De Monnetlaan (Kanaleneiland, een paar straten achter het gelijknamige winkelcentrum) is een schimmige straat met fantasieloze flatblokken. De hemel heeft vandaag dezelfde kleur als de huizen – grijs. Typisch een hoek waar je normaal niet zou komen, tenzij je er wat te zoeken hebt. Dat hebben we. Op de tweede verdieping van een van deze betonblokken treedt vandaag Going Barefoot op. Het is een van de honderd plaatselijke acts op Gluren bij de Buren, dat na vijf jaar zijn rentree in Utrecht maakt. De bands spelen vandaag drie sets in ‘hun’ woonkamer. In totaal zijn er tussen 13.00 en 18.00 uur dus driehonderd performances, verspreid over de hele stad.

Going Barefoot bestaat uit zangeres Ferra Heskin en gitarist Menno Roymans. Ze zijn zo’n twee jaar geleden begonnen en hebben nu twee singles uitgebracht. Er zijn ongeveer vijftien vroege vogels op hun eerste set afgekomen. Die hebben zich verspreid over twee (niet bij elkaar passende) banken of hangen op de berg kussens die in het midden van de kamer ligt. Het duo speelt een akoestische set met heerlijke nummers die ergens tussen jazz, blues, folk en pop in zweven. De krachtige, zuivere stem van Heskin krijgt het publiek een half uur lang muisstil. “Het fijne aan spelen in een huiskamer is dat iedereen zo aandachtig luistert”, zegt Roymans na afloop. “In een grote popzaal worden singer-songwriters meestal voor lief genomen.” (WW)

Aan de Nieuwekade (Wijk C) speelt Aanplak Harrie. De naam doet vermoeden dat we hier met een artiest in de hiphop- of graffitihoek te maken hebben, maar niets is minder waar. Aanplak Harrie is een popband, bestaande uit twee gitaristen, contrabassist en drummer, die Nederlandstalige liedjes speelt. De muziek en zoete sfeer hebben aardig wat weg van Acda en de Munnik, maar er zijn ook elementen uit het levenslied hoorbaar. De prettig aanhoorbare pop wordt nergens buiten de lijntjes gekleurd. Muziek voor het hele gezin dus, maar dan weer niet voor de opstandige puber. Al met al een strak spelende band, die op een Nederlandstalige radiozender zeker niet zou misstaan en best hoge ogen zou kunnen gooien. (EvdL)

Het vierkoppige Morton Railroad speelt in een rijtjeshuis in Lombok, in de woonkamer van een van de bandleden. Een primeur: het is hun eerste optreden ooit. Voor de meeste bezoekers is het de eerste huiskamer van de dag en de (country)rock van de heren is voor sommigen van hen nog wat te heftig. Gelukkig sluit Morton Railroad de set luchtig af. Buren Tirza en Nico schuiven aan voor een interactieve cover van Home (Edward Sharpe & the Magnetic Zeros). De toeschouwers krijgen een aantal muziekinstrumenten in hun handen gedrukt en mogen meefluiten. (WW)

“Ik gebruik mijn nummers om de winterse periode door te komen”, zegt multi-‘mond’-instrumentalist/beatboxer Vincent van Box The Beat. Hij vertoont zijn kunsten in een gezellige huiskamer aan de Van der Mondestraat in Tuinwijk-West. Zijn woorden geven een goede indruk van de muziek die hij maakt: warme, bijna tropische klanken over een beat met daaroverheen zijn rapzang. Dit alles gefabriceerd met zijn eigen stem en in lagen opgebouwd met een looppedaal. Zo simpel en minimalistisch als het lijkt, zo eenvoudig en ontwapenend klinken zijn soulvolle liedjes. Het publiek slikt het als zoete koek en neemt er nog een heerlijk kopje koffie bij. (EvdL)

Het contrast met de volgende artiest en huiskamer kan eigenlijk niet groter zijn. Het duo Mezlev speelt in een prachtig oud pand aan de Gruttersdijk, dat midden in een renovatie zit. De grauwe maar tegelijk warme sfeer die hier hangt doet denken aan begin 20e eeuw. Ideaal voor de muziek die we hier vanmiddag horen, want Mezlev speelt melancholische indiefolk. Gewapend met een breekbare stem en akoestische gitaar in combinatie met sfeervolle elektrische gitaartonen weet het duo het publiek meteen deel te maken van hun muziek. Na een nummer of vier zakt de spanningsboog enigszins in, maar toch is dit een mooie combinatie van een fijnbesnaard optreden en een perfect aansluitende locatie. (EvdL)

