Ruim drie weken van tevoren is het concert reeds uitverkocht. Normaliter staat De Helling alleen zo barstensvol wanneer er een bekendere buitenlandse (underground)band de planken betreedt. Het zegt iets over de razendsnelle opmars van Mister and Mississippi, hoewel er natuurlijk ook meer dan voldoende vrienden, familie en pers hun weg naar De Helling hebben gevonden voor deze speciale cd-release.
Als voorprogramma is gekozen voor de ook aan de Herman Brood Academie afgestudeerde gitarist en zanger Emil Landman. Deze jongeman brengt intieme en intense liedjes die misschien nog het best te vergelijken zijn als een schilderachtig landschap waarin een afgewogen mix te ontdekken is van Fink en het meer melancholische werk van Florian Wolff. De intimiteit van Emil’s muziek is alleen niet helemaal geschikt voor een toch vrij grote zaal als De Helling, want de (overigens bewonderenswaardige) stilte in het grootste deel van de zaal wordt helaas overstemd door het geroezemoezende publiek dat bij de bar zijn biertjes haalt. En dat is jammer, want de getalenteerde Emil Landman is zeker meer dan de moeite waard om naar te kijken en luisteren.
Even voor half 10, nadat de dj zwoele liedjes door de zaal heeft laten galmen, gaat plots het licht uit en is het tijd voor de band waar iedereen op heeft gewacht: Mister and Mississippi. Gitarist Tom Broshuis laat (met strijkstok) sfeervol de eerste tonen van ’See Me‘ op ons los, waarna de rest van de band onder luid gejoel het podium betreedt. Nog voordat het prachtig aansluitende ’Calm‘ wordt ingezet, zijn de eerste kippenvelmomenten al een feit. De band is in topvorm, het geluid subliem, de sfeer in de zaal eveneens en ook de lichtshow van een ongekende schoonheid. Het is prachtig om een bevlogen en zo professioneel ogende band helemaal hun ding te zien doen. Alsof ze, ondanks de lage gemiddelde leeftijd van de band, al jarenlang niets anders doen. Ook de podiumopstelling springt (weer) in het oog, met twee ‘halve’ drumkits/percussie-sets die door zanger Samgar Jacobs en zangeres Maxime Barlag worden bespeeld, aan hun beide zijden vergezeld door gitarist Tom Broshuis en bassist Danny van Tiggele.
Na de eerste drie nummers is de hele zaal al volledig plat gespeeld en hoeft de band geen enkele moeite meer te doen om enkele laatste der Mohikanen in de zaal nog te overtuigen. De grote kracht van de muziek ligt in de opbouw van de nummers en de sfeervolle galm die overal overheen is gelegd, waarbij de kraakheldere, postrock-achtige gitaren en de zoetgevooisde koortjes een onderscheidende rol spelen. De opbouw en spanningsboog van een nummer als ’Same Room, Different House‘, dat eindigt met hyperactieve percussie en een aanstekelijk koortje, zorgt er voor dat de dynamiek in de muziek eveneens altijd aanwezig blijft. Bij ’Bon Vivant‘, een relatief simpele Franse chanson, wordt het publiek gevraagd de ogen te sluiten om de muzikale schoonheid nog beter de ziel te doen binnendringen. Bij ’Running’ speelt de bevriende Blaudzun als gastmuzikant een paar noten en vocalen mee, maar de extraatjes zijn eigenlijk overbodig: de band is al lang en breed binnen.
Vlak voor het laatste nummer bedankt de band het publiek dat in zulke grote getale is komen opdagen, waarbij het schitterend is om te zien dat de emoties Maxime bijna te veel worden en ze het slotakkoord maar het liefst zo snel mogelijk wil laten inzetten. Afgesloten wordt met de single ’Northern Sky‘, een prachtig nummer dat met een bombastisch Sigur Ros-esque outro eindigt in een zinderende climax. Sowieso is de muziek van Mister and Mississippi al zeer sfeervol en bombastisch, maar dit laat hun muzikale kracht en kunnen helemaal ten volle zien.
Inderdaad, slechts superlatieven voor deze band en voor hun optreden van vanavond waarbij hun debuut-cd op de wereld is losgelaten. En dat is niet voor niets. Met de juiste mensen om de band heen, een goede promotie en zorg door de platenmaatschappij is Mister and Mississippi in staat om net zo groot te worden als een Sigur Ros of Bon Iver. Ze zijn nog jong maar het is nu al steengoed en kan alleen nog maar beter worden. Waarvan acte.
