Dag 1: Londen
Wie een English breakfast wil, moet vroeg opstaan, zo blijkt. Om half twee in de ochtend om precies te zijn. Beladen met een flinke stapel cd’s en de allerlekkerste broodjes ooit lukte het gelukkig om wakker te blijven tot de Eurotunnel in Calais. Jammer genoeg moesten we alleen helemaal niet naar de tunnel voor de trein, maar naar de haven voor de ferry – verkeerde afslag. Eenmaal aan de overkant kwamen we al snel in Londen aan op de eerste bestemming: The Underbelly in Hoxton, een hele mooie zaal die aandeed als een kruising van een klein, maar chique theater en een allerbeste woonkamer. Later op de avond speelden we onze eerste show van de tour en meteen was de conclusie duidelijk: Engeland voelt bijzonder goed voor ons.
Dag 2: Manchester
Om acht uur ’s ochtends vertrekken we vanuit Londen naar Manchester voor de tweede show, maar voordat we die spelen hebben we kort de tijd om de stad zelf te bekijken. Hier wordt al snel duidelijk hoe trots Manchester is op zijn muzikale historie. De koffietenten en onafhankelijke platenzaken, daar nog op elke straathoek te vinden, hebben allemaal gesigneerde portretten van bijvoorbeeld Morrissey, Ian Curtis en Guy Garvey hangen. Iets anders wat ons deze tour positief opvalt is hoe vriendelijk en professioneel de soundguys, promotors en eigenaren van de podia eigenlijk zijn, te meer omdat je altijd een hoop verhalen hoort over hoe je als 'shite' wordt behandeld in Engeland. In Gullivers gaat onze set erg goed: de zaal reageert positief en het geluid was schijnbaar uitstekend. Je merkt in Engeland dat mensen erg eerlijk zijn over wat ze net hebben gehoord. Maar als ze iets vet vinden, dan steunen ze het ook met alle liefde.
Wie een English breakfast wil, moet vroeg opstaan, zo blijkt. Om half twee in de ochtend om precies te zijn. Beladen met een flinke stapel cd’s en de allerlekkerste broodjes ooit lukte het gelukkig om wakker te blijven tot de Eurotunnel in Calais. Jammer genoeg moesten we alleen helemaal niet naar de tunnel voor de trein, maar naar de haven voor de ferry – verkeerde afslag. Eenmaal aan de overkant kwamen we al snel in Londen aan op de eerste bestemming: The Underbelly in Hoxton, een hele mooie zaal die aandeed als een kruising van een klein, maar chique theater en een allerbeste woonkamer. Later op de avond speelden we onze eerste show van de tour en meteen was de conclusie duidelijk: Engeland voelt bijzonder goed voor ons.
Dag 2: Manchester
Om acht uur ’s ochtends vertrekken we vanuit Londen naar Manchester voor de tweede show, maar voordat we die spelen hebben we kort de tijd om de stad zelf te bekijken. Hier wordt al snel duidelijk hoe trots Manchester is op zijn muzikale historie. De koffietenten en onafhankelijke platenzaken, daar nog op elke straathoek te vinden, hebben allemaal gesigneerde portretten van bijvoorbeeld Morrissey, Ian Curtis en Guy Garvey hangen. Iets anders wat ons deze tour positief opvalt is hoe vriendelijk en professioneel de soundguys, promotors en eigenaren van de podia eigenlijk zijn, te meer omdat je altijd een hoop verhalen hoort over hoe je als 'shite' wordt behandeld in Engeland. In Gullivers gaat onze set erg goed: de zaal reageert positief en het geluid was schijnbaar uitstekend. Je merkt in Engeland dat mensen erg eerlijk zijn over wat ze net hebben gehoord. Maar als ze iets vet vinden, dan steunen ze het ook met alle liefde.
Dag 3: Liverpool deel 1
“De changeover duurt 15 minuten.” Een zin die angst inboezemt bij
elke muzikant. 15 minuten om even snel je gear in te pluggen en te hopen dat het allemaal werkt als je begint. Een kwestie van alle zorgen loslaten en het principe omarmen dat als er iets fout kan gaan dat het dan ook een keer fout zal gaan. Maar het is juist dit verlies van alle controle dat ten grondslag ligt aan een van de mooiste eigenschappen van muziek: onvoorspelbaarheid. Op het podium hadden wij geen idee wat er ging gebeuren. Dat de set de meest slordige en minst zuivere tot op heden was deed er niet toe. We gaven alles wat we hadden en het zou wel blijken of het genoeg was. Dat het over sloeg op het publiek bleek wel uit de cheer die oprees nadat Michaël zijn gitaar uitviel en hij besloot bij te dragen aan het uit elkaar vallen van Adriaans drumstel. Bijna300 keer hebben de Beatles op dit kleine podiumpje in de Cavern Club gespeeld. Hopelijk is dit niet onze laatste keer.
Dag 4 en 5: Liverpool deel 2 en gestolen TomToms
Na het spelen op het kleine front stage na middernacht van gisteren, was het nu tijd voor de backstage rond etenstijd. Maar wat het tijdstip ook is en op welke stage je ook speelt, de Cavern Club blijft een bizarre mix van massatoerisme en muzikale historie. Elke vijf minuten wordt er bij de ingang een blik fotograferende toeristen opengetrokken om met zijn allen langs de vitrines te schuifelen terwijl ze staren naar foto’s van The Beatles en The Stones, maar ook naar Arctic Monkeys toen ze nog elf jaar oud waren. Wat er voor je gebeurt doet er allemaal weinig toe als je zelf het podium op klimt en een show gaat spelen. Na nog één keer een half uur alles gegeven te hebben wisten we dat het einde van onze week in Engeland naderde: een week van bijzondere shows, kameraadschap in de bus en English breakfast. De volgende ochtend stonden we om 8 uur ’s ochtends bij de bus om te ontdekken dat uitgerekend in de allerlaatste nacht de TomTom uit de auto was gejat. Toch nog een kleine smet op deze waardevolle week. Gelukkig bleek onze chauffeur Joris een uitstekend bordenrijder. Deze degelijke jongeman zou zomaar eens onze roadie of the year kunnen worden.
Dag 4 en 5: Liverpool deel 2 en gestolen TomToms
Na het spelen op het kleine front stage na middernacht van gisteren, was het nu tijd voor de backstage rond etenstijd. Maar wat het tijdstip ook is en op welke stage je ook speelt, de Cavern Club blijft een bizarre mix van massatoerisme en muzikale historie. Elke vijf minuten wordt er bij de ingang een blik fotograferende toeristen opengetrokken om met zijn allen langs de vitrines te schuifelen terwijl ze staren naar foto’s van The Beatles en The Stones, maar ook naar Arctic Monkeys toen ze nog elf jaar oud waren. Wat er voor je gebeurt doet er allemaal weinig toe als je zelf het podium op klimt en een show gaat spelen. Na nog één keer een half uur alles gegeven te hebben wisten we dat het einde van onze week in Engeland naderde: een week van bijzondere shows, kameraadschap in de bus en English breakfast. De volgende ochtend stonden we om 8 uur ’s ochtends bij de bus om te ontdekken dat uitgerekend in de allerlaatste nacht de TomTom uit de auto was gejat. Toch nog een kleine smet op deze waardevolle week. Gelukkig bleek onze chauffeur Joris een uitstekend bordenrijder. Deze degelijke jongeman zou zomaar eens onze roadie of the year kunnen worden.