Kleurenblind maakt authentieke belofte waar

De schoonheid van het lelijk durven zijn

Tekst: Jelle Talsma Beeld: Paulus van Dorsten ,

Op zaterdag 19 juli staat de derde editie van het Kleurenblind festival op de agenda. Het festival kenmerkt zich door het gooien met kleurenpoeder, een traditie die overgewaaid is uit India en de afgelopen jaren een gigantische hype werd in de festivalwereld. Marnix en Lisa, de initiators van Kleurenblind, waren de eersten in Nederland die het poedergooien onderdeel van hun festival maakten. Alhoewel het poederelement de laatste tijd een beetje gestigmatiseerd is door de hype en er inmiddels tal van ‘Holi festivals’ zijn, onderscheiden ze zich naar eigen zeggen door intimiteit en authenticiteit.

Wie zijn tickets koopt op basis van een line-up heeft aan Kleurenblind een slechte. Op de Facebookpagina van het festival laat de organisatie weten dat de programmering pas bij het festival bekend wordt gemaakt, omdat sfeer bij Kleurenblind belangrijker is dan de geboekte artiesten. Als we zaterdag het terrein betreden houden we ons hart vast: in theorie zou het Richie Hawtin kunnen zijn die achter de decks staat – maar in een slechter scenario ook Mental Theo of FeestDJRuud.

Gelukkig niks van dit alles: op zaterdagmiddag maakt Trouw resident Melon de dienst uit op het hoofdpodium. Hij weet funky, soulvolle deuntjes aan elkaar te lijmen als geen ander. Zijn set heeft een tamelijk hoog hitjesgehalte maar door zijn geniale timing en mixwerk stoort dit geen moment. Het is plakkerig warm en we hebben de mazzel dat een laagje sluierbewolking aan de hemel staat, want in de brandende zon is het simpelweg te warm om te festivallen. Het hoofdpodium is rijkelijk versierd met knuffelbeesten en flarden van vitrages.

Over de intimiteit waar de organisatie mee pronkt is geen woord gelogen. Kleurenblind is knus en gezellig, met slechts twee podia en een karaokespot van Livebuild. Als we op het terrein arriveren is iedereen al felgekleurd. Het wordt al snel duidelijk dat elkaar onder de poeder smijten verbindend werkt. Het heeft iets kinderlijks en het voelt als guitig kattenkwaad om een onbekende in te sauzen met een poedertje. Waar op veel festivals mensen langs elkaar heen bewegen en alleen contact maken met hun eigen kudde voelt bij Kleurenblind contact met alle festivalbezoekers als iets vanzelfsprekends. Alleen de mensen die schoon zijn vallen buiten de boot.

Inmiddels heeft Melon plaatsgemaakt voor Sluwe Vos, de jonge belofte uit Deventer. We zagen Sluwe onlangs bij een studentenfuif in Delft, waar hij de ondankbare taak had om met een waardeloos geluidssysteem voor een bewegingsloos publiek van achttienjarigen zijn taak te verrichten. Zelfs onder die barre omstandigheden wist hij zijn typische jackin’ house zo af te leveren dat er niemand meer omheen kon. Nu doet hij dat weer: zijn set is krachtig en raak. Het publiek kakt op een gegeven moment een beetje in maar Sluwe weet het energiepijl omhoog te trekken met R&S klassiekers als 'Energy Flash' van Joey Beltram en ook 'Wie is ut?' van Rotterdamse cultheld Duvelduvel.

We maken een rondje over het terrein en stranden bij de karaokespot van Livebuild. We pakken de microfoon en denken makkelijk te scoren met 'Belle Helene' van Doe Maar. Toch worden we eens te meer geconfronteerd met het feit dat onze zangkwaliteiten in de veilige omgeving van de douchecabine prima klinken, maar absoluut niet voor de massa bestemd zijn. De festivalbezoekers zijn inmiddels niet meer felgekleurd maar donkerbruin. Iedereen is lelijk. Dat is nog zo’n bijzonder prettig element aan dit alles: waar tegenwoordig op festivals iedereen bezig is met een piekfijn voorkomen heeft bij Kleurenblind iedereen vrede met een wanstaltig uiterlijk.

Op het hoofdpodium is wederom een vooraanstaande Trouw dj achter de decks gekropen. Ditmaal Job Jobse , een leuke en verassende keuze: waar Melon en Sluwe Vos geknipt zijn voor de meer hitgevoelige muzikale richting van Kleurenblind is de draaistijl van Jobse over het algemeen wat minder toegankelijk. Jobse draait uitstekend: diep en meeslepend met discoachtige uitschieters maar ook techno klassiekers als 'Crispy Bacon' van Laurent Garnier.

Als de avond reeds is ingevallen en het festival ten einde loopt lopen we snel nog even langs het kleine podium, waar Koen Lebens aan het draaien is. Wat een prettige verassing! Lebens is voor ons jeugdsentiment: in onze jonge jaren zagen we hem regelmatig op obscure, zweterige afterparty’s, waar hij met zijn geweldige dj-skills een diepe liefde voor elektronische muziek bij ons ontketende. Lebens draait rotsvast zoals we van hem gewend zijn – swingende deephouse met oldschool bommen als 'Some Polyphony' van Petter. 

Het Kleurenblind festival was een geweldige ervaring. Wat de organisatie claimt is ook echt waar: het festival is bijzonder intiem en voelt authentiek aan. De vooroordelen ten aanzien van kleurenpoederfestivals zijn door Kleurenblind weggenomen: alhoewel de vorm aardig is opgehypet zijn er kennelijk nog steeds plekken waar op oorspronkelijke wijze feest gevierd kan worden met behulp van een poedertje (een kleurenpoedertje, wel te verstaan). De organisatie verkondigt dat sfeer op de eerste plaats komt en muziek secundair is – maar dat wil niet zeggen dat er geen kwaliteit te bespeuren is - over de hele dag genomen werd er goed gedraaid. Alhoewel we een paar dagen na het festival nog steeds bezig waren om met behulp van terpentine en bleekmiddel de verf uit onze oren te poetsen, is Kleurenblind een feestje dat we niet hadden willen missen.

Gezien: Kleurenblind Festival met o.a. Koen Lebens, Sluwe Vos, Job Jobse en Melon, zaterdag 19 juli 2014 @ Wielerbaan, Nieuwegein.