Bruisend carnaval in schimmig Zürich
Na ons eerst optreden in Mainz, komen we op dag 4 aan bij Bar Rossi in Zürich. Als eerste valt gelijk de wat schimmige buurt op. We zijn in de ‘Langstrasse’ beland, de rosse buurt van Zürich, wat als stad weer bekend staat als het bordeel van Zwitserland. Als de nacht aanbreekt wordt pas echt duidelijk waar we zijn. De straat verandert in een bruisend carnaval van hoeren, pooiers, travestieten, homo’s, immigranten, junkies, hipsters. Amsterdam is er niks bij. Deze keer is de geluidsman minder beleefd over de verkeerde rider. “Your rider is bullshit! Not professional”.

Tijdens het optreden worden er af en toe wat prostituees de bar uit gewerkt. Tot diep in de nacht hangen we rond, en praat ik met het meisje achter de bar, die eigenlijk advocaat is en ervan droomt om te schrijven. Af en toe gaat ze naar buiten om met haar vriend te tongen. Buiten in het gewoel loopt een jongen niezend en kotsend voorbij. Iemand legt me uit dat zijn lichaam cocaïne aan het afstoten is. We praten met studenten, met Nigerianen, met een bezopen Amerikaanse kok die met zijn steward vriend in Zürich woont. De ochtend komt. De Langstrasse kan het licht slecht verdragen, maar de zon is onverbiddelijk.

Onheilspellend Berlijn
Op dag 10 van onze tour spelen we onze eerste show in Berlijn. Club Duncker doet z’n naam eer aan, want ziet het neogotische gebouw er aan de buitenkant al onheilspellend uit, de binnenkant lijkt het decor van een foute horrorfilm. Alles is zwart. Aan de muren hangen industriële ornamenten en boven het podium een grote zwarte vleermuis. Het publiek lijkt daarentegen vrij alledaags. Voor de gelegenheid zetten we een Alice in Chains (Nutshell) en een Pantera cover (Planet Caravan) op de setlijst. Niemand lijkt het te kennen. Het is laat. We slapen op een paar matrassen in de club. 

Gage spoorloos na Chemnitz
Gelijk na ons eerste optreden in Berlijn, gaan we naar Chemnitz, richting de oostelijke grens. We beginnen te merken dat elke setting weer een ander geluid nodig heeft en dat we niet overal hetzelfde kunnen doen. Als we weer vertrekken moet ik nog het GEMA-formulier invullen. GEMA is de Duitse BUMA. Om het formulier in te vullen leg ik mijn geldbuidel met alle gages even neer, om hem vervolgens te vergeten mee te nemen. De volgende dag ga ik terug om de buidel te zoeken, maar hij is spoorloos. Als we in Berlijn aankomen krijg ik een telefoontje dat de buidel gevonden is, zonder euro’s maar de Zwitserse francs en het paspoort zitten er nog wel in. Ze zullen hem naar ons slaapadres versturen. Touren is te hectisch om ergens lang bij stil te staan.

Berlijn zelfs wild als je slaapt
We komen uiteindelijk aan bij Kaffee Burger. Een mooie oude club middenin het uitgaanscentrum van Berlijn. Ik vind het een van de beste optredens tot nog toe. Als een paar uur later de adrenaline gezakt is, ga ik richting het nabijgelegen hostel. Om mij heen barst het uitgaansleven los. De volgende dag moeten we de hele dag rijden en ’s avonds spelen, dus ik zeg nog, doe rustig aan. Het maakt weinig indruk. Terwijl ik lig te slapen is het een wilde nacht in Kaffee Burger. Toetsenist Clement Rooney zoent met twee vrouwen. Bij de tweede merkt hij opeens dat haar vriend goedkeurend toekijkt. Ze nodigen hem uit mee naar huis te gaan. Hij bedankt vriendelijk. Drummer Guido van de Wijdeven, de andere vrijgezel, slaapt ergens anders. Mijn poging om me aan het nachtgewoel te onttrekken mislukt volledig. Bassist Merijn besluit na een nachtje comazuipen dat de wc te ver van zijn bed is en zeikt over een stapel kleren van mij heen. Ik vermoed dat hij een van mijn schoenen aanzag voor een toiletpot, want als ik hem omdraai loopt er nog een flinke straal pis uit.

Laatste tourdag
Het laatste optreden is ten oosten van Berlijn, tegen de grens met Polen. Parkclub Fürstenwalde. Een soort jeugdhonk, maar dan nieuw. Er zijn veel tieners op het voorprogramma afgekomen. En Menno Roymans (gitaar) z’n ouders zijn er, tot ieders grote verbazing. We voelen op het podium dat het de laatste avond is. Elk nummer proberen we op te rekken, het gevoel langer vast te houden. Ik eindig in het publiek met m’n gitaar. Het is mooi geweest.

We rijden de nacht door naar Nederland. De bus stinkt naar bier. Naar stinkvoeten. Op het dashboard ligt al weken een plastic bak met een soort oersoep van gesmolten haribo, de voorruit is een slagveld van geëxplodeerde insecten. Mijn oren suizen. Achter ons wordt het licht. Het is gelukt. 

 

Het volledige tourverslag kun je nalezen op de website van Lukas Batteau.