Plaats van handeling is de Bilderdijkstraat, gelegen in de wijk Nieuw Engeland in Utrecht. Gastheer is Boet Branderhorst, gitarist van de band, voor de gelegenheid vergezeld door zanger Erik Korsman. In een gezellige ambiance, met een biertje, steken de heren van wal.

Sleeuwijk
De vier twintigers van The Brave kennen elkaar al heel wat jaartjes, namelijk al vanaf hun middelbare schooltijd in Sleeuwijk, een dorp ten zuiden van Gorinchem. Ze zaten ieder in een ander bandje, en na de nodige omzwervingen kwamen drie van de vier huidige leden (gitarist Boet, zanger Erik en drummer Berrie de Kooter) uiteindelijk in 2008 bij elkaar uit en vormden ze The Brave. Eerst spelen ze nog wat rauwere, hardere (garage)punk, maar na toetreding van bassist Lukas Dekker in 2011 vinden ze hun muzikale draai. Eind 2011 brachten ze de eerste EP “See The Elephant” uit, een kort en krachtig plaatje dat de gebalde energie uitstraalt die de band live laat zien.
In 2012 doen ze een rits optredens en begint de band geolied te lopen. Een van de eerste krachtmetingen vindt plaats tijdens de Clash Of The Titans, waar de band meteen de aandacht trekt door haar strakke spel en energieke live-performance. Zonder problemen stoten ze door naar de finales. Op het bevrijdingsfestival in Utrecht geeft de band wederom zijn visitekaartje af. Nu is daar de tweede ep, Lift The Curtain. We nemen het plaatje nummer voor nummer door, waarbij Erik Korsman en Boet Branderhorst commentaar leveren.

Knallers
Ten eerste: waarom weer een EP, en geen full-length?
Branderhorst: “We hebben uit een nummer of tien de vijf beste nummers gekozen. We hadden een bandwedstrijd gewonnen en konden daardoor twee dagen gratis opnemen in de Prosound studio (Popcentrale) in Dordrecht en 500 cd’s laten persen. Een hele full-length kost toch veel geld.”  Korsman: “In deze tijd gaat alles snel aan je voorbij in de muziekwereld, en ik zet bijvoorbeeld liever een EP op met alleen maar knallers. Ook om die reden hebben we weer een EP uitgebracht. Bovendien kunnen we zo ook regelmatiger een tijdsdocument uitbrengen, de nieuwe nummers blijven toch wel komen. Twee weken nadat de EP uitkwam hadden we alweer vier nieuwe nummers geschreven.”

Facebook-cultuur
De EP gaat meteen knallend van start met ‘Same Place, Same Face’. We horen The Brave ‘oude stijl’, en de mannen vertellen dat het nummer vrij snel na het uitkomen van ‘See The Elephant’ geschreven is. Korsman: “Het nummer gaat over de facebook-cultuur, een van de weinige tijdsgeoriënteerde nummers. Iedereen zit op facebook, je ziet steeds dezelfde gezichten en iedereen post hetzelfde soort berichten.” Branderhorst: “Voor dit nummer is een video gemaakt, ook omdat het meteen zo lekker ‘in your face’ knalt. Het is een soort samenvatting van wat we afgelopen jaar hebben gedaan, en bevat live-beelden van diverse shows. Joost Slijkoort, een goede vriend van ons, is regelmatig met ons mee geweest en heeft veel beelden geschoten en daar is dus een video uit vervaardigd.”

Bloot geven
Tweede nummer is ‘Go Strong’. Branderhorst: “Dit nummer duurt een minuut of vijf, bouwt zich geleidelijk op en wordt steeds beukender naar het einde toe.
Korsman: “Het is een typisch nummer om jezelf bij op te liften, om positieve vibes bij te krijgen. Het is een echt band-nummer, geschreven vanuit een ‘wij’-gevoel. Daar hou ik wel van, je moet je als band live bloot geven, wat ik onder andere duidelijk maak met de zin “hold my heart to the masses”. Als je op het podium staat laat je je hart spreken, vanuit een bepaalde overgave. Het gaat er ook over hoe het voelt om juist in deze band te zitten en de muziek te spelen die wij spelen. Het geloof in jezelf en je eigen kracht is hierin ook belangrijk. Naar het einde toe is er die typische, anthem-achtige samenzang, waar we met zijn allen flink zijn losgegaan.”

Het volgende nummer luidt ‘Wichita’, een naam die van origine afkomstig is van de Wichita-indianen in de VS. Branderhorst zegt dat de naam hier niet direct op gebaseerd is: “Op een bepaald moment ontstond er een bepaald sfeertje tijdens een jam en hoorde een van de bandleden deze klanken doorsijpelen. Ik begin dit nummer met een volledig opengedraaid flanger-pedaal om die typische sfeer op te wekken.”
Korsman: “De tekst is eigenlijk mythisch bedoeld: het gevoel dat je hebt als je voor het eerst op onbekend gebied bent, bijvoorbeeld zoals de pioniers in Amerika en Australië. Een duik in het onbekende, zeg maar, en ook een soort verlangen om terug te keren naar een bepaald oergevoel, wat ook de basis is van veel rockmuziek. Uiteindelijk viel het met de titel dus allemaal wel op de juiste manier samen.”

Onderscheiden van de massa
‘Stop Showing Off’ is een typische The Brave-knaller en gaat over de ‘poser’-cultuur. Korsman: “Mensen zijn tegenwoordig zo met zichzelf bezig, waardoor het ‘pure’ gevoel een beetje uit het oog wordt verloren. Het is steeds moeilijker te onderscheiden wie tegenwoordig echt nog iets te melden heeft, en wie niet. Wij willen ons met onze muziek toch ook enigszins onderscheiden van de massa.”
De EP eindigt met het enigszins gevoelige ‘What you love’, een mooi doorkabbelend nummer met een melancholische gitaarlijn. Branderhorst: “De sfeer in dit nummer ademt voor mij een “Where is my mind” Pixies-gevoel.” Korsman: “Net als ‘Wichita’ is dit een heel sfeervol nummer. De tekst gaat over transformeren: “I need another direction”. Je maakt veel dingen mee waar je niet meteen altijd het antwoord op weet. Soms moet je weleens een nieuwe richting induiken, maar wel in bepaalde mate blijven koesteren wat je al hebt, waar je op vertrouwt en van houdt.”

Te zien: woensdag 27 maart is de band te gast bij het DIY-collectief Pollination in ACU in Utrecht, samen met het Engelse indie/shoegaze gezelschap Monsters Build Mean Robots.