"Sta nu op, neem je tas op en wandel", zegt de jongen tegen zijn vriendin als bus 8 naar Tivoli de Helling eraan komt. Mocht je niet veel tijd in de kerk slijten; hij verwijst hiermee tongue-in-cheek naar een kerkliedje. Niet verwonderlijk, het geloof speelt namelijk een grote rol bij Mensenkinderen. Dat zorgt later deze avond wel voor wat ongemakkelijke situaties voor overtuigd atheïsten in de zaal.
Maar eerst: VanDryver, want deze band mag de clubavond starten. Hoofdrolspeler Arjen van Wijk heeft op zijn plaat flink uitgepakt met een forse band met daarin onder andere Kim Janssen. Maar vanavond trapt hij in het klein af met alleen David Pronk op toetsen als begeleiding. Desondanks staan de nummers als een huis en laten ze zien waar Van Wijk goed in is: sterke songs schrijven. Menig nummer van zijn laatste EP Stabs of Joy komt voorbij. Het publiek luistert aandachtig, voorin de zaal is het aardig druk, achter bij de bar is het rustig.
Terwijl het podium klaar wordt gemaakt voor Mensenkinderen draait de dj een bijzonder pauzemuziekje: 'Schep vreugde in ’t leven' van Lou Bandy. Dit is een muzikaal hart onder de riem uit de depressie in 1929. Dat blijkt een mooie opmaat voor het thema van de muziek van Mensenkinderen: houd moed, vier de lente.
Bas van Nienes heeft flink wat mensen opgetrommeld om vanavond mee te spelen. Zijn vaste kern met Mevrouw Tamara is er, maar ook strijkers en een blikken blazersband (die meer dan honderd nummers kent) met een heuse sousafoon zijn aanwezig. Allemaal in de ondertussen welbekende blauwe fanfaretenues.
En ze vallen in een warm bad. In de zaal staan ongetwijfeld heel wat familieleden en fans van het eerste uur. Nog voor Van Nienes heeft uitgenodigd om mee te zingen of mee te klappen, wordt dit al spontaan gedaan. De nummers werken dan ook wel erg aanstekelijk. Van Nienes liet in zijn vorige band Anderson al zien hoe goed hij is in het schrijven van vrolijke, tap-your-foot-nod-your-head-muziek en die lijn zet hij goed door. Met hier en daar een wat stiller nummer, wat voor mooie afwisseling zorgt.
Maar goed, dan zijn er nog de teksten. Geen idee waar deze bij Anderson over gingen, maar zo gauw een band in het Nederlands zingt, wordt dat ineens veel duidelijk. Kun je als niet-gelovige vrij ongestoord luisteren naar relifolk van bijvoorbeeld Sixteen Horsepower, bij Mensenkinderen kun je niet zo goed om het geloof heen. Zo leent Van Nienes een 19e eeuws gedicht van dominee De Génestet voor zijn nummer 'Lente' en hebben de nummers teksten als "wij blijven geloven."
Lastig voor muziekliefhebbers die een beetje kriebels krijgen van al te veel nadruk op religie. En als Van Nienes dan het nummer 'Plastic Bijbel' ook nog inleidt met de vraag wie er allemaal thuis een bijbel heeft (heel veel vingers in de lucht), tja, dan voel je je als eenzame atheïst ineens heel unheimlich.
En dat is jammer, want hierdoor mis je een hoop goed gecomponeerde muziek en mooie teksten over alledaagse mensen van vlees en bloed. Bij de uitsmijter 'Hierheen' loopt het podium vol met als extraatje twee dansers en een scheurende saxofoonspeler. Goed gedaan. Hooguit zou je Mensenkinderen kunnen beschuldigen van een te hoog EO-jongerendag-gehalte of iets te gelikte nummers. Maar dat zal ze vermoedelijk een rotzorg wezen.
Gezien: Mensenkinderen en VanDryver, zondag 6 april 2014 @ Tivoli de Helling, Utrecht