Deerhunter, Tivoli Oudegracht

Hoewel Le Guess Who? May Day zo’n sterke bezetting kent dat van een echte headliner geen sprake kan zijn, zou je Deerhunter als laatste act aan de Oudegracht wel zo kunnen noemen en dat schept verwachtingen. Verwachtingen die slechts gedeeltelijk worden ingelost. De band begint en eindigt met lange instrumentale soundscapes, die (met name aan het eind van het optreden) te lang duren en niet bijzonder spannend zijn. In het tussenliggende uur spelen Bradford Cox en zijn bandleden een gedegen set waarin het zwaartepunt ligt bij nummers van het dit jaar verschenen album Monomania. Gedegen is echter niet een beschrijving waarop je vooraf hoopt als je naar een concert van Deerhunter gaat. Het ontbreekt aan pit, die deze show echt onvergetelijk had kunnen maken. Soms is het ook wat rommelig, zoals bij het begin van ‘Revival’, dat zelfs wordt stilgelegd. Cox wijt het aan een jetlag en het feit dat hij naar eigen zeggen net Brits is geworden. “Good evening, we are The Fall” roept hij, om vervolgens alsnog met het nummer door te gaan. Een prima optreden, maar helaas niet het gedroomde hoogtepunt van deze editie van Le Guess Who? May Day.

Poppy Ackroyd, Tivoli Spiegelbar

Lange vingers heb je niet alleen nodig voor het maken van tiramisu. Ook voor pianospelen zoals Poppy Ackroyd dat doet zijn lange, soepele vingers een vereiste. Tijdens haar optreden in de Tivoli Spiegelbar laat Ackroyd haar vingers in hoog tempo over de toetsen van de speciaal voor haar en Greg Haines aangerukte piano dansen. Het verraadt onmiddellijk haar klassieke scholing op het instrument. Het zijn de technisch hoogstaande stukken waarin Ackroyd het meeste weet te boeien. Het hoogtepunt van de set is dan ook het nummer ‘Glass Sea’, waarin ze de schoonheid en tegelijkertijd het onberekenbare van een zee weet te vertalen in golven elkaar snel opvolgende noten. Het bijzondere van het werk van Ackroyd is dat het volledig is opgebouwd uit geluiden die – op wat voor manier dan ook – worden voorgebracht door viool en piano. De complexe puzzel die in haar thuisstudio werd vervolmaakt, laat zich live alleen reproduceren me behulp van samplers, bestuurd door John Lempke. Hoewel Ackroyd en Lempke regelmatig oogcontact zoeken om af te stemmen, doet een nummer als ‘Aliquot’, dat meer op viool en ritme is gebaseerd, toch wat voorgeprogrammeerd aan. Het gebrek aan spontaniteit voelt dan als een gemis. We zien uit naar het moment waarop Ackroyd en Lempke een modus vinden waarin ze live meer improvisatievrijheid hebben en elkaar ook in nummers als ‘Aliquot’ kunnen verrassen en uitdagen.

Thee Oh Sees, Tivoli de Helling

Het is inmiddels al tegen één uur in de nacht als Thee Oh Sees het podium betreden. Vanaf de eerste maat van opener ‘The Dream’ barst in De Helling een orkaan los die pas een uur later weer gaat liggen. Het publiek in de bomvolle zaal verandert in een kolkende massa, dat aan het crowdsurfen slaat en de volle bekers bier door de lucht doet vliegen. Iedereen voelt zich weer even zestien jaar oud en laat zich meevoeren in een achtbaan waar je niet meer uit kan stappen. In een moordend tempo spuwen John Dwyer en zijn bandleden hun ziedende garagerock uit over de menigte. Woorden schieten eigenlijk tekort om de energie van deze band te beschrijven. De stuwende gitaarsolo’s houden iedereen in beweging, terwijl de samenzang met toetseniste Brigid Dawson (opvallend geplaatst áchter het drumstel) ervoor zorgt dat het allemaal wel melodieus blijft. Een uitzonderlijk goed optreden waar nog lang over nagepraat zal worden.