Als voorprogramma is gekozen voor de ook aan de Herman Brood Academie afgestudeerde gitarist en zanger Emil Landman. Deze jongeman brengt intieme en intense liedjes die misschien nog het best te vergelijken zijn als een schilderachtig landschap waarin een afgewogen mix te ontdekken is van Fink en het meer melancholische werk van Florian Wolff. De intimiteit van Emil’s muziek is alleen niet helemaal geschikt voor een toch vrij grote zaal als De Helling, want de (overigens bewonderenswaardige) stilte in het grootste deel van de zaal wordt helaas overstemd door het geroezemoezende publiek dat bij de bar zijn biertjes haalt. En dat is jammer, want de getalenteerde Emil Landman is zeker meer dan de moeite waard om naar te kijken en luisteren.
Even voor half 10, nadat de dj zwoele liedjes door de zaal heeft laten galmen, gaat plots het licht uit en is het tijd voor de band waar iedereen op heeft gewacht: Mister and Mississippi. Gitarist Tom Broshuis laat (met strijkstok) sfeervol de eerste tonen van ’See Me‘ op ons los, waarna de rest van de band onder luid gejoel het podium betreedt. Nog voordat het prachtig aansluitende ’Calm‘ wordt ingezet, zijn de eerste kippenvelmomenten al een feit. De band is in topvorm, het geluid subliem, de sfeer in de zaal eveneens en ook de lichtshow van een ongekende schoonheid. Het is prachtig om een bevlogen en zo professioneel ogende band helemaal hun ding te zien doen. Alsof ze, ondanks de lage gemiddelde leeftijd van de band, al jarenlang niets anders doen. Ook de podiumopstelling springt (weer) in het oog, met twee ‘halve’ drumkits/percussie-sets die door zanger Samgar Jacobs en zangeres Maxime Barlag worden bespeeld, aan hun beide zijden vergezeld door gitarist Tom Broshuis en bassist Danny van Tiggele.
Na de eerste drie nummers is de hele zaal al volledig plat gespeeld en hoeft de band geen enkele moeite meer te doen om enkele laatste der Mohikanen in de zaal nog te overtuigen. De grote kracht van de muziek ligt in de opbouw van de nummers en de sfeervolle galm die overal overheen is gelegd, waarbij de kraakheldere, postrock-achtige gitaren en de zoetgevooisde koortjes een onderscheidende rol spelen. De opbouw en spanningsboog van een nummer als ’Same Room, Different House‘, dat eindigt met hyperactieve percussie en een aanstekelijk koortje, zorgt er voor dat de dynamiek in de muziek eveneens altijd aanwezig blijft. Bij ’Bon Vivant‘, een relatief simpele Franse chanson, wordt het publiek gevraagd de ogen te sluiten om de muzikale schoonheid nog beter de ziel te doen binnendringen. Bij ’Running’ speelt de bevriende Blaudzun als gastmuzikant een paar noten en vocalen mee, maar de extraatjes zijn eigenlijk overbodig: de band is al lang en breed binnen.
Vlak voor het laatste nummer bedankt de band het publiek dat in zulke grote getale is komen opdagen, waarbij het schitterend is om te zien dat de emoties Maxime bijna te veel worden en ze het slotakkoord maar het liefst zo snel mogelijk wil laten inzetten. Afgesloten wordt met de single ’Northern Sky‘, een prachtig nummer dat met een bombastisch Sigur Ros-esque outro eindigt in een zinderende climax. Sowieso is de muziek van Mister and Mississippi al zeer sfeervol en bombastisch, maar dit laat hun muzikale kracht en kunnen helemaal ten volle zien.
Inderdaad, slechts superlatieven voor deze band en voor hun optreden van vanavond waarbij hun debuut-cd op de wereld is losgelaten. En dat is niet voor niets. Met de juiste mensen om de band heen, een goede promotie en zorg door de platenmaatschappij is Mister and Mississippi in staat om net zo groot te worden als een Sigur Ros of Bon Iver. Ze zijn nog jong maar het is nu al steengoed en kan alleen nog maar beter worden. Waarvan acte.
Gezien: Mister and Mississippi en Emil Landman, vrijdag 25 januari 2013 @ Tivoli De Helling