De avond begint wat rommelig. De zaal loopt langzaam vol en veel mensen zoeken een plekje om te zitten: iets wat je niet verwacht bij een swingend sambaconcert. Toch stroomt de zaal zo vol dat er na verloop van tijd bijna niemand meer tussen past. Wanneer de muzikanten het podium op lopen, beginnen ze met het stemmen van hun instrumenten. Het publiek kletst onverstoord door. Vervolgens betreedt een man het podium. Hij kondigt zichzelf aan als 'Gerrit, de buurman' en vertelt dat Lilian hem gevraagd heeft om de avond voor haar te openen. Hij mag haar eerste cd weggeven, maar aan wie geef je zo’n belangrijke eerste soloplaat? Aan haar moeder, wiens zachte, sussende zang klinkt op het eerste liedje van het album? Aan haar vader, die zijn zegen geeft in het laatste nummer van de cd? Aan Maurice, haar partner, die ze de mooiste man ter wereld noemt? Volgens Gerrit is er maar één persoon aan wie je het eerste exemplaar geven kunt: Lilian Vieira.
De band begint en bewijst direct dat ze echte rasmuzikanten zijn. Strak, maar soulvol klinken de samba-tonen door de zaal en komt Vieira breedlachend het podium op. Veel mensen zullen de Braziliaanse Lilian Vieira kennen van de brazil-ectroband ZUCO 103. Maar na een internationale tour en optredens als gastsoliste bij bijvoorbeeld het Metropole Orkest, was het meer dan tijd voor een soloplaat. Het resultaat? Een swingende set warme songs en een uiterst persoonlijk album dat in haar woorden het 'muzikale document van haar leven' is. Haar nummers verbinden de Braziliaanse bossanova en funk uit de jaren '60 en jaren '70 met haar eigen samba soul.
Vieira's enthousiasme is aanstekelijk. Hoewel het – over het algemeen wat oudere – publiek niet direct op gang komt, wordt er steeds meer gedanst en gelachen naar mate de avond vordert. Ook licht ze - voor degenen die geen woord Portugees spreken - hier en daar wat van haar nummers toe. Hoewel ze al bijna vijfentwintig jaar in Nederland woont, is haar Portugese tongval nog steeds duidelijk te horen. "Ken je dat?" begint ze, "Je denkt de liefde van je leven ontmoet te hebben, maar ineens noemt hij je bij een andere naam." Ze vertelt over een mooie man die haar in een gesprek consequent 'Laura' bleef noemen. Na de vierde 'Laura' besloot ze hem toch maar te corrigeren. "Maar ik wil best jouw Laura zijn," gaf ze lachend toe. En zo zet de band het nummer 'Meu Bem Nao Faz Assim' (Schatje, doe niet zo) in. Door de muziek met haar persoonlijke verhalen te verbinden, weet Lilian het publiek compleet voor zich te winnen en krijgt ze zelfs het Hollandse publiek aan het zingen in het Portugees.
Brazilianen hebben het maar al te graag over de liefde en daar zijn de zelfgeschreven liedjes van Lilian Vieira geen uitzondering op. Mooie liefde, liefdesverdriet, platonische liefde, slavenliefde, wraak uit liefde: ze passeren allemaal de revue. Ook de Braziliaanse covers die Vieira naast haar eigen nummers zingt, zijn hier geen uitzondering op, zoals het lieflijke 'Lindos Olhos' – Prachtige ogen.
Het is jammer dat de hele zaal pas echt ontwaakt tegen het einde van het optreden. Tijdens de toegift gooit de band al hun overgebleven energie in hun instrumenten. Met twee up-tempo funky nummers zet Vieira met haar band RASA compleet op zijn kop. Alles wordt nog even uit de kast getrokken en het publiek wordt meegesleurd in de soulvolle samba. Het optreden eindigt met een dampende climax – de bezoekers achtergelaten, verlangend naar meer.
Gezien: Lilian Vieira’s Samba Soul, zaterdag 18 januari 2014 @ RASA, Utrecht