Mount Eerie, EKKO
Het is vol in EKKO waar Mount Eerie de tweede Le Guess Who? May Day opent. Tussen het publiek bevinden zich opvallend veel muzikanten, waaronder een aantal dat eerder die dag bij Le Mini Who? heeft gespeeld. Dat zegt iets over de cultstatus van Mount Eerie, het soloproject van de uit Amerika afkomstige Phil Elverum. In 2012 heeft hij twee albums uitgebracht, Clear Moon en Ocean Roar, die beiden gaan over de relatie met zijn woonplaats Anacortes, Washington. Live speelt Elverum in wisselende bandsamenstellingen maar soms ook solo. Tijdens deze tour laat hij zich met zijn onafscheidelijke twaalfsnarige gitaar begeleiden door twee bassistes en Ashley Eriksson, van de band LAKE, op een kleine drum/sample-pad. De nummers zijn traag. Het omfloerste gitaarspel en de verstilde zang van Elverum worden afgewisseld met ontregelende geluidsuitbarstingen, drones en feedback. Die schijnbare tegenstellingen passen ook bij de nummers van Mount Eerie: licht en donker, hard en zacht, sfeervol en taai. De ruim drie kwartier die de band speelt zijn mooi maar op den duur ook wat saai. De band lijkt wat gehaast, de achtergrondzang van de drie dames is niet altijd in lijn, mogelijk omdat één van hen verkouden was, en een sample/pad heeft ook wel zijn beperkingen. Op sommige momenten worden echte drums en toetsen gemist om de intensiteit van de albums over te brengen. Het afvragende gevoel dat blijft hangen is vooral hoe de twee albums met een complete bandbezetting zouden klinken.
Le Guess Who? May Day - deel 1
Veelbelovende mei-editie maakt verwachtingen waar
Vorig jaar vond de eerste editie van Le Guess Who? May Day plaats. Het kleine zusje van Le Guess Who? keek toen al ambitieus op tegen het festival dat elke november plaatsvindt, toen met optredens van onder meer Sharon van Etten en Cloud Nothings. De tweede editie van Le Guess Who? May Day werd georganiseerd op zaterdag 18 mei en toonde aan dat de mei-editie inmiddels met gemak kan opboksen tegen de meerdaagse, originele variant. Met indrukwekkende shows van Unknown Mortal Orchestra, Mikal Cronin en Thee Oh Sees heeft Utrecht er simpelweg een ijzersterk festival bij.
Merchandise, Tivoli Oudegracht
Het uit Tampa, Florida afkomstige Merchandise is de eerste act die vanavond op het grootste podium van Le Guess Who? May Day staat. Dat kan een ondankbare rol zijn, met publiekstrekkers als Unknown Mortal Orchestra en Deerhunter nog in het verschiet, maar Merchandise laat zich daar in het geheel niet door van de wijs brengen. Al vanaf opener 'Anxiety’s Door,' van het dit jaar verschenen album Totale Night, weten ze het toegestroomde publiek te boeien. Zanger Carson Cox doet zichzelf en het Utrechtse publiek zelfs tekort door het nummer 'Become Who You Are' aan te kondigen met: "This is an old one, but I bet they are all new to you." Cox heeft een prettige lage stem die het goed doet bij de stevige gitaarliedjes die sterk geworteld zijn in de jaren tachtig. Zelf plaatsen ze hun muziek ergens in het grijze gebied tussen punk, noise en pop. Wij krijgen vooral associaties met The Smiths, maar dan wel een hele harde variant.
Forest Swords, EKKO
Heel anders is het daarna bij Forest Swords. Voor een man of dertig speelt Engelsman Matt Barnes een live-set, waarbij hij wordt begeleid door een bassist en door visuals die achter hen beiden geprojecteerd worden. Barnes bedient de knoppen, zorgt voor de samples, doet de toetsen en speelt soms gitaar. De bassist speelt vooral veel dub en af en toe vervormde grondtonen. Met lage beats, een rijkdom aan instrumenten (niet alleen digitaal), vervormde stemmen en de bas creëert het tweetal een donker en sfeervol geluid. Soms dansbaar, soms uitermate dreigend, maar altijd spannend. Dat komt mooi tot uitdrukking in het Gamelan-achtige geluid in 'Marches.' Een plus voor de opstelling waarbij Barnes en de bassist tegenover elkaar staan. Barnes is geconcentreerd bezig en zijn bassist houdt hem scherp in de gaten om hem te kunnen volgen. Net wanneer je denkt dat de set klaar is volgt er nog een duizelingwekkende climax. Een optreden dat absoluut meer publiek had verdiend.
