EKKO is al ruim een week van tevoren uitverkocht. Met Bewilder, dat in zijn thuisstad speelt, en het Belgische Douglas Firs staan er dan ook twee bands op het affiche die een goede live-reputatie met zich meebrengen. Voor beide acts is deze show het laatste bandoptreden van 2015 en dat laten ze niet ongemerkt voorbij gaan: een massa zwetende, rockende en joelende muziekgenieters bevestigt dat de vooruitgesnelde reputatie terecht is en kan na vanavond op een mooie manier de kerstdagen in.

Stipt om 20.30 uur betreedt Douglas Firs het volgebouwde podium waar zich meer instrumenten dan muzikanten bevinden. De Belgische band laat horen over een eigen geluid te beschikken, dat zowel in de hoge, gevoelige stem van leadzanger/gitarist Gertjan van Hellemont als de instrumentatie tot uitdrukking komt. Hiermee weet de band een intieme sfeer te creëren. De indierock met een gevoelig randje zorgt er in combinatie met de grote bandbezetting voor dat we even in een andere wereld verdwijnen. Wanneer Van Hellemont voor één nummer afscheid neemt van zijn trouwe band en zichzelf als singer-songwriter op het podium begeeft, wordt de zaal muisstil. Hij vertelt dat hij gewaarschuwd is voor het Nederlands publiek op het gebied van ietwat depressieve songs. Toch durft hij het in EKKO aan en zet hij zijn subtiele tokkeltje en heldere stem in. Uit de waardering van de bezoekers blijkt dat de waarschuwing niet voor Utrecht geldt.

Na een korte pauze dwingt Bewilder je mentaal om te schakelen. In snel tempo wordt het volle podium leeggemaakt en staan er vijf zelfverzekerde showbeesten met beide voeten stevig op de grond. Het intro wordt ingezet en Bewilder start met ‘Minor Blues (Hold On)’, dat met veel instrumentale gedeeltes langzaam tot een opzwepend niveau wordt opgebouwd. Splinternieuwe wit met rode Nikes, gitaar hoog in de lucht en een strakke zwarte broek waarin zijn heupen soepel heen en weer gaan; ja, voormalig GEM-frontman Maurits Westerik weet nog steeds hoe je een performance neerzet. Als hij zijn soepele moves laat zien komt er vaak een ietwat lief glimlachje achteraan waardoor het stoere gedrag tegelijkertijd een charmante lading krijgt. Western geluiden, vertragingen en een lekkere stem kleuren de nummers. In ‘Carry On, Carry On’ zorgen de woorden “Let’s release it now” voor een ontlading bij het publiek. Veel nummers krijgen een extra touch door meerstemmige zang en instrumentale solo’s. Zodra gitarist Arjan Kamphuis zijn deel van het podium opeist met een fijne solo, stapt Westerik even naar achter om daar verder te gaan met zijn danskunsten. Geen moment wordt de energieke show stopgezet.

Naast de pakkende en dansbare rockliedjes weet Bewilder ook andere stijlen neer te zetten. Contrast lijkt het kernwoord van het optreden te zijn, net als op het volwassen debuutalbum Dear Island. Ook voor rustige liedjes zoals ‘The Unknown’ is er bijvoorbeeld een plek in de set. Bij ‘Safe’ meldt Westerik dat het gaat over het enige gevoel dat ons thuisbrengt. Hij pakt zijn rode gitaar wordt en met een galmend “Safe” worden podium en zaal nog meer thuis gemaakt. Drummer Bram Hakkens en toetsenist Arjen de Bock zingen meerstemmig mee en met een lekkere upbeat op zowel drum als toetsen is iedereen even veilig in een gesloten cirkel. Bij het mysterieuze ‘Tied Up’ weet Westerik met een lage stem weer te contrasteren. Maar net wanneer je denkt even in jezelf te kunnen wegzinken schudt het abrupte verloop naar zijn hoge stem je weer wakker. Drummer Hakkens zingt er met een mooie zuivere hoge stem nóg een niveau boven. In één lied wisselt Bewilder van laag naar hoog, van de ene sfeer naar de andere sfeer en van vocaal naar instrumentaal zonder scherpte te verliezen. 

Met de kreet “Lekker rocken” luidt Westerik ‘Bewilder’ in, het eerste lied dat ze ooit samen hebben opgenomen. Daarna volgt ‘I’ll Be Soon’, “een nummer over dag én nacht, niet te doen dus!”. Na de instrumentale solo in dit nummer wordt nog luider gejuicht dan tevoren. De muziek van Bewilder is lastig in een hokje te stoppen: van pure liedjes naar rocksongs naar een ballade, de ervaren band is van veel markten thuis. Spacende geluiden tussendoor of weer wat Western-deuntjes, het blijft een verrassing. Net als de reactie van het thuispubliek die van dromerige gezichten naar luid gejuich of applaus gaat.

Tijdens het afsluitende en euforische ‘Forza (It is)’ gooit de zelfbewuste Westerik zijn spijkerjack uit. Er wordt gefluit en Westerik stelt voor om na dit nummer met zijn allen te dansen en hij vertelt kort over samenzijn. “Dit is waarom we het doen”, schreeuwt hij, terwijl hij liefdevol en energiek het enthousiaste publiek inkijkt. Elk bandlid springt over het podium en vooral Westerik gaat helemaal los. Met zijn been trapt hij omhoog (bijna een kick tegen het plafond) en ook breakdancemoves worden uit de kast gehaald. Helemaal op het puntje van het podium zingt hij de bezoekers toe. Even voelt het alsof iedereen artiest, danser en rockgitarist is.

Met dit laatste optreden van 2015 sluit Bewilder in zijn thuisstad op sterke wijze een periode van vier maanden af die in augustus begon met de release van Dear Island en de release-show op Into The Great Wide Open. Het goed ontvangen album en de goede live-shows hebben de band een plek op Eurosonic Noorderslag opgeleverd en ook in de eerste maanden van 2016 staat al weer een hele reeks van optredens gepland. Op zaterdag 4 juni 2016 is er dan weer een nieuwe homecoming als de band het voorjaar afsluit met een optreden in De Helling. Tot daar?


Gezien: Douglas Firs en Bewilder, vrijdag 18 december 2015 @ EKKO