Ons recensententeam bestaat uit Marjolein Schaake [MS], Hanneke van der Linde – de Zeeuw [HLZ], Menno Roymans [MR], Niels Spinhoven [NS], Arnold le Fèbre [ALF], Marc van der Laan [ML], Menno de Meester [MM], Ben Kalb [BK] en Zegert van der Linde [ZL]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), dj-set of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje. De illustratie bij deze rubriek is gemaakt door Ailisha Read.
3voor12/Utrecht recenseert (7)
Aestrid, Mister and Mississippi, Skiggy Rapz, Lilian Hak, El Camaro en Tunnelbirds
Bij 3voor12/Utrecht luisteren we niet alleen naar muziek, we vinden er ook nog wat van. In onze maandelijkse reviewrubriek bespreken we uiteenlopende albums van Utrechtse bodem, waarbij we niet op een genre meer of minder kijken. Of het nu gaat om rock, dance, metal, funk, ambient – alles passeert de revue. In deze zevende editie albums en EP’s van Aestrid, Mister and Mississippi, Skiggy Rapz, Lilian Hak, El Camaro en Tunnelbirds. Waar mogelijk hebben we een stream onder de review geplakt, zodat je direct je eigen mening kunt vormen. Laat gerust een reactie achter - als je durft.
Aestrid - BOX
‘Een stortvloed aan emotie die er in een keer uitkwam.’ Zo noemt Bo Menning, frontman van Aestrid, hun nieuwste product BOX. Menning en de zijnen storten hun meeslepende muziek uit over hun luisteraars. De passie die ze live tentoon spreiden, klinkt tot in de details door op de plaat. Het verbaast niet dat deze, na een lange tijd van voorbereiding, in slechts vijf weken is opgenomen. Aestrid had geen keus, dit album móést gemaakt worden.
BOX gaat van start met slepende drums en hypnotiserende gitaren op ‘Dover’. Daarna volgt het uptempo titelnummer ‘BOX’, een van de hoogtepunten op de plaat; dit is geen achtergrondmuziekje, dit is gejaagdheid in muzikale vorm. ‘Im Einzelgang’ bevat een catchy riedeltje en mooie zanglijnen. Het geheel wordt onderbouwd met een fijne synthesizer-bass. 80’s all over again. ‘Fair Start – Fire Hill’ lijkt te beginnen als een ballad, maar zodra de stuwende drums en bas inzetten is duidelijk dat ook deze eerste single eenzelfde tempo bevat als het grootste gedeelte van de plaat.
‘Telemark’ is een rustpunt midden in het album. Met ‘Colorblind’ wordt het tweede deel van BOX ingezet waarbij het vlotte tempo weer de boventoon voert. Hierop sluiten ‘Oregon I’ en ‘Oregon II’ naadloos aan. ‘Oregon II’ is de gematigde, maar meer catchy versie van ‘I’. Gelukkig bevatten ze beiden de gouden strot van Bo Menning.
En daarmee zou een eind moeten komen aan een goed album. Maar Aestrid gaat door. De laatste drie nummers ‘Northern Line’, ‘Quitsville Trash’ en ‘So Sorry’ zijn eigenlijk niet nodig omdat BOX zó veelbelovend, zó heftig start. De experimentele indierock die Aestrid uitspuwt is bedoeld voor muziekliefhebbers die openstaan voor een nieuw avontuur. Houd je daarbij van 80’s-muziek, dan zit je helemaal goed. Afgezien van het matige derde deel is BOX een verrassend pareltje. [HLZ]
Mister and Mississippi – Mister and Mississippi
Mister and Mississippi had zich geen betere start van 2013 kunnen wensen. Met de 3voor12/Utrecht Award voor Meest Veelbelovende Utrechtse Artiest op zak speelde het kwartet op Noorderslag, bij DWDD en werd het Serious Talent op 3FM. Allemaal verdiend, want wat is Mister and Mississippi een goede band zeg! En nu is daar hun titelloze debuutplaat als bewijs.
