De dag begon met Electric Tears in de rookruimte. Helaas is het geluid niet optimaal: de drummer overstemt het geheel behoorlijk en de zang zit, zoals dat heet, onder de mix. Het is met twaalf man publiek ook nog niet bijzonder druk. De band, onder leiding van Niels de Wit (van onder anderen Johan), speelt vooral nummers van de laatst uitgebrachte plaat Dazzling Highs, Crushing Lows. Dit zijn allemaal aardige punk/rockliedjes. Maar doordat De Wit vooral op één toon blijft zingen, lijken veel nummers wel een beetje op elkaar.

Hierna is het de beurt aan Monokuro. Bij deze jonge Amsterdamse band kennen de meeste nummers een herkenbare structuur: een opbouwend begin met een zware baslijn en de stem van zangeres Jasja. In het middenstuk van de nummers is er ruimte voor rockende gitaren met hier en daar een solo, die tegen het einde plaatsmaken voor herhalende refreinen. Monokuro speelt goed, maar er is nog wel winst te behalen met hun performance. Alle vier de bandleden zijn niet uitzonderlijk gekleed en bewegen zich onopvallend over het podium, terwijl een deel van het repertoire vrij dansbaar is.

Ondertussen is de rookruimte volgestroomd voor de thuiswedstrijd van de Utrechtse The Capsones. Familie, vrienden en bezoekers kijken hoe deze vijf jonge muzikanten dansbare indie (in de stijl van The Strokes) maken. Het plezier waarmee zanger Jelle Kolenbrander speelt, heeft iets aandoenlijks. Als Kolenbrander er tijdens een nummer achter komt dat zijn capo nog in de tas zit, sprint hij – tot hilariteit van het publiek – naar zijn tas om vervolgens mét capo verder te spelen. Het past allemaal in de losse sfeer die band neerzet in de rookruimte. Het is ook gezellig tussen de bandleden. Ze wisselen dikwijls van zangpartij en delen - hoe rock and roll wil je het hebben - een grote fles spa.

Wanneer de avond valt, staat Pondertone in de grote zaal. Patrick Tersteeg, de excentrieke frontman van de band, lijkt helemaal in zijn element. In nette kleding leidt hij elk nummer met de meest uiteenlopende verhalen in. Ook de teksten van de nummers op het net uitgebrachte From Now On liegen er niet om: "I never told a lie in my life, but I held Jesus' face in my hand when he died". Halverwege de set springt Tersteeg van het podium, om vervolgens minutenlang voorovergebogen op zijn knieën te blijven zitten. Is dit geniaal, of een tikje overdreven? Er lijkt geen middenweg, en eigenlijk geldt dit ook voor de muziek van Pondertone. De sound heeft namelijk wat weg van zowel Lou Reed als van The Beatles.

Daarna staat Wounded Kite in de rookruimte die dankzij een groot raam ook vanaf de bar te zien is. Opvallend is dat de band, die al vanaf 1995 in het vak zit, weinig energie in het optreden brengt. Van de muziek van het Amsterdamse drietal is hetzelfde te zeggen. De stem van zanger Koen Aarssen blijft het gehele half uur vrij monotoon en kent helaas weinig afwisseling. Daarnaast overstemt bas het geheel, wat een donkere sfeer creëert. Concluderend maakt Wounded Kite vandaag een beetje een uitgebluste indruk.

In de grote zaal hebben zich inmiddels alle artiesten van het festival verzameld. Gecombineerd met de bezoekers staat er een man of veertig voor de hoofdact van de avond: The Light Brigade. Het viertal, met Utrechter Stefan 't Hooft op gitaar, speelt eenvoudige rockliedjes, die af en toe neigen in de richting van pop. Midden in de set breekt frontman Gerton Govers een snaar van zijn elektrische gitaar, waardoor het nummer hals over kop moet worden afgekapt. De andere helft van de set speelt hij noodgedwongen met akoestische gitaar. Hierdoor klinken de nummers nog meer doorsnee pop.

Een groot succes kunnen we deze eerste editie van Left of the Dial nog niet noemen. De beloofde underground-rock bleef uit, het was vrij rustig en de kwaliteit was niet altijd even goed. Toch zullen jonge, talentvolle bands als Monokuro en The Capsones blij zijn met de opgedane vlieguren.

Gezien: Left of the Dial festival met Electric Tears, Monokuro, The Capsones, Pondertone, Wounded Kite, The Light Brigade zaterdag 12 december 2015 @ dB’s, Utrecht.