Eric Devries heeft slecht nieuws en goed nieuws. Shawn Mayer, de Amerikaanse singer-songwriter die vanavond zou optreden ligt in het ziekenhuis met een nierontsteking. “Maar het gaat door hoor”, verzekert hij, “ik speel gewoon zelf.”

Even voor degenen die nog nooit van de Kargadoor hebben gehoord…

Harm (lacht): Het best bewaarde geheim van Utrecht! Een plek waar vrijwilligers zelf het initiatief nemen om dingen te organiseren. Dat heeft natuurlijk een hele andere insteek dan bijvoorbeeld een EKKO, met een professionele organisatie en programmering en daarnaast een mooie club vrijwilligers.

Julie: De Kargadoor heeft een politiek-maatschappelijke achtergrond. Dat maakt het anders dan EKKO. Het is geen gewoon poppodium.

En Ramble On, hoe is dat initiatief er gekomen?

Eric: Als singer-songwriter speelde ik al een tijd door het hele land. Vroeger vaak in kroegen waar je dan in een hoek staat te spelen terwijl iedereen aan de bar staat te hijsen. Ik wilde graag een plek waar mensen komen om te luisteren naar muziek, een soort huiskamer. Daar ben ik naar op zoek gegaan. Sinds 2009 organiseer ik Ramble On in Nijmegen en nu ook in Utrecht. In Amsterdam heet het Songroom en hebben we wekelijks een (inter)nationale act.

Hoe zou je de acts die je programmeert omschrijven?

Eric: Ik zit zelf een beetje in de americana/folkhoek, dus een hoop van de artiesten die ik programmeer komen daar ook vandaan. Voor Ramble On vind ik het leuk om folkacts hier naar toe te halen en een podium te geven. Het zijn vaak artiesten die onder de radar van de airplay opereren. Hun succes is vaak niet gebaseerd op een hype of een trucje. Het gaat echt om de traditie van het verhalen vertellen.

Bijna alle acts tot nu toe komen uit het buitenland. Hoe zit het met Utrechts glorie?

Julie: Lofriday! Iedere tweede vrijdag van de maand kunnen beginnende lokale bandjes en singer-songwriters zich presenteren. Dat zit meestal wel vol.

Wat voor publiek probeer jullie te trekken?

Eric: Muziekliefhebbers. Mensen die de moeite willen nemen om te luisteren.

Harm: Mensen die houden van intieme concerten. Ik krijg er een Berlijn-gevoel bij. Klein, intiem, warm. Zoals je daar van die kroegjes hebt waar dan tegen de muur de kratten bier staan en in het midden een tafeltennistafel. Dat lokale. Als je daar binnenkomt denk je, hé wauw, het is uniek dat ik hier ben. Volgens mij is dat het nieuwe uitgaan. Niet meer de grote Heineken Halls, maar juist die hele kleine dingetjes, waar je in gesprek kunt raken met een muzikant en andersom, de muzikant met het publiek. Maar, eerlijk is eerlijk, we weten niet zo goed hoe we de Kargadoor onder de aandacht krijgen.

Eric: Het kan beter. Wat er gebeurt in de Kargadoor blijft tot dusver wat onbekend. In Nijmegen loopt het al vier jaar. Maar je vraagt je weleens af, heeft het wel bestaansrecht?

En dat terwijl singer-songwriters hot zijn op dit moment, kijk maar naar zo’n programma als ‘De Beste Singer-Songwriter’…

Eric (twijfelend): Ja, dat vind ik af en toe wel leuk om naar te kijken, maar daar komen ook mensen aan bod, die hebben misschien drie liedjes geschreven en dan zijn ze opeens singer-songwriter.

De artiesten die ik uitnodig zijn vaak mensen met wat meer kilometers op de teller. Die weten hoe ze een uur lang een publiek kunnen boeien. Ik hou ervan als ze bij hun liedjes verhalen vertellen. Over waar ze hun inspiratie vandaan halen bijvoorbeeld. Zo kun je je passie delen met het publiek. Dat voelt als een soort dialoog, een gesprek, in plaats van een monoloog. En dat kan dus in de intieme setting van de Kargadoor.

Zouden jullie gebaat zijn bij een professionaliseringsslag?

Harm (meteen): Dan zou de Kargadoor de Kargadoor niet meer zijn.

Julie: We zoeken eigenlijk gewoon mensen met ervaring die dit leuk vinden om te doen. Het heeft ook zijn charme om dit met vrijwilligers in elkaar te knutselen. Je moet zorgen dat je het vertrouwen wint van het publiek, dat ze weten waar deze plek voor staat. Ik denk dat, onder andere door deze verbouwing, de Kargadoor langzamerhand een wat vaster imago krijgt.

Harm: Imago vind ik wat zakelijk. Wij zijn wat we zijn: een vrijwilligersclub die leuke avonden organiseert.

We verplaatsen ons naar de Werfkelder, waar Devries zijn hoed opzet en met zijn gitaar en mondharmonica op de barkruk gaat zitten. Hij speelt eigen liedjes en covers waaronder John Fullbright (28 september in Tivoli Spiegelbar, red.), Hank Williams, Ryan Adams, maar ook de Beatles en Bob Dylan.

Hij vertelt verhalen over het ontstaan van liedjes, over zijn muzikale helden. En over gezellige interactie met het publiek hoeft hij ook niet te klagen: “Hé Eric, wil je anders ook een biertje?” roept een gulle gever.