Wie Mary Fields googlet, moet even zoeken naar de officiële website van de band. Mary Fields was in de 19e eeuw namelijk ook de eerste zwarte, vrouwelijke postbode in de Verenigde Staten. De meest bekende afbeelding van Mary Fields is er één waarop ze boos kijkend een geweer vasthoudt. Een prima naam voor een metalband dus. Bassist Beau Ringeling legt uit waarom: “We wilden geen cliché metalnaam voor onze band. Tijdens wat rondspeuren op internet kwam ik Mary Fields tegen. De naam klinkt heel zoet en lief, maar zoals je op die foto ziet, is ze eigenlijk behoorlijk badass. Bovendien zaait de naam een beetje verwarring. Mensen die Mary Fields zien staan op een affiche verwachten misschien een singer-songwriter of zoete popliedjes en dan komen wij…”
Mary Fields is begonnen zoals veel bands ontstaan. Een paar vrienden besluiten muziek te gaan maken. Er volgt een periode van zoeken, trial and error, komende en vertrekkende bandleden. Beau: “Onder de naam Mary Fields bestaan we nu ongeveer twee jaar. Inmiddels is onze sound redelijk uitgekristalliseerd en de bandbezetting stabiel. Alleen toetsenist Chris Geevink zit er nu sinds vier maanden bij.” Over het geluid van Mary Fields: dat is behoorlijk heftig. Extreem technische en noisy, maar keiharde metal in de stijl van The Chariot en The Dillinger Escape Pan, vermengd met freaky intermezzo’s en geluiden uit de jazz en funk. De verklaring hiervoor is simpel: “We speelden eerst een soort groovy thrash metal in de stijl van Pantera, maar hier raakten we op uitgekeken. Omdat veel bandleden ook naar andere muziek luisteren, zoals jazz, leek het ons een leuk idee om te proberen deze invloeden in onze muziek te verweven.” Dit verklaart waarom Mary Fields naast Pantera en Textures bijvoorbeeld ook Erik Vloeimans en Kyteman als inspiratiebron noemt op hun Facebookpagina. Zanger Moss Lieveld wil hier wel een kanttekening bij plaatsen: “Kyteman vinden we behalve als muzikant vooral als persoon een inspitatiebron. We kennen Colin al een tijdje en wat hij heeft gedaan met zijn hiphoporkest was te gek en nog nooit vertoond in Nederland. Colin doet wat hij leuk vindt en waar hij zin in heeft en daarom inspireert hij ons als persoon… Maar stiekem zouden we het wel gaaf vinden als hij een keer trompet zou willen spelen met ons.”