Wisselvallige liveshows en degelijke dj’s bij Stekker in het Park

Experimenteel muziekfestival komt pas laat op gang

Tekst: Menno de Meester Foto’s: Paul van Dorsten ,

Vanuit Canada, Scandinavië, Duitsland en vele andere plekken trok de line-up van Stekker in het Park een week van te voren naar Utrecht om samen nieuwe muziek te maken. Het net verhuisde Kytopia opende de deuren van het voormalige Tivoli Oudegracht om de muzikanten een studio en ontmoetingsplek te bieden. Na alle repetities en experimenten in de zogeheten Studio Stekker vond zaterdag de zesde editie van Stekker in het Park (voorheen Stekkerfest) plaats. Het festival in de Voorveldse Polder was voor het eerst uitverkocht en wist 4000 bezoekers naar Utrecht te trekken. Het programma was veelbelovend met een combinatie van bekende namen, gedurfde acts en lokale helden.

Rond 13 uur ’s middags is het nog erg rustig in het park. Bij het Veldpodium staat een handjevol bezoekers te luisteren naar de mooie muziek van Lydmor. De Deense zangeres doet alles zelf op het podium: ze heeft een laptop voor de beats, een keyboardje voor de synths en mooie houten piano. Bovendien samplet ze haar eigen stem en zingt daar weer overheen waardoor een koortje uit de speakers lijkt te komen. Ze vindt zelfs nog de tijd om haar tekst met handgebaren kracht bij te zetten. De muziek is afwisselend duister en toegankelijk. Sommige nummers zijn poppy, maar zonder cliché te worden. Ze verdient een groter publiek, maar dat zit er op dit moment van de dag nog niet in. 

Het Veldpodium is de plek waar de meeste liveacts geprogrammeerd staan. Bij het Strandpodium staan vooral dj’s, in de Spiegeltent staan vooral bekende Utrechtse feestconcepten, zoals de Red Cup Party, Singlefeestje en Eindbaas. In de Spiegeltent gaat het feestje de hele dag gezellig door, aan het eind van de dag staan zelfs mensen buiten de tent mee te feesten. Het Strandpodium, dat zich aan het meertje in het park bevindt, trekt de meeste bezoekers met goede house en techno. Gedurende de dag wordt het eigenlijk alleen maar drukker bij het strand. Hier staan ook enkele liveacts, zoals Chymera, Johannes Brecht & Stimming. Helaas is het dj-meubel, waar de artiesten hun apparatuur in zetten, zo gemaakt dat het publiek niet kan zien wat de artiesten precies doen. Hierdoor verdwijnt het live-gevoel al snel en lijkt een liveshow op een normale dj-set. Een gemiste kans voor het festival dat juist zo op de liveacts mikt.

Terug naar het Veld, waar van alles en nog wat te zien is. Het duo Weval is begonnen met melodieuze techno in de stijl van Applescal en David Douglas. Weval is de enige Nederlandse act op het grote Duitse technolabel Kompakt en wist via een Schweppes reclame met Penelope Cruz een groot publiek te bereiken. De set is heel constant, soms wat voorspelbaar, maar behoorlijk effectief. Het publiek schuilt inmiddels onder een boom vanwege een kleine regenbui. De volgende Nederlander staat alweer klaar: Utrechtse synthesizervreter Falco Benz doet voor de laatste keer zijn huidige liveshow. Natuurlijk komt ook ‘Clap machines’ voorbij, waarbij hij het publiek zo machinaal mogelijk mee laat klappen. Hij heeft dit jaar op veel festivals zijn heerlijke klanken laten horen. De komende weken gaat hij de studio in om aan nieuw materiaal te werken.

Pauze-DJ Freek Fabricius laat een melig nummer horen dat goed onder een gekke videogame of tekenfilm zou passen. Over het algemeen draait hij verder goede houseplaten, een prima opvulling bij de lange ombouwtijden. Dan is het de beurt aan Midnight Operator, The Mole en zangeres Delhia de France om een liveshow te doen. Ze doen een jamsessie die niet echt aanslaat. Het blijft allemaal wat vlak. De nummers zijn eentonig en er is geen duidelijke koers in de set. Na drie kwartier is het opeens voorbij en blijft het een sessie zonder hoogtepunten. 

