Altijd lastig, om na een succesvolle eerste plaat op de proppen te moeten komen met een vervolg. Mister and Mississippi heeft er duidelijk voor gekozen om het pad dat ze bij hun debuut zijn ingeslagen te blijven volgen. En waarom ook niet? De dromerige folk van het Utrechtse gezelschap beviel velen immers zo goed. Geen enkele noodzaak dus voor een ommezwaai. Wel voor een feestje, want We Only Part To Meet Again mag dan niet wezenlijk anders zijn, het album als geheel is duidelijk nog sterker dan het debuut. Dat feestje kwam er dan ook, donderdagavond in de uitverkochte Pandora van TivoliVredenburg.

Het is hard gegaan met Mister and Mississippi. Nog maar twee jaar geleden tekenden ze een plantencontract bij V2, waarna het titelloze debuut dat volgde werd overladen met lof. 'Same Room, Different House' leverde een megahit op en er werd onder andere een 3FM Award en een Edison binnengesleept. Het succes bleef ook niet onopgemerkt in het buitenland, want met name in Duitsland kan het viertal inmiddels al een aardig potje breken. Vorige week was op NPO1 de documentaire On-Nederlands Goed te zien, waarin naast die andere grote Utrechtse act (Kensington) ook Mister and Mississippi werd aangehaald om aan te tonen hoe goed de Nederlandse popmuziek er tegenwoordig, ook internationaal, voor staat. Gelukkig is de band nog niet te groot voor Utrecht geworden, want ook de albumrelease voor het tweede album We Only Part To Meet Again vindt gewoon in onze domstad plaats.

Voordat Mister and Mississippi het podium betreedt, is echter eerst de beurt aan voorprogramma St. Grandson om het publiek wat warm te draaien. De Belg Benjamin Decloedt, alias St. Grandson, is een keurige jongen die met zijn ook wat al te keurige singer-songwriterliedjes op akoestische gitaar en piano de zaal niet echt weet te bereiken. Hij heeft ook wel de pech dat zich op dat moment in Hilversum een gebeurtenis afspeelt die via de social media ook al snel het gesprek van de avond wordt in TivoliVredenburg. Opmerkelijk genoeg maakt St. Grandson noch hoofdact Mister and Mississippi deze avond ook maar een opmerking over de man die met een pistool het NOS journaal probeerde over te nemen.

Wanneer Mister and Mississippi dan eindelijk zelf van start gaat met Meet Me At The Lighthouse, voor een tafereel met opvliegende vogels dat ook de hoes van het album siert, is inmiddels duidelijk dat de situatie in Hilversum met een sisser is afgelopen en is het publie gelukkig wel geconcentreerd. Jammer genoeg staan de bassen de eerste paar nummers echter veel te hard afgesteld. Meteen is dan al wel duidelijk dat de band het nog rijker gearrangeerde geluid van het nieuwe album We Only Part To Meet Again ook live wil doortrekken door de inzet van strijkers en blazers. Door de afstelling van het geluid zijn de twee violen en hoorns in het eerste deel van het optreden echter nauwelijks hoorbaar. Gelukkig zijn de stemmen van Maxime Barlag, als altijd getooid met kenmerkende hoed, en Samgar Jacobs wel duidelijk te verstaan en wordt de geluidsmix gedurende het optreden steeds beter.

In interviews gaf de band al aan tegenwoordig een stuk zekerder te zijn over wat ze hebben gemaakt. Dat straalt het viertal ook zeker uit. Desondanks geeft Jacobs aan dat ze staan te trillen op hun benen. Daar is gelukkig niets van te horen, getuige onder andere de loepzuivere samenzang in 'Nocturnal' en het intense 'Gloom'. Het publiek luistert intussen in aandachtige stilte en komt pas echt los bij nummers die ze al goed kennen van de debuutplaat. Bij 'Same Room, Different House' en 'Follow The Sun' wordt hard meegezongen en geklapt, waarbij ook blijkt dat Mister and Mississippi ervaring heeft gekregen in het bespelen van de zaal. Dat het meenemen van strijkers en blazers uiteindelijk een juiste keuze was blijkt bij afsluiter 'The Filthy Youth', waar ze er voor zorgen dat het nummer net even wat meer body krijgt. Wanneer de band daarna het podium verlaat is er even de hoop dat Blaudzun, net als bij de presentatie van het vorige album, nog een nummertje mee zal zingen. Hij is immers in de zaal gesignaleerd. Dat gebeurt niet, maar als het viertal, slechts begeleid door een akoestische gitaar en geheel onversterkt voor op het podium 'Nemo Nobody' vertolkt is dat snel vergeten. Ook bij het allerlaatste nummer 'For Us To Remember' is er weer een prominente rol voor de violen en hoorns. Mister and Mississippi is er duidelijk in geslaagd om met het nieuwe album een grootser geluid te creëren en zichzelf te verbeteren. Dat ze zich daarbij tekstueel soms in tegeltjeswijsheden (“The More I See The Less I Know”) lijken te verliezen doet daar niets aan af.


Gezien: Albumrelease Mister and Mississippi, donderdag 29 januari 2015 @ Pandora TivoliVredenburg, Utrecht