Ook voor Marianne Oldenburg, Otto de Jong en Tobias Kerkhoven is dit een show om naar uit te kijken. Op zich niet verrassend, wanneer je je eigen album presenteert. Hoewel dit pas het debuut is, hebben de drie bandleden al een langer muzikaal verleden met elkaar. Lange tijd hebben ze aan de weg getimmerd als Mary Had A Little Band. “Op een gegeven moment was er een omslagpunt”, vertelde Oldenburg in een eerder interview. “Er moest iets gebeuren. Begin 2012 hebben we besloten om een andere koers te gaan varen. Ik ben toen veel nummers gaan schrijven. We hebben veel met z’n drieën bij mij thuis gezeten om ideeën uit te wisselen en dingen te proberen. We hebben lange sessies gemaakt.” Uiteindelijk leidde dat alles tot de geboorte van Ode to the Quiet. Het album dat ze vanavond presenteren is vorig jaar opgenomen in de Mailmen studio van Martijn Groeneveld.
Soundscapes en lichtsculpturen
Ode to the Quiet is ook een band die nadrukkelijk zoekt naar het experiment en met zorg nadenkt over de wijze waarop de band zich presenteert. Een op zichzelf al belangrijk moment als een releaseshow is dan ook niet iets wat de band zomaar voorbij laat gaan. Op het podium van dB’s staan vanavond twee groene lichtsculpturen: één met het logo van de band en het ander met de tekens die voorop de mooie ingetogen hoes staan. Ook de support-act – als je het zo mag noemen – is integraal onderdeel van het optreden. Mark IJzerman en Machinefabriek (die ook aan het album hebben meegewerkt) maken aan de zijkant van de zaal met laptop, analoge apparatuur en cassettes rustgevende soundscapes. Het publiek staat er in een halve cirkel omheen en kijkt gebiologeerd toe. Na een kwartier gaan de drones langzaam over in ‘Infinity’ van Ode to the Quiet, dat inmiddels stiekem zijn plek op het podium heeft ingenomen.
Spanning en stiltes
Na het openingsnummer is er geen ruimte om te klappen. Gitarist Tobias Kerkhoven maakt ruis met zijn pedalen, nieuweling Evert van der Waal bespeelt zachtjes zijn bas en Otto de Jong laat zijn drumstokken langs de randen van de bekkens glijden. Samen houden ze zo de spanning vast voordat Marianne Oldenburg met haar piano het gedragen ‘Ghosts’ inzet. Dat opbouwen van een ingehouden, onderhuidse spanning is iets wat de band de hele set lang doet. De relatieve stiltes in én tussen de nummers zijn bijna net zo belangrijk als de nummers zelf. De dynamiek waarmee dat gepaard gaat zorgt ervoor dat de accenten in de mix van neo-klassiek, elektronica, dreampop, triphop en drones nog een extra lading krijgen. Ook Oldenburg speelt dat spel met haar glasheldere stem goed mee. Ode to the Quiet brengt in dB’s daadwerkelijk een ode aan de stilte en laat horen dat je niet al je nummers muzikaal hoeft dicht te plakken om toch je publiek vast te houden.
In een klein uur speelt de band een complexe maar bijzonder knappe show die eindigt met ‘Flight’, waarin Kerkhoven met zijn gitaarspel een hoofdrol voor zich opeist. Helemaal in de context van het optreden wordt weer zacht afgesloten met pianospel en ruis van de gitaar. Tijdens het outro verlaat de band het podium, zonder het applaus echt in ontvangst te nemen. In het licht van wat de band deze avond heeft gedaan verbaast het eigenlijk ook niet dat er geen toegift volgt. Het optreden is een perfecte combinatie van een popshow en een voorstelling en deze finish zorgt voor een mooi, afgerond geheel. Het is goed zo, het ei is gelegd. Het Utrechts/Arnhemse Ode to the Quiet is één van de meest spannende bands die we de laatste tijd hebben gezien. Album en live-shows zijn zeer warm aanbevolen.
Gezien: Releaseshow Ode to the Quiet, vrijdag 18 april 2014 @ dB’s, Utrecht