“De beste liedjes komen plotseling, maar voor de rest moet je keihard werken”, vertelt de jonge songwriter na een druk jaar waarin hij zijn EP Tales from Television uitbracht, het land door crosste met de Popronde 2012 en nationale bekendheid wierf als finalist in De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Toch had hij aanvankelijk grote twijfels over deelname aan het tv-programma.

”Het was een nieuw programma waarin ik zelf geen controle had over de manier waarop ik geprofileerd werd, dat vond ik moeilijk. Achteraf kan ik alleen maar zeggen dat ik er profijt van heb gehad, het programma heeft me op de kaart gezet.” Maar zijn deelname leverde hem meer dan alleen bekendheid op. ”Creatief gezien heeft het me weinig veranderd, maar ik vond het fijn om te merken dat ik nog steeds in staat was om onder druk te presteren en elke week een liedje te schrijven. Mijn ervaring als liedjesschrijver voor anderen maakt me flexibel, daardoor was ik me goed bewust van welk soort liedje het goed zou doen in het programma.”

Dat was echter niet de belangrijkste ervaring die hij opdeed. ”Het was vooral een gouden mediatraining. Een enorme groep mensen heeft opeens een mening over je. Bovendien moet je leren omgaan met nationale media en besef je ook hoe belangrijk de rol van social media is.” Die ervaring geeft Versteegh vertrouwen, ook voor het uitkomen van zijn debuutalbum Metanoia, een woord met twee betekenissen.

“Metanoia betekent ‘hergeboorte’ maar ook 'het ontwaken na een lange periode van depressie’. Ik heb het idee dat ik sinds lange tijd weer terug ben waar ik hoor te zijn, als soloartiest. Ik sta weer met mijn gitaar op het podium en dat vind ik het mooiste wat er bestaat in het leven. Bovendien markeert het voor mij het moment dat ik uit mijn ‘depressiekuil’ ben gekropen.” Een gedachte die ook op de liedjes van het album reflecteert. “Die zijn ontstaan in een sombere periode. Dit album is als het ware een ‘exorcism’ uit die tijd.” Maar er is meer dan alleen somberheid. Zo gaat het door Fionn Regan geïnspireerde ‘Don’t Want To Be Found’ over geborgenheid, een plek voor jezelf, en komt liefde en liefdesverdriet vaak aan bod. Toch kunnen we het album als één geheel beschouwen, legt hij uit. ”De liedjes houden zeker verband met elkaar, alleen al omdat ze door mij geschreven zijn toen ik die periode doormaakte. Maar je moet het absoluut niet zien als een kalender van die tijd.”

Voor Versteegh moet de muziek, die hij tijdens de tour met een band zal spelen, naadloos aansluiten bij de boodschap van de songteksten. ”Als ik workshops geef, laat ik vaak ‘Smack My Bitch Up’ van The Prodigy horen. Het doel van dat nummer is om simpelweg in een soort trance te raken en daarom heeft het maar weinig tekst nodig. Daar ga je geen analogieën van Shakespeare bij zingen. Voor mij past een tokkelende gitaar juist bij hetgeen ik wil zeggen, het moet één geheel vormen. Alles in dienst van de muziek.”

Tijd om de stad in te gaan. Versteegh neemt ons mee naar de plek waar hij tot een jaar geleden woonde. Hier schreef hij, onder andere met goede vriend Kim Janssen, tot diep in de nacht muziek. Onderweg komen we meer te weten over het huis, dat oorspronkelijk van zijn opa en oma was. Hoewel de voordeur aan een zijstraatje ligt, biedt het huis uitzicht op de gracht. Het huis was zeer gedateerd toen Versteegh vertrok en hij vraagt zich dan ook af wat er nog is overgebleven. Al pratend steken we de Potterstraat over en lopen we langs de Oudegracht.

“Daar is het”, hij wijst door het raam van een kantoor naar de achterkant, waar door oud glaswerk een karakteristiek binnenplaatsje te zien is. Een poging om via het kantoor op de binnenplaats te komen, wordt resoluut tegengehouden. We besluiten daarom eerst een kijkje te nemen bij de bijbehorende werfkelder aan het water. “Mijn vader was kunstenaar, in deze kelder had hij zijn atelier. Ik heb hier zo veel herinneringen aan. Avonden lang zat ik hier aan het water of speelde ik met een bootje. Dit is me erg dierbaar.”

Grote nieuwsgierigheid doet ons uiteindelijk toch besluiten om aan te bellen bij de huidige bewoners van het pand. We hebben geluk, wanneer Versteegh aanbelt en zijn verhaal uitlegt, worden we binnen gelaten. Als we door de gang lopen wordt direct duidelijk dat er flink wordt verbouwd. Eenmaal op het binnenplaatsje reageert Versteegh vol verbazing wanneer hij de nieuwe uitbouw ziet. Op dat moment verschijnt de vrouw die ons binnen liet op het dak van de uitbouw. Ze is aangenaam verrast door ons bezoek en nodigt ons uit om ook boven een kijkje te komen nemen.

We lopen de trap op. Langzaam verschijnt een stijlvol ingerichte woonkamer, gevuld met een sterke verfgeur. Versteegh loopt door de kamer en kijkt vol verwondering rond. Intussen schetst hij een beeld van de kamer toen hij er nog woonde. ”Ik had hier in de winter alleen twee gaskacheltjes, dus we zaten hier altijd met drie truien over elkaar.” Versteeghs verhalen wekken ook het enthousiasme van de bewoonster en er wordt nog even druk doorgepraat over het scheve dak, de uitbouw en de wasmachine. Na het bekijken van enkele oude foto’s bedanken we de vrouw hartelijk en lopen we de trap af, langs het binnenplaatsje naar buiten.

Ik neem afscheid van Versteegh. Vanavond gaat hij niet terug naar Marken. “Ik moet morgen vroeg bij Giel spelen, dus ik blijf hier vanavond.” Ik schud de hand en neem afscheid van een songwriter in vlees en bloed. Onderweg moet ik denken aan wat hij eerder die middag zei. ”Zonder muziek zou ik gek worden. Muziek maken is het enige wat ik kan en het enige dat ik wil.”

Te zien: Daniel Versteegh, vrijdag 22 maart om 16.00 uur @ The Village Coffee, Utrecht (solo) en zaterdag 23 maart om 20.15 uur @ Tivoli de Helling, Utrecht (Releaseparty Metanoia)