'Any questions?' vraagt hij bloedserieus na het vroegtijdige stoppen van de documentaire. Zijn vraag wordt door het publiek ontvangen met hard gelach.
Terwijl het publiek nog druk aan het speculeren is wat er net allemaal gebeurd is, begint Johnson alvast met spelen. Het kan de man allemaal niet schelen dat iedereen nog kletst, hij speelt onverstoorbaar door. Gelukkig grijpt zijn stem ieders aandacht en wordt het doodstil in Molen De Ster. Kenmerkend voor zijn nummers zijn de onwaarschijnlijk simpele, grappige maar toch doeltreffende melodieën en teksten. Een simpel liefdesliedje klinkt al snel warmer maar ook humoristischer door zijn zware stem. Hoewel de man een reputatie heeft van 'lastig' of 'uitgesproken', lijkt daar totaal geen sprake van te zijn vanavond. Hij heeft tussen de nummers door steeds de lachers op zijn hand met zijn droge humor. Dat Calvin Johnson niet vies is van een dansje blijkt tijdens het nummer 'Sitting Alone at the Movies'. Hiervan voorziet hij ons allemaal van bewegingen die nog het meest overeen komen met een aflevering van 'Nederland in Beweging'. Een lachsalvo volgt, maar de onverstoorbare Johnson gaat rustig verder. Tussen alle grappen en grollen door blijven zijn nummers gaan over hartenzeer, eenzaamheid en verdriet. Zijn nonchalante houding naar het publiek lijkt hij dan ook als een soort schild te gebruiken voor de kwetsbaarheid die hij toont met zijn nummers.
Na een hoop 'songs I made up' en 'a couple I didn't make up' vindt Johnson het mooi geweest en neemt het enthousiaste applaus in ontvangst. Als er na een avond als deze één ding is duidelijk geworden, is het dat deze bedrieglijk eenvoudige nummers gewoon ijzersterke popnummers zijn. Less is in sommige gevallen inderdaad more.