Dan is het de beurt aan de grootste naam van het affiche: de 45-jarige Detroit-technolegende Carl Craig. Opeens zien we wat oudere mensen in het publiek die speciaal voor hem zijn gekomen. Anderhalf uur lang is hij zeer geconcentreerd bezig met zijn dj-set. Heel af en toe kijkt de routinier naar het publiek en ziet hij dat het wel goed zit. Wat een verademing na het vorige optreden. Gewoon een oerdegelijke set is precies wat we nodig hadden. Zelden zie je een dj zo beheerst draaien voor een uitzinnig publiek.

De volgende act wordt uitgesteld: op de A27 naast het park rijdt een rouwstoet voorbij vanwege de MH17-vliegramp. Uit respect voor de nabestaanden wordt besloten het volledige geluid op het festival stil te leggen. ‘Jullie mogen nog wel praten,’ roept een van de technici van het podium. Het publiek weigert: tien minuten lang is het doodstil op het veld. Het groepsgevoel was nog niet eerder zo sterk merkbaar op het festival.
Na dit moment van bezinning gaan de handen weer op elkaar voor pianist Francesco Tristano en beatmaker Sie, die een funky house-set spelen vol onvoorspelbare motiefjes. Hoogtepunt in de set is een Bas Bron-achtig electronummer met pianoloopjes in de stijl van Kerri Chandler. De virtuositeit van de pianist komt pas later duidelijk naar voren. Na veertig minuten is het kruit verschoten en is het einde minder sprankelend.

Vorig jaar was het onbetwiste hoogtepunt de set van Colin Benders (Kyteman), die met een gelegenheidsformatie met indrukwekkende modulaire synths en drumcomputers een zeer energieke electro-show gaf. Dit jaar wordt het door de uitloop in het programma te krap om zijn set volledig te spelen en besluit hij zijn optreden af te zeggen. Het is een teleurstelling voor de fans, maar wel een begrijpelijke keuze. Lydmor, die eerder voor een leeg veld speelde, krijgt een herkansing om haar mooie liedjes nu wel voor een groot publiek te laten horen.

Ondertussen is het feestje op het Strand nog lekker gaande met Junior Boys & Iron Galaxy. Hun muziek is fris en minder experimenteel. Recht toe, recht aan en zeer effectief. Mind Against volgt de heren op met relaxte techno. Er wordt rustig gedanst door de grote mensenmassa. De sfeer is goed en lijkt weinig te veranderen gedurende de dag. Ook bij de Spiegeltent is het feest nog steeds aan de gang met Utrechtse helden Mike Mago en Nuno dos Santos. Zelfs buiten de tent wordt flink gedanst, dan heb je het goed voor elkaar. 

De laatste acts op het Veldpodium zijn Rangleklods en Octave One. Van de eerste zien we nog het einde van hun set, live electronica met veel energie en soms een uitstapje naar dubstep in de stijl van Nero. De zanger heeft wat overdreven maniertjes, maar de act staat als een huis. De broers van Octave One hebben een enorme opstelling aan elektronische instrumenten meegenomen, maar lijken er maar een paar van te gebruiken. Lenny is het meest enthousiast en gaat tijdens het spelen helemaal los, Lawrence knikt anderhalf uur lang met zijn hoofd op de beat. Ze spelen een prima houseset, die ondanks de repetitieve stukken nooit te eentonig voelt. Soms klinkt het wel wat gedateerd, maar dat mag de pret niet drukken.

Het festival was een mooi experiment, met hier en daar wat tegenvallende optredens, maar in ieder geval spannender dan de meeste housefestivals. Qua organisatie is nog aan te merken dat niet alle live-optredens even goed zichtbaar waren. Verder waren er nog wat klachten te horen over te lange rijen bij de eetstands en over het statiegeldsysteem van de bekertjes, waarbij je geen geld terug kon krijgen voor je laatste bekers. Het was jammer dat Colin Benders, de gastheer van Studio Stekker, niet gespeeld heeft op zijn eigen feestje. Desondanks was er genoeg te beleven op Stekker in het Park 2014.

Gezien: Stekker in het Park met o.a. Falco Benz, Carl Craig, Weval, Chymera en Rangleklods, 26 juli 2014 @ Voorveldse Polder, Utrecht.