Bleached, Tivoli de Helling
Bleached maakt het soort punkpop waar de zon ogenblikkelijk van gaat schijnen, al is het maar in je hoofd. Waar de zusjes Jessica en Jennifer Clavin met hun vorige band Mika Miko de donkere kant van de punk opzochten, stemmen de liedjes op hun debuut Ride Your Heart vooral vrolijk. Denk aan een prettige mix van Blondie en The Ramones met een vleugje Dum Dum Girls. Ook live weet Bleached al snel een lach op het gezicht van het publiek te toveren. In hoog tempo vliegen ze door hun liedjes vol verbroken relaties en ander meisjesleed. Het is muzikaal misschien niet de meest vooruitstrevende en hoogstaande muziek en Bleached laat hier en daar echt wel een steekje vallen, maar er wordt met zichtbaar veel plezier gespeeld en de dames hebben een aantal aanstekelijke puntige liedjes in hun repertoire. Het enige minpuntje is eigenlijk dat het na een dik half uur alweer voorbij is.
Unknown Mortal Orchestra, Tivoli Oudegracht
Unknown Mortal Orchestra is de tweede band die geprogrammeerd staat in Tivoli Oudegracht. Met een plak kauwgom in zijn mondhoek begroet zanger, gitarist en songwriter Ruban Nielson vluchtig zijn publiek. Dan volgt er een slim gekozen set met afwisselend werk van het titelloze debuutalbum en het goed ontvangen II. Wat meteen opvalt is dat het lo-fi geluid de liedjes niet in de weg staat, maar ze live juist nog beter tot hun recht laat komen. De band komt volledig los van het studiowerk en weet het lo-fi geluid aangenaam te verfijnen, maar vergeet zo nu en dan ook niet de gitaar te laten excelleren. Veel liedjes liggen buitengewoon prettig in het gehoor, maar tegelijkertijd kraakt, krijst, knaagt en knarst Unknown Mortal Orchestra van alle kanten. Van de goedgekozen single 'Swim and Sleep (Like A Shark)' via het aanstekelijke 'How can you luv me?' naar het even soulvolle 'So Good At Being In Trouble': Unknown Mortal Orchestra geeft een geloofwaardig en persoonlijk optreden en blijft ook in de grootste zaal van Le Guess Who? May Day nog heerlijk dichtbij.
Sam Amidon, Galerie Jaap Sleper
De surrealistische schilderijen aan de hagelwitte muren van Galerie Jaap Sleper vormden het decor van het optreden van singer-songwriter Sam Amidon. Een goed gekozen locatie, want ruimtelijk is de galerie intiem en bovendien akoestisch dik in orde. Elke noot die de singer-songwriter uit Vermont speelt en elke lettergreep die hij zingt, bereikt zijn publiek ongeschonden. We horen een onheilsprofeet in 'I See The Sign,' een weemoedige vriend in 'My Old Friend' en een wanhopige partner in (Mariah Carey-cover) 'Shake It Off.' De spanning in het werk van Amidon zit in het herinterpreteren van folktradities en in de eigenzinnige elementen die Amidon en zijn slagwerker (of eigenlijk alleskunner) Chris Vataloro daaraan toevoegen. Het 'gesprek' tussen de banjo van Amidon en de duivelse percussie van Vataloro in het David Eugene Edwards-achtige 'As I Roved Out' fascineren. Ook de 8-bit samples die de twee laten botsen met een tokkelende gitaar zorgen voor een verrassend sfeerbeeld. Sam Amidon maakte Galerie Jaap Sleper tot een weldadige luwte te midden van het over Utrecht razende garage-geweld.
Mikal Cronin, Tivoli de Helling
Als we Wikipedia mogen geloven is een hit een liedje dat aanslaat en gedurende een bepaalde tijd populair is. Die populariteit wordt gemeten en in lijstvormen gepubliceerd als hitparade. Naast het feit dat dit laatste al flink achterhaald is, is het misschien nog wel iets te vroeg om het oeuvre dat Mikal Cronin inmiddels heeft opgebouwd te bestempelen als bestaande uit alleen maar hits. Hoewel het op zijn minst liedjes zijn die hits zouden moeten zijn! Want er zijn niet veel artiesten die met nog maar twee albums op zak in een klein uur zoveel fijne nummers achter elkaar kunnen spelen. 'Is It Alright,' 'Situation,' 'Apathy,' 'Am I Wrong,' 'Get Along,' 'Weight,' 'See It My Way,' 'Shout it Out' en 'Change;' de lijst lijkt eindeloos. Perfecte powerpop, maar dan van het gruizige soort. Live geen poespas: gewoon beginnen met een nieuw nummer, terwijl het andere nog maar net is weggestorven. Presentatie is van ondergeschikt belang. Gewoon in een moordend tempo je repertoire afwerken. Cronin begint zijn set opvallend genoeg met drie nummers van zijn titelloze debuut en verlegt halverwege de set het accent naar het recent verschenen en terecht veelgeroemde MCII. Afsluiter 'Whole Wide World' van Wreckless Eric is tof, maar had ook net zo goed ingewisseld kunnen worden voor een eigen liedje. Daarvan heeft hij er immers genoeg. Eén van de hoogtepunten? Op zeker, hoewel we niet weten wat er ons daarna nog te wachten staat…
Gezien: Le Guess Who? May Day 2013, met o.a. Merchandise, Forest Swords, Bleached, Unknown Mortal Orchestra, Sam Amidon en Mikal Cronin, zaterdag 18 mei 2013, @ diverse locaties, Utrecht