De opzet van deze halve finales is logistiek uiterst verantwoord. De werfkelders liggen op kruipafstand van elkaar, dus je kunt eigenlijk alle bands bekijken in de vier uur die daarvoor beschikbaar is. Daarbij is alles zo gepland dat iedere band twee maal aantreedt met een tussenpauze van twee uur. Ideaal om rustig rond te struinen dus, zonder echt iets te hoeven missen.

Om twee uur gaan we van start in de Kargadoor. Het pand aan de Oudegracht 36 is ditmaal niet via de normale straatingang te betreden, maar slechts via de werf. Go Go Kill, dat dit jaar Live & Local in de Peppel in Zeist won, trapt hier af. De band gaat voortvarend van start. Tijdens de soundcheck bleek al dat het volume van de drums de gitaren zou laten verzuipen, maar als je hier doorheen luistert, hoor je een gedreven band. Zangeres Zoe Bhikharie is gezegend met een dijk van een stem, die enigszins te vergelijken is met die van Florence Welch van Florence and the Machine. Daarnaast is ze een opvallende frontvrouw, met haar mystieke uitstraling en gezichtsbeschildering. De band speelt volgens het programmaboekje indie/noiserock, maar er zit ook zeker een arty tintje aan: de nummers zijn allesbehalve conventioneel opgebouwd. Interessante band.

De Clash of the Titans is dit jaar gewonnen door Stillwave. Dit drietal heeft een heel eigen geluid, hoewel er wel opvallende herkenningspunten te bespeuren zijn. De band is regelmatig vergeleken met The Editors. Toch is dit een beetje een eenzijdige vergelijking. Stillwave stopt namelijk meer dynamiek en dramatiek in zijn muziek. De lage stem van zanger/bassist Marcel Jongejan doet wel wat denken aan die van Tindersticks’ Stuart A. Staples, en straalt een gepijnigdheid uit die de muziek extra indringend maakt. De nummers zitten vernuftig en dynamisch sterk in elkaar; het in reverb gedrenkte wave-geluid roept daarbij de juiste spanning op. Een band die duidelijk muziek maakt vanuit het hart.

Matter of Seconds heeft de Kleine Prijs van Nieuwegein gewonnen en mag vandaag tweemaal aantreden in zalencentrum De Witte Vosch. Dit monumentale pand is van binnen gezellig en warm aangekleed, een contrast met de vrij kaal aandoende kelder van de Kargadoor. Matter of Seconds is nog jong en speelt poprock in de meest algemene zin van het woord. Het is niet slecht, maar het is te zien en te horen dat er nog progressie te maken is, zowel in de nummers als in de presentatie van de band. To be continued, zullen we dus maar zeggen.

The Arson Strategy treedt aan in de Kargadoor. De band speelt eigenlijk een heel typische stijl muziek, die desondanks niet meteen in een hokje kan worden geplaatst. Dit klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Hun post-core zal voor velen een aaneenschakeling van stijlen zijn, maar in de basis is deze mix van hardcore, punk, metalcore en emo niet uniek. De vijf bandleden stralen een enorme hoeveelheid energie en passie uit, en het is mooi om te zien hoe elk bandlid op zijn eigen manier opgaat in de muziek. De teksten worden geestdriftig zingend en schreeuwend de kelder ingeslingerd, en ook de drums knallen enorm. Dit doet wel enigszins afbreuk aan het totaalgeluid, want de gitaarsound komt hierdoor, net als bij Go Go Kill, niet goed uit de verf, met name als je vooraan staat. Het maakt het bevlogen feestje dat de band viert, er echter niet minder om.

Vervolgens gaan we naar de overkant van de Oudegracht, naar nummer 25. In de werfkelder van het Mary K Hotel speelt Project Bongo in een gezellige ambiance. Het is er lekker druk en warm, prima passend bij de opzwepende poppy, funky en dansbare tonen van het vijfkoppige gezelschap. De bandleden leerden elkaar kennen op de Herman Brood Academie en brengen op geslaagde wijze dance beats, indiepop en lekkere gitaarhooks bij elkaar. Leuk feestje.

Op dezelfde lokatie speelt Via Maria. Dit is een band die uit hele andere koek gesneden is. Wat meteen opvalt is de presentatie: de gehele band is in lange doktersjassen gehuld, terwijl zangeres Maria van Dongen er gelikt zwartgekleed bij staat. Haar teksten zijn alle in het Nederlands en doen enigszins Spinviseriaans aan, en er valt zelfs iets te zeggen voor wijlen Tol Hansse. Zelf noemt de band hun muziek ‘kleinpop’, en heeft het geheel een theatrale benadering. Al met al doet het vrij lieflijk aan, maar toch laat de band een bijzondere indruk achter.

In De Witte Vosch speelt Close Up. Deze energieke band is sinds 2009 bezig en viel al meermaals in de prijzen. Hun aanstekelijke indiepopliedjes doen nog het meest denken aan de typische britpop van bands als Blur, Arctic Monkeys en Oasis. Eigenlijk moet je hier niet zo veel over willen zeggen, maar gewoon lekker luisteren en een brede glimlach op je gezicht krijgen.

De opzet van deze halve finales van de Utrechtse Popprijs is er zeker eentje om over naar huis te schrijven. De drie winnaars die afgelopen zaterdag om 14 uur bekend werden gemaakt (Go Go Kill, Stillwave en Project Bongo) worden nog aangevuld met een publieksfavoriet. Stemmen kan tot en met dinsdagnacht twaalf uur via de site van de Utrecht Popprijs.

We kunnen afsluiten met een gepast driewerf hulde voor de organisatie en de lokatiekeuze. Tot bij de finale van de Utrecht Popprijs, op 3 oktober in Tivoli de Helling.

Gezien: Halve Finales Utrecht Popprijs, de Kargadoor/Mary K. Hotel/De Witte Vosch, 14 september 2013