Op het moment dat er nog mensen buiten in de rij staan om tickets te halen, trapt Woods On Fire om precies 20.00 uur af. Het valt op dat de zaal op dat moment nog niet bepaald vol staat. Dat maakt de vijf heren ogenschijnlijk niets uit. Zij hebben als enige band de mogelijkheid gehad om een soundcheck te doen, en dat is meteen te merken. Het geluid is prima, en de band laat zien en horen dat ze precies weten waar ze mee bezig zijn. De nummers worden sterk en sfeervol opgebouwd, en bevinden zich ergens tussen indie(pop)rock, shoegaze en postrock in. Meest opvallende factor in de band is de boomlange zanger, wiens hoge stem doet denken aan Matthew Bellamy van Muse. Typisch een stemgeluid waar je van houdt of waar je niets mee kunt. Hoe dan ook wordt duidelijk dat hier een band op het podium staat die zijn zaakjes goed voor elkaar heeft en weet waar ze naartoe willen. Dit zal een lastige avond voor de jury worden.

Slechts tien minuten ombouwtijd tussen de bands noopt de mensen op het podium tot hard werken, maar zorgt er wel voor dat het programma lekker vlot verloopt. De tweede band van vanavond tapt uit een wel heel ander vaatje. Paper Doll Decay speelt namelijk death metal. Niet direct een genre dat je in een finale van een bandwedstrijd verwacht tegen te komen. Deze nog jonge heren en dame hebben echter vol overtuiging in de voorronde en halve finale laten zien dat een moeilijk toegankelijke stijl niet alles hoeft te zeggen. Dit optreden is nog maar het vijfde of zesde in het bestaan van de band, maar maakt duidelijk dat weinig podiumervaring niets hoeft te zeggen over inzet, passie en kwaliteit. Ook hier wordt de meest opvallende factor gevormd door de zang, eh... strot van gruntster Janneke. Als een jonger zusje van Angela Gossow (Arch Enemy) staat ze haar mannetje: qua energie, houding en strot zijn er veel gelijkenissen. Ondanks hun lage gemiddelde leeftijd staat deze band als een huis en de meegereisde (jonge) fans bouwen bij elk nummer een flinke pit voor het podium. Drummer Rob is de ruggengraat van Paper Doll Decay. Met een ongelooflijke strak- en snelheid mept hij elk nummer aan elkaar, waarbij opvallend is hoe rustig hij op zijn kruk zit en al zijn ledematen het werk laat doen. Deze band brengt genoeg groove in hun death metal om het interessant te houden. We gaan vast meer horen van deze jonge en nog hongerige honden.

Het contrast met de volgende band, 20th Century Hansa, kon niet groter zijn. Een lief ogende zangeres die nu en dan wat percussie hanteert, en twee gitaristen, waarvan eentje (semi-) akoestisch speelt. Dit soort neo-folk-achtige muziek is de laatste jaren steeds vaker als paddestoelen uit de grond geschoten, en je moet van goede huize komen om op te vallen binnen dit genre. De liedjes van 20th Century Hansa zijn aardig, onderhoudend en bevatten mooie samenzang, maar mogen nu en dan best wat meer pit hebben. Dit zou later ook een mening zijn die de jury is toebedeeld. Het laatste nummer komt wat dat betreft dan weer duidelijk beter uit de verf. Nu moet ook gezegd dat een vrij grote zaal als de Helling niet echt geschikt is voor dit soort muziek. Ook het geroezemoes van de mensen achterin doet afbreuk aan de intieme sfeer die deze stijl eigenlijk nodig heeft.

De knallende openingssong van de volgende band, Stillwave, maakt meteen duidelijk dat het deze drie heren menens is. Het geluid is gedrenkt in reverb, en draagt sterk bij aan de donkere, new wave-achtige sfeer die de band ademt. De melancholische muziek is geworteld in post-punk en new wave, maar de combinatie met de lage zang van bassist Marcel Jongejan roept ook gedachten op aan een band als Madrugada of Tindersticks. Ook Editors en The National zijn nooit ver weg. Hoe dan ook brengt dit trio een overtuigende en heavy set ten gehore, en staan ze vol enthousiasme op het podium. Deze overgave zorgt nu en dan wel voor wat kleine speelfoutjes, maar dat zien we door de vingers. Dat hier een goede band staat, is duidelijk.

Laatste finalist is Capgras. De bandnaam komt van het syndroom van Capgras, een psychische aandoening waarbij de persoon in kwestie het idee heeft dat partners, familieleden of bekenden niet echt zijn, maar vervangen zijn door dubbelgangers met hetzelfde uiterlijk en gedrag. Zelf noemt de band zich een ‘GrimmPop band die zoekt naar vervreemding’. De band oogt en klinkt professioneel en de nummers zitten qua sfeer en dynamiek sterk in elkaar. Zangeres Sophie Platenkamp deint met een prachtige, zwoele en soulvolle stem over de triphop-achtige, soms enigszins freejazz aandoende shoegaze. Dit zit gewoon goed in elkaar, zoveel is duidelijk. Waarschijnlijk de meest originele band van de avond.

Wanneer daarna het jury-overleg plaatsvindt beklimt Kern Revolutionaire Zaken, één van de finalisten van vorig jaar, het podium en geeft een onderhoudend optreden weg. Deze hiphoppers met hun punk attitude en maatschappijkritische teksten laten zien waarom zij vorig jaar de finale hebben gehaald. Maar nu zit iedereen toch echt in spanning te wachten op de winnaar van deze editie. De jury heeft besloten om de hoofdprijs toe te kennen aan Stillwave. De band ontkurkt de champagne op het podium en lijkt het niet te hebben verwacht, en dat zorgt altijd weer voor mooie beelden. De meeste aanwezigen schijnen zich ook prima in de winnaar te kunnen vinden. Kortom: een mooi avondje met opkomend talent en een mooie winnaar.

Gezien: Finale Clash of the Titans, 25 mei 2013 @ Tivoli de Helling