Willem Wits verwelkomt 3voor12/Utrecht in zijn thuisstudio in Amersfoort. Het staat er vol met synthesizers, omgebouwde versterkers en allerlei soorten instrumenten; hij neemt al zijn muziek zelf op. Ook al is het alweer het zevende album dat hij heeft afgerond, het album Cardboard Boy is de eerste soloplaat die hij naar buiten durft te brengen. Dat wil overigens niet zeggen dat Wits zomaar uit de lucht komt vallen, integendeel: hij waart al jaren rond in de lokale en nationale scene, als drummer van onder andere (wijlen) Metro Mortale en Herman van Veen.
Willem Wits vindt zichzelf met Cardboard Boy in droomrealiteit
Multidisciplinair artiest gebruikt creatie als therapie
"Van jongs af aan heb ik een levenswijze, waarbij ik alles dat ik meemaak verwerk in kunst. Je begint aan een project met een probleem of iets dat scheef zit in je eigen leven. Tijdens het project vergroot je het en laat je het alle hoeken van de kamer zien. Aan het einde is het product af en daarmee heb je het een bedding gegeven. Dat is heel erg het geval met Cardboard Boy."
"Ik vind dat ik eindelijk een plaat heb gemaakt waarmee ik kan wegkomen," begint de dromerige multi-instrumentalist. "Hier kan ik tot nu toe zelf naar luisteren zonder dat het vervelend wordt, maar dat komt vast nog wel." Cardboard Boy is echt een groeiplaat, die alles behalve verveelt. Het album heeft een duidelijke kop en staart, maar staat bomvol contrasten, bizarre melodieën en geluiden, gevangen in bijzondere popliedjes. Wits: "De plaat is het resultaat van een vrij moeizame zomer en gaat over realiteit, zelfbeeld of de projectie daarvan, en de grote vragen die we onszelf allemaal wel eens stellen: wat is realiteit en hoe ga je daarmee om? Het gaat ook over droomrealiteit. Iemand zei ooit tegen me: 'je moet bij acteren niet acteren, je moet het beleven,' maar waar begint en eindigt de werkelijkheid, vraag ik me dan af? Cardboard Boy is een onderzoek naar mijn eigen drijfveren en motivatie voor bepaalde keuzes. Ik verwerk mijn denkprocessen in praktische zaken. Het eindproduct moet iets zijn dat tastbaar is, daarom wil ik niet in het denken blijven hangen, dat leidt niet tot voldoening."
Het resultaat mag er wezen: de cd komt in een mooie, handgenummerde hoes met een uitgebreid boekje vol foto's en teksten. Muzikaal is het moeilijk te plaatsen; Wits' invloeden reiken, naar eigen zeggen en aanwijsbaar, van J.S. Bach tot Michael Jackson. Nu het album uit is, wordt er ook druk gewerkt aan een live-set, waar ondergetekende een veelbelovend voorproefje van kreeg. Daarover later meer informatie, net als over zijn in productie zijnde multidisciplinaire trilogie GODCYCLUS, bestaande uit een fotoboek, een heuse roman en veel muziek. Wits: "Mijn vader is protestants, mijn moeder katholiek. Ik voel me een deel van een eerste generatie voor wie atheïsme vanzelfsprekend is en ben erg nieuwsgierig naar het effect dat dat heeft. Met religie vulde men een groot deel van het leven. Hoe verplaatst zich dat dan, hoe lossen mensen dat op? Dat zijn voor mij interessante vraagstukken." Een druk talent dus, net als bijvoorbeeld Jelte Tuinstra (Jett Rebel) en Jurriaan Sielcken, met wie hij in vele bands zat en die nu hun landelijke doorbraak beleven. "De jongens uit 'ons nest' zijn niet per se extreem getalenteerd, maar zijn zo goed geworden in wat ze doen door meedogenloos hard te werken en niets anders te doen dan dit." Ook Wits mag zichzelf tegenwoordig fulltime kunstenaar noemen: naast zijn eigen projecten drumt hij vier keer in de week bij Herman van Veen, maar door Cardboard Boy zal hij de komende tijd waarschijnlijk zelf een stuk meer op de voorgrond staan.