'Het tunneltje', snoepkettingen van de toiletjuffrouw en het eeuwige gemurmel van de bezoekers achter in de zaal onder het balkon. Iedereen heeft zo zijn mooie en minder mooie herinneringen aan Tivoli Oudegracht. Met name natuurlijk aan de muzikale prestaties van de bands die je er zag. De eerste keer dat ondergetekende Tivoli Oudegracht bezocht, inmiddels alweer zo’n 20 jaar geleden, valt nagenoeg gelijk met het uitkomen van het prachtige debuut van die eigenzinnige band uit Antwerpen, genaamd dEUS. Herinneringen uit die tijd met betrekking tot dat allereerste bezoek aan Tivoli en mijn allereerste duik van het podium tijdens het concert van de Heideroosjes gaan nagenoeg hand in hand met die aan Worst Case Scenario. Stagediven doe ik al jaren niet meer, maar de liefde voor zowel Tivoli als dEUS is gebleven.
Wat is er dan mooier om die twee liefdes te kunnen combineren in een uniek dubbelconcert? Donderdagavond een rockshow aan de Oudegracht en vrijdagavond (zo werd vooraf aangekondigd) een (semi)akoestische set in de oude zaal van Vredenburg, die na zeven jaar eindelijk weer open is gegaan.
Het publiek laat zich donderdagavond helaas gelijk van haar slechtste kant zien. Het rumoer in de zaal, met name onder het balkon, is een aspect van Tivoli Oudegracht dat echt niemand zal gaan missen. Met name voorprogramma Moreau, een soloproject van Maarten Devoldere van Balthazar, moet het ontgelden waardoor de liedjes nagenoeg onverstaanbaar worden. Een dag later blijkt in Vredenburg, waar Devoldere wel goed verstaanbaar is, dat de liedjes vol loops van Moreau beter gedijen in een zaal die de aandacht erbij heeft. Laag na laag wordt gebouwd aan liedjes die steeds verder opzwellen en waarmee Devoldere in zijn eentje een vol bandgeluid weet te creëren. Toch jammer dat het blijkbaar lastig blijft voor het Utrechtse publiek om stil te zijn tijdens een concert. Tom Barman refereert hier vrijdag nog aan door zijn set te beginnen met de mededeling dat deze avond een wereldrecordpoging zal worden ondernomen om 1200 Hollanders stil te houden.
Een dag eerder vlamt dEUS direct vanaf het eerste nummer. Tom Barman heeft er duidelijk veel zin in en staat al vanaf opener 'Slow' te dansen op het podium. Het begin van een set vol hoogtepunten uit hun twintigjarige carrière. dEUS kiest echter nooit de gemakkelijke weg en vermijdt de nodige crowdpleasers. Beide avonden wordt er dan ook slechts één nummer van hun eerste plaat gespeeld. Het kan het publiek niet deren, want op alle twee de avonden kan het genieten van een prima uitgebalanceerde set goede liedjes. Het zwaardere werk op de donderdag, terwijl de vrijdag geen (semi)akoestische set blijkt te zijn, maar gewoon een keuze uit de wat zachtere nummers uit het oeuvre. Nummers waarvan sommige al heel lang niet meer waren vertolkt en sommige ('Nothings') zelfs helemaal nog nooit.