In Nieuw Engeland worden we verwelkomd in een luxueuze woonkamer met hoge, bewerkte plafonds, een kroonluchter en vier rijen stoelen in theateropstelling. Hier speelt het collectief Ympressy nummers die door zanger/toetsenist Jesse Brouwer omschreven worden als ‘theatrale en impressionistische wereldmuziekliedjes’. Met zes man zetten ze een bijna perfect huiskamerconcert neer, al dreigt Brouwers stem soms tussen de muziekinstrumenten te verdrinken. (WW)

Terug naar Lombok, waar Marlene & the Night Hawks zich in een fraaie bovenwoning opmaken voor de derde en laatste set van de dag. Het kwartet bestaat uit een zangeres, toetsenist, saxofonist en bassist. Ze geven hun eigen draai aan (klassieke) jazznummers en bezorgen het massaal toegestroomde publiek een zeer ontspannen half uurtje. Buiten valt de schemering in, binnen branden de kaarsen en glimmen de leren schoenen van de volledig in het zwart gestoken Night Hawks. Je waant je in een jazzclub uit the roaring twenties. Eventjes. (WW)

Aan het Zwartewater in Noordoost staan Joop Nolles en Silken Twang. Die laatste is niet een specifiek persoon, maar meerdere personen die af en toe met Joop meespelen en ook op zijn platen zijn verschenen. In dit geval bevinden zich onder het gezelschap een gitarist, accordeonist/mandolinespeler en drummer. Het optreden zorgt voor een typische huiskamersfeer. Warm en gezellig; je voelt het knapperend haardvuur door de muziek heen. Joop Nolles en Silken Twang is van vele markten thuis: denk aan een mix van folky singer-songwriterliedjes, Neil Young- en Elliot Smith-achtige klanken, en in het algemeen een ‘non-middle-of-the-road’ mentaliteit. Het publiek geniet er met volle teugen van. (EvdL)

Cabrales Saxofoonorkest is een groep bestaande uit 15 blazers, hoofdzakelijk saxofonisten. Zij spelen in een galerie (Jansdam 2) waar ook werk hangt van diverse Afrikaanse kunstenaars. Een heel ander soort locatie dan de ‘standaard’ huiskamer dus, maar ideaal voor een groep als deze. Het repertoire van het saxofoonorkest bestaat uit specifiek gearrangeerde thema’s uit filmmuziek. Onder de favorieten behoren het werk van componisten als Nino Rota (o.a. films van Frederico Fellini en Francis Ford Coppola: ‘Amarcord’, ‘La Dolce Vita’, ‘Il Vitteloni’, ‘La Strada’ en ‘The Godfather’) en John Williams (‘The Terminal’ en ‘Seven Years in Tibet‘). Een half uur later heb je ook daadwerkelijk het gevoel naar een optreden van een orkest in een kleine schouwburg te zijn geweest, maar dan net even anders. Leuk en afwisselend om eens mee te maken. (EvdL)

Aan de Britse singer-songwriter Joanna Weston en band de eer om onze zondag af te sluiten. Weston is waarschijnlijk het meest ervaren podiumdier en ook een van de bekendere namen. Haar tweede set trok vijftig geïnteresseerden en zorgde dat de desbetreffende woonkamer in de Jacob Geelstraat bijna uit zijn voegen barstte. In haar nummers – een beetje jazz, een beetje folk – is voor iedereen wel iets te vinden. Onderuitgezakt op de bank dromen we weg bij Amy (‘Ik hoop dat jullie allemaal een Amy in jullie leven hebben’), een nummer wat Weston schreef voor één van haar waardevolste vriendinnen. (WW)

Deze bomvolle middag Gluren heeft mooie optredens en vrolijke gezichten opgeleverd, maar laat ons vooral achter met het gevoel dat dit soort evenementen best wat vaker mogen plaatsvinden. Dat zoveel mensen hun woonkamer belangeloos en in het volste vertrouwen voor volslagen onbekenden openstellen, dat vinden we bijzonder. Er zijn daarnaast maar weinig mensen die het níét leuk vinden om bij anderen binnen te mogen kijken. Tel daar een gratis huiskamerconcert bij op en we kunnen concluderen: we want more.

Gezien: Gluren bij de Buren Utrecht met Going Barefoot, Aanplak Harrie, Morton Railroad en de buren, Box the Beat, Ympressy, Mezlev, Marlene & the Night Hawks, Joop Nolles & Silken Twang, Cabrales Sax Orkest en Joanna Weston, zondag 26 januari @ meerdere locaties, Utrecht