Jambinai is een band van uitersten. De muziek van de Zuid-Koreaanse formatie wordt vaak omschreven als 'filmische noise-pop', maar dat klinkt wel heel erg gewoontjes vergeleken met hun muziek. "We spelen traditionele Koreaanse liedjes, maar dan op z’n heavy metals," aldus Il-woo tijdens het optreden. Misschien is 'wereldnoise' wel een goede omschrijving.
Natuurlijk, als rechtgeaarde noiseband mogen gitaren, bas en drums niet ontbreken, maar wat het Koreaanse vijftal een volstrekt eigen geluid geeft, zijn de traditionele instrumenten die worden gebruikt, zoals met name de haegeum (een soort mix tussen een viool en een zingende zaag, een knieviool), de taepyungso (een fluit) en de geomungo (een zither als een boomstronk, bespeeld met een stokje). Dit alles wordt gecombineerd met loops en samples.
De ene keer is het headbangen geblazen ('Time Of Extinction', 'Grace Kelly'), de andere keer is het wegdromen op sfeervolle soundscapes, waarbij je na enkele minuten weer wakker wordt geschud door intense noise-erupties zoals bij het fijn aanzwellende 'Connection'. De haegeum van Kim Bo-mi klinkt zowel lieflijk als irritant en de fragiele Shim Eun-yong bespeelt haar geomungo zo enthousiast dat je bijna bang bent dat het ding doormidden breekt. Of zijzelf.
Opvallend is niet alleen het grote technische vakmanschap van de band (ze hebben allen gestudeerd aan de Korea National University of Arts), maar ook de perfecte balans tussen hard en subtiel. Het publiek in RASA is weliswaar enthousiast, maar helaas is de zaal maar voor een kwart gevuld; het zitgedeelte is afgesloten en direct voor het podium is een aantal stoelen neergezet om de leegte te verbloemen. Dus daarom: als Jambinai ooit Nederland weer aandoet, gaat dat zien. Je hebt wat gemist.