This Routine is Hell speelt vanavond een 'soort van afscheidsshow', vertelt frontman Noam Cohen. De Utrechters vertrekken binnenkort naar Berlijn, waar een onzekere toekomst op ze wacht. De mannen hopen bij onze Oosterburen meer geestverwanten te vinden. In Nederland voelt This Routine is Hell zich namelijk onbegrepen. Toch doet het Cohen goed een volle EKKO voor zijn neus te zien, zegt hij bijna twijfelend. Tussen de nummers door neemt hij uitgebreid de tijd zijn zielenroerselen te delen. De band voelt zich verwant met Amenra omdat ook zij therapie tot kunstvorm weten te verheffen. Maar de woorden die zanger Cohen tot de zaal richt, beperken de korte speeltijd die ze vanavond hebben, behoorlijk. "Speeulen!", klinkt het dan ook uit de zaal, tijdens een intermezzo. Dit leidt tot irritatie, zowel bij publiek als band, want de ongecompliceerde schreeuwpunk van This Routine is Hell beroert EKKO wel degelijk. Voor het podium buitelen een aantal geroutineerde fans over elkaar heen. De band creëert pitpotentie maar draait dit de nek om door consequent de vaart uit de set te halen. Als Cohen zegt zich onverklaarbaar ongelukkig te voelen meent hij dit ongetwijfeld, maar hij zou er goed aan doen de muziek voor zichzelf te laten spreken.
Beklemmend Amenra intrigeert vooral het eerste half uur
Vlaamse post-metal zaait verwarring in EKKO
Afgelopen donderdag stond Poppodium EKKO in het teken van de derde editie van The Shape Of Punk To Come. Een ietwat verwarrende naamgeving, want hoofdact Amenra is ver verwijderd van de Zweedse punkband Refused, naar wiens legendarische album deze avond is vernoemd. Dat neemt niet weg dat ook deze avond in het teken stond van het betere gitaargeweld.
Bij de geestverwanten van Amenra spreekt de muziek zeker voor zich. De Vlaamse band geniet al zo'n vijftien jaar internationale bekendheid. De bandnaam is een samenvoegsel van het christelijke 'Amen' en de Egyptische zonnegod Ra. Het werk van Amenra weerspiegelt de unieke levensbeschouwing van de bandleden en handelt veelal over de dualiteit die het leven kenmerkt. Leven en dood, licht en duisternis, volgzaam zijn en leiding nemen. Muzikaal is die dualiteit heel concreet; de nummers van Amenra beginnen steevast met een ingetogen groove, die leidt tot een ontspoorde climax. Een apocalyptische apotheose, om maar in beeldspraak te blijven hangen. Enfin, de 'therapeutische kunst' van Amenra is meer metafysisch dan de concrete agressie van This Routine is Hell.
De show van Amenra is een occulte, bijna religieuze ervaring. Als de band het podium betreedt, verspreidt een dikke wolk wierook zich door EKKO. Een dreigende, zoemende drone begeleidt zanger Colin van Eeckhout als hij het podium betreedt. Met zijn rug naar het publiek gekeerd, spuugt en kermt hij zijn teksten de zaal in. Op het scherm voor hem zijn gruizige visuals te zien. Die worden langzamerhand scherper: natuurbeelden, een bos, een verrotte, houten kerk. Een synchroon headbangende EKKO geeft Eeckhout rugdekking. Hij strekt zijn armen uit alsof hij ons voorgaat naar...., naar wat eigenlijk? Naar de hel? Naar de donkere krochten van ons bewustzijn? Het eerste half uur Amenra zorgt in ieder geval voor bijna permanent kippenvel.
Het valt wel op dat het publiek zich soms ongemakkelijk lijkt te voelen. De zaal houdt zich akelig stil, soms klinkt een verdwaalde schreeuw of zenuwachtig geklap. 'Moet ik nu applaudisseren?', zie je een aantal mensen denken. Het lijkt namelijk alsof iets 'aards', zoals geklap, de angel uit deze set haalt. Een show van Amenra moet hypnotiseren. Van Eeckhout kijkt ons zelden aan en richt geen woord tot de zaal. Zijn performance draagt bij aan de beklemmende sfeer van de zompige post-metal. Daarom is het des te jammer dat het tijdens de tweede helft van de set achterin de zaal onrustig wordt. Mensen halen bier en beginnen voorzichtig te ouwehoeren. Het besef dat je in een popzaal staat, keert terug. Iets waar de band zelf ook een rol in speelt, door de repetitieve opbouw. Eerst rustig, slepend, groovend, met frontman Eeckhout ineengedoken op het podium. Daarna de climax: agressief en uitgelaten, waarin hij zich met uitgestrekte armen richt tot het scherm voor zich. Het is wellicht een kunstje, maar de show wordt op den duur wat voorspelbaar. Amenra intrigeert vooral het eerste half uur en wat daarna volgt is gewoon erg goed. Het is knap hoe de groep weet te beklemmen. Met deze thematiek loop je als band namelijk het risico ridicuul te worden.
Gezien: The Shape Of Punk To Come met For I Am King, This Routine is Hell en Amenra, donderdag 19 juni 2014 @ Poppodium EKKO, Utrecht