Anders dan op het programma staat, wordt er begonnen met The Black Heart Rebellion; Amenra kan door verkeersproblemen Utrecht niet op tijd bereiken. Geluidsfragmenten en donkere gitaaraanslagen bouwen de set op, een wilde schreeuw van de vocalist volgt al snel. De band lijkt door geesten bezeten en is koortsachtig bezig deze uit te drijven. Sjamanistische drumcirkels worden opgestart om deze geesten weer terug te sturen naar waar ze vandaan kwamen. De afwisseling tussen harde rock en rustigere passages zorgt voor een duister en beklemmend geheel, waar het vele gebruik van percussie nog een beetje extra aan bijdraagt.

Goed en wel aangekomen, is het de beurt aan Amenra om op het podium te komen. Het scherm met duistere, spookachtige visuals is vandaag extra groot. Dit geeft iets teveel licht en bovendien eisen de visuals hierdoor wat meer aandacht op. De ironie is ons duidelijk, klagen over teveel licht bij een verder nauwelijks belichte show gaat misschien wat ver. De apocalyptische metal van Amenra is intens. Een grote gitaarmuur, begeleid door een net zo harde ritmesectie, met daarover het wanhopige, getergde gekrijs van zanger Colin Van Eeckhout. Afstandelijk staat hij met zijn rug naar het publiek gekeerd. Zichzelf overgevend aan zijn innerlijke demonen, terwijl hij wordt meegesleurd door de allesvernietigende muzikale sloophamer. Dit is geen muziek voor een gezellig middagje uit. Blijf staan en laat je meevoeren naar de Apocalyps, of ga veilig naar huis.

God is an Astronaut mag de avond afsluiten. De band ziet eruit als een southern rock-band, met wilde lange haren en een Jack Daniels-shirt. Zo gedragen de drie gitaristen in de band zich ook, hard groovend op riffs die wel tegendraads zijn, maar eigenlijk helemaal niet zo hard grooven. Wat we wel te horen krijgen is postrock, met een spacy tintje. Het astronautengevoel in de muziek wordt vooral veroorzaakt door dromerige, vervormde vocodervocalen en een drumcomputer. Deze geven de muziek zeker een eigen gezicht, al zal het niet ieders smaak zijn. Drie gitaristen zouden normaal voor een vol en gelaagd geluid moeten zorgen, maar bij deze band merk je het eigenlijk niet. We zien er het nut dan ook niet zo van in. Hoewel de band zelfverzekerd en strak klinkt, vragen we ons vooral af of de band wel op zijn plaats was tussen al het duistere geweld van eerder die middag. We waren niet de enige die de band wat misplaatst vond. Of zoals een bezoeker naast ons terecht opmerkte over het publiek: “Hé, dit klopt niet, waar is alle zwarte kleding nou gebleven?”
 

Een geslaagde middag duistere muziek. Amenra en The Black Heart Rebellion gaven ieder op hun eigen manier een intens en beklemmend optreden. De dromerige postrock van God is an Astronaut kon, na alle intensiteit en emotie van de twee eerdere bands, de aandacht echter slecht vasthouden.