Album-release Knalland kent winnaars en verliezers

Setlist met krakers en uitblinkers in middelmatigheid overtuigt niet

Tekst: Mathijs de Groot / Foto’s: Carina Scheiberlich ,

Zendtijd bij Giel Beelen, de befaamde minuut bij De Wereld Draait Door en veel aandacht van lokale media: je zou de afgelopen weken haast onder steen geleefd moeten hebben om als Utrechter niets te hebben gehoord over Knalland. Onder die naam presenteerde muzikaal Kanaleneiland donderdagavond haar nieuwe paradepaard dan eindelijk live op de planken. Door creatieve samenwerking nieuwe liedjes maken; een mooi idee. Toch waren er achteraf gemengde gevoelens over de show. We maken de balans op.

Het zijn initiatiefnemers Casper Adrien en Tommy Ebben die door de avond heen het meest op het podium staan. Adrien zingt het openingsnummer, Ebben bedankt het publiek en kondigt zo nu en dan de muzikanten aan die in rap tempo het podium betreden en weer verlaten. Die constante wisseling stoort niet maar is wel tekenend voor de grote contrasten tussen de liedjes. Van een samenhangend geheel is nauwelijks sprake, wat jammer is. Het zou niet erg zijn als de nummers op zichzelf wel als een huis zouden staan, maar dat is slechts bij enkele liedjes het geval.

Toch kent de avond ook uitschieters. Kim Janssen weet met het nummer 'City of the Dead' alle aandacht te grijpen en Kids With Guns zweept de boel flink op met hun, zeker in vergelijking met de andere nummers, snoeiharde beatsmuziek. De drummer bewijst een solide kracht te zijn; hij blijft koel onder de zeer uiteenlopende nummers die hij begeleidt.

Voor de grootste virtuoos van de avond was slechts een bescheiden rol weggelegd. Dat was namelijk de trompettist die op sommige momenten met weinig maar wel precies de juiste noten voor magie wist te zorgen. Jammer was dan weer dat die kleine grootse toevoegingen vaak ten onder gingen in het geluid dat de vele andere muzikanten maakten. Hierdoor waren ook de koorlijntjes niet altijd even goed te horen.

Met het nummer ‘Father Please’ wordt de avond naar verwachting afgesloten. Alle muzikanten betreden nog één keer het podium en zingen, na een een stevige bluesriff en overtuigende zang van Adrien, luidkeels een repeterend zanglijntje. Het nummer straalt goede energie uit en is daarmee een feestelijke afsluiting. Een dergelijke energie ontbrak tijdens het grootste deel van de avond.

Knalland bewijst dat de Utrechtse muziekscene leeft. En natuurlijk, het is tof dat muzikanten onderling samenwerken. Het is echter lastig om dit initiatief als meer dan alleen een leuke bandjesavond  te beschouwen. Eenheid ontbreekt. Adrien sloot af met: “Ik heb het idee dat dit pas het begin van alles is.” De vraag is: waarvan? Als de hele groep van plan is Nederland te gaan doorkruisen, zullen veel drukke agenda’s naast elkaar moeten worden gelegd. Want ook vanavond ontbraken al enkele acts die wel op de plaat meedoen. De tijd zal het leren…
 
Gezien: Knalland, donderdag 30 mei 2013 @ Tivoli de Helling