"Ik weet nog precies hoe zenuwachtig ik was tijdens de release van onze debuutplaat.”, vertrouwt Sofie Letitre het publiek in Tivoli de Helling toe. "Ik kwam Daniel backstage tegen en die heeft nergens last van!”
Letitre staat vanavond niet met haar volledige band op het podium. Normaal zijn ze met zeven man, maar omdat de bezetting nu kleiner is heeft de singer-songwriter ervoor gekozen alleen ingetogen nummers – ‘lieve, depressieve liedjes’ - ten gehore te brengen. "Want”, zegt ze bijna weemoedig, “het lukt me maar niet om een happy song te schrijven.”
Het is haar vergeven, het gebrek aan happy songs, want hier worden we al heel blij van. De melancholische stem van Letitre en de dromerige pianoklanken weten drie kwartier te boeien, zonder dat de set ook maar een moment inkakt. De nummers bieden genoeg afwisseling: zo wordt er ineens een trompet tevoorschijn getoverd en wordt er zelfs een nummer mee gepingeld op een xylofoon.
Letitres grootste troef is een cover van ‘I Remember’ (Deadmau5), die ze dan ook voor het laatst bewaart. De house-elementen zijn weggelaten: hierdoor komt haar stem des te beter tot zijn recht. Er gaat een zucht van teleurstelling door de zaal heen als de singer-songwriter en haar band het podium verlaten. ,,Daniel heeft wat te overtreffen.”
De muziek van Letitre blijkt een mooie opwarmer voor de performance van Daniel Versteegh. Ook hij maakt sombere liedjes, vertelt hij tussen twee nummers door. "Ik ben ook best wel somber.” Maar hij lacht erbij. Zijn debuutplaat Metanoia mag dan ontstaan zijn in een donkere periode van zijn leven; nu is hij waar hij wil zijn. Op een podium, een gitaar in zijn handen. Wanneer hij opkomt, straalt hij.
Versteegh is geen nieuwkomer: eerder won hij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter en met nummer ‘Two Wrong Don’t Make A Right’ (2011) van zijn gelijknamige EP, schopte hij het in juli dat jaar tot 3FM Serious Talent.
Nuance: dat deed hij allemaal solo. Deze zaterdag staat hij voor het eerst met een band op het podium, waar hij net een maand mee speelt. Je zou je kunnen afvragen wat hij met al die instrumenten wil – Versteegh werd juist bekend met niets anders dan een gitaar en zijn kleine, melancholische liedjes.
Een avond van primeurs voor Daniel Versteegh
Nieuwe plaat, nieuwe band
Daniel Versteegh straalt tijdens de release van zijn debuutplaat. Metanoia (letterlijk: wedergeboorte) mag dan ontstaan zijn tijdens een donkere periode in zijn leven – nu is de singer-songwriter precies waar hij wil zijn. Op het podium, in het gezelschap van zijn gloednieuwe band.
Dat hij zich met een grotere bezetting ook prima staande kan houden, bewijst hij met zijn versie van Tom Odells ‘Another Love’. De spanning wordt langzaam opgebouwd, maar bij het tweede refrein laat Versteegh horen dat zijn stem onverwacht veel power blijkt te hebben en dat hij zich absoluut niet laat overspelen.
Dat is niet de enige verrassing die de singer-songwriter voor zijn publiek in petto heeft. Hij heeft ook twee gastzangeressen uitgenodigd. Samen met Leine (Happy Camper) vertolkt hij ‘Another Year’, een nummer van de EP Tales From Television. Ook zangeres Yori Swart zingt een nummer mee.
Vooral ‘Longest Winter’ en ‘Julie Please Come Home’ maken indruk tijdens de show. Songs die op de plaat al prachtig klinken, maar live nog veel harder binnenkomen. Daar staat tegenover dat Versteegh ook een paar mindere nummers ten gehore brengt. Aan zijn warme, dromerige stem ligt het niet, de zachte gitaarakkoorden zijn ook prettig om naar te luisteren, maar sommige nummers missen overtuiging. Ze kabbelen té rustig voort en blijven daardoor niet hangen.
Zelf zegt Versteegh dat hij zijn sound ("Dromerig, melancholisch en ruimtelijk") inmiddels gevonden heeft. Nu is het tijd om dit geluid uit te gaan bouwen en eigen te maken. De potentie is er – pareltjes als het al eerder genoemde ‘Longest Winter’ bewijzen het.
Gezien: Daniel Versteeg en Sophie Letitre (support), zaterdag 23 maart om 20.15 uur @ Tivoli de Helling, Utrecht (Releaseparty Metanoia)