Op het album staan elf prachtige folkliedjes in de lijn van Fleet Foxes. En waar het laatste album van de Amerikanen niet door te komen was door de saaiheid, weten de Utrechters deze valkuil bijna altijd te omzeilen. Toegegeven, ook Mister and Mississippi mag het af en toe wat spannender maken, maar over het geheel blijft hun debuutalbum elf nummers lang boeiend. De samenzang is prachtig, de liedjes heel sterk en de arrangementen zijn eenvoudig, maar boeiend. En zo krijgt de band het voor elkaar om een van de sterkste platen van het nog jonge jaar te maken. Mister and Mississippi heeft een heel goed debuutalbum op zak, waarmee het komende jaar de Nederlandse clubs veroverd kunnen worden. [ZL]
Skiggy Rapz - Satellites
In 2009 verscheen de laatste EP van Skiggy Rapz, ‘Bang to the Boogie’. De afgelopen jaren produceerde de Utrechter voor Eefje de Visser, Krystl en Diggy Dex. Nu is hij terug als rapper met zijn tweede, zelfgeproduceerde album Satellites. Op dit album bekijkt hij zichzelf van een afstand en rapt hij over zijn problemen, verlangens en ambities. Op de openingstrack ‘Natural born’ probeert hij de zware periode waarin Eefje en hij uit elkaar gingen achter zich te laten. Om zo met een schone lei de rest van het album in te zetten. De ervaring die hij heeft opgedaan als popproducer is terug te horen in de beats op dit album. De meeste tracks zijn poppy feelgood-hiphopnummers met een pakkend refrein. Skiggys productiepartner Tienus (bekend van Leaf en Color Ones) is te horen als zanger op ‘Circle round’ en de geslaagde radiohit ‘Satellites’. Andere hoogtepunten zijn ‘Shilly Tilly’ met de zelfgemaakte Selah Sue-sample, de stuiterende stotterrap ‘Winning vibes’ en de swingende The Knack-cover ‘Sharona’. Skiggy Rapz heeft een unieke, toegankelijke sound in de Nederlandse rapscene waarmee hij een breed publiek moet kunnen aanspreken. [MM]
Lilian Hak – Lust, Guns & Dust
De stijlbreuk die zangeres en producer Lilian Hak liet ontstaan na de moddervette electroplaat Love’s Victory March uit 2006, lijkt een definitieve te worden. Want op Old Powder, New Guns uit 2010, dat zich in een behoorlijk analoog klinkend jaren ’50 filmdecor afspeelt, waren de veelvuldig gebruikte samples de enige ankertjes waarmee die plaat aan de moderne tijd hing. Hak trekt de filmische lijn van dat album door in het nieuwe Lust, Guns & Dust. Ze dook zes maanden onder in Berlijn om zich de muzikale taal van spaghettiwestern eigen te maken. Lust, Guns & Dust is het accentloze bewijs dat ze hierin is geslaagd.
De plaat begint in klassieke stijl. Opener ‘Seven Miles’ plaatst je gelijk midden in een stoffige achtervolgingscène te paard en het tweede nummer ‘You Kept Me Waiting’ roept zinderende beelden op van een shoot-out tussen een premiejager en zijn prooi. Met het stilistische kader dat Lilian Hak zichzelf heeft opgelegd ligt eenvormigheid op de loer. Die krijgt echter geen enkele kans, want Hak verkent voortdurend zijpaadjes naar andere genres. Het samen met Ozark Henri ingezongen ‘This Place Is Burning’ is een reggaeliedje in cowboypak, ‘Happy Land’ een klein, soulvol gospel(tje), ‘Big Talk (For A Little Gun)’ een surfrocksong met ballen (à la Dick Dale) en ‘Touch Of Gold’ neigt zelfs naar een fado. Welke stijl of genre Hak ook aanhaalt, de liedjes zijn treffend en inventief gearrangeerd en gestoken in een kraakheldere productie, die soms zelfs te onberispelijk is, gezien de rauwe inspiratiebronnen. Hoe dan ook, Lust, Dust & Guns is een knappe popplaat waarmee Lilian Hak opnieuw haar veelzijdigheid als producer bewijst. [NS]
El Camaro – Snake Eyes
El Camaro: Utrechts eigen speedrockgroep die al jaren succesvol weerstand biedt tegen de overvloedige lokale indiefolk en singer-songwriter melancholie. De heren klinken op hun eerste volledige schijf als een frisse versie van Peter Pan Speedrock en doen het dan ook goed in Eindhoven en omstreken. Zo stonden ze in 2012 op het prestigieuze Speedfest en tourden ze met The Hookers door Europa en het westen van de Verenigde Staten.
Snake Eyes raast binnen een half uur effectief door alle hoeken van de metal-, punk-, hardcore- en rock ’n roll-kamer en pretendeert ook niets meer. Live-optredens van El Camaro eindigen standaard in een teringzooi, waardoor de muziek op plaat al snel te braaf zou kunnen zijn. De band heeft dit weten te voorkomen door voor een recht-voor-je-raap productie te gaan die, op een paar gedubbelde gitaren na, een live-show perfect weet te benaderen. El Camaro klinkt als The Stray Cats aan de speed of Peter Pan Speedrock na een paar bakken sterke koffie! [MR]
Tunnelbirds – Tunnelbirds EP
De mannen van Tunnelbirds schudden je gelijk wakker met openingsnummer ‘Mr. Death’. Zoals de albumhoes al verklapt worden hier niet veel instrumenten gebruikt. De fuzzbass zoemt je fijn om de oren, af en toe aangevuld met een wahwah-pedaal wat het geheel lekker dik maakt. Het eerste nummer van het album is gelijk het beste. De rest kabbelt een beetje door op dezelfde voet. Toch luistert deze eerste EP van Tunnelbirds lekker weg. De invloeden van T99 en Dan Auerbach en zijn Black Keys zijn duidelijk te horen. De keuze om het ritme op de Cajon in plaats van drums te doen is origineel maar moet geen beperking worden. De nummers schreeuwen er af en toe om echt los te gaan met bekkens, snerpende snare drums, cowbell en dat soort werk, maar dat blijft uit. In ‘Diamond’ gaat het die kant uit dus het zit er zeker in bij het duo. De zang had wellicht wat ruiger gekund en het Texaanse accent lijkt her en der meer op een dronken man die meelalt (‘Waiting on a Train’). Maar dat alles kan de pret niet drukken van deze guitige eerste EP van Tunnelbirds. De vuige vintage stijl zit erin en we zijn benieuwd wat de volgende stap wordt. Tunnelbirds are go! [BK]