Onze dag begint met de Groningse band LGHTNNG, die zich tussen een schommel en pashokjes heeft verscholen in Klijs & Boon. Het lijkt wat krap met de synthesizer maar als de set begint speelt ruimte geen rol meer. Hoewel ze weinig ruimte hebben weet LGHTNNG een groot geluid neer te zetten, waar zelfs voorzichtig een beetje op gedanst kan worden. De band heeft de gunfactor mee want, ondanks die niet altijd even zuivere zang, geeft de groep toch een prima optreden. Waarin zelfs tijdens single 'Sharks' even ruimte was voor een korte knipoog naar Kate Bush.
Le Mini Who? volwaardig deel van grote broer Le Guess Who?
Muzikale variatie kleurt de eerste dag van gratis festival
Le Mini Who? pakt op de zevende editie van het festival uit met niet één maar twee dagen. Het gratis festival, dat zich vooral focust op nationaal talent, heeft daarom al niets meer met 'mini' te maken. Gewapend met een blokkenschema en een fiets gingen wij de Voorstraat door om de bands mee te pakken.
Door naar Hutspots, de lunchroom annex winkel, vlakbij de Neude waar Goodnight Moonlight zijn entree gaat maken. Met het prijskaartje nog aan de gitaar en de lange haren voor de ogen speelt de nonchalante Jasper Boogaard zijn nummers. Het voornamelijk vrouwelijke publiek dat aanwezig is lijkt soms niet helemaal vat te kunnen krijgen op de dromerige nummers. Helaas doen de nummers wel wat eentonig aan waardoor de aandacht vrij snel afneemt. Zelfs een dikke laag echo kan niet verbergen dat de nummers eigenlijk niet zo heel bijzonder zijn.
Al vanaf het begin van de straat zijn de heren van Couleur Café in Café De Bastaard te horen. De Noord-Hollandse band, die zich verzekerd heeft van een plek in de halve finale van De Grote Prijs van Nederland, speelt luid en ruw. Door de zang die soms lijkt op een wanhopige kreet en de felle drum zetten ze perfect de sfeer neer die ze willen creëren. Stuwend harde shoegaze wordt afgewisseld met korte post-punk fragmenten. Op sommige momenten doet de groep zelfs even denken aan Rats on Rafts.
Totaal anders is de groep Discohen, die klassieke disco hits voorziet van een Leonard Cohen jasje. Als sardientjes in een blik staat iedereen op elkaar in de kleine ruimte van Hostel Strowis. Net als bij Cohen zelf ontbreekt de vrouwelijke backing en de nodige rode wijn niet. 'Hot Stuff', 'Don't Leave Me This Way' of 'Ring My Bell', allemaal passeren ze op sfeervolle wijze de revue. Dankzij het stemgeluid van Teije Venema worden de bekende nummers met zoveel overgave gebracht dat hij ze helemaal eigen maakt. Een uitspraak als "Het volgende liedje ken je wel" was nog nooit zo toepasselijk als vanmiddag.
Om als locatie voor The Lumes voor Het Kapitaal te kiezen was een goede zet. Dankzij het lage dak en de ruime speelruimte komen de felle bewegingen van frontman Maxime Prins nog meer aan. Het lijkt dan ook dat hij helemaal opgaat in zijn geschreeuw en in zijn opgefokte gitaarspel. De band zoekt de grenzen van het genre post-punk op, door het ruwe geluid van het gitaarspel en de venijnige bas. Het kan dan ook niet anders dan dat het publiek net zo op gaat in de muziek als de bandleden zelf.
Het blijft spannend in kledingwinkel Puha omdat Sina Khani een paar minuten voor aanvang nog in geen velden of wegen te bekennen is. Plots stapt daar de voormalige komediant naar binnen, ''Sorry guys, the bridge was open!'' roept hij zelfverzekerd tegen een vrijwel lege zaak. Als hij plaatsneemt op de stoel in de etalage en een zonnebril opzet komen gelijk de sterallures bij hem naar boven. Onduidelijk blijkt in hoeverre de show van Khani serieus te nemen valt als hij begint met zijn 'eigen' nummer 'Prince of Iran'. Dit blijkt namelijk gewoon 'When Doves Cry' van Prince te zijn met een paar andere woorden erin verwerkt. Als een getergde rockster maakt Khani de ene naar de andere uithaal. Na vier nummers houdt hij het voor gezien met een verontschuldiging: 'Dear fans, I'm sorry for you. I know what you guys would expect from me, but I hate music.'
Gezien: Le Mini Who?, zaterdag 21 november 2015 @ diverse locaties op Voorstraat, Utrecht.