De edele kunst van het stagediven: een tijdlang leek het een uitstervend fenomeen, net als crowdsurfen. Maar wie gelukkig genoeg was om een kaartje te bemachtigen voor het stijf uitverkochte concert van John Coffey in Tivoli De Helling, waande zich even terug in de jaren ’90. Vanaf het eerste moment dat het vijftal het podium betreedt, breekt de hel los. De een na de andere fan beklimt het podium om er vervolgens weer af te springen (of vallen). Zanger David Achter De Molen doet af en toe vrolijk mee.

Volgens de overlevering werden de eerste stagedives in de popmuziek gemaakt door Jim Morrisson en Iggy Pop in de tweede helft van de jaren ’60. Daarna bleef het lange tijd een populaire sport in de underground en de extremere krochten van de popmuziek: in de punk- en metalscene ging het er in de kleine zaaltjes vaak heftig aan toe met bloedneuzen, kneuzingen en af en toe een botbreuk als bijvangst. Tijdens de grote stadionconcerten en festivals in de jaren ’70 en ’80 ging het er kalmer aan toe. Iedereen stond braaf schouder aan schouder en hooguit werd er met een gebalde  vuist in de lucht gezwaaid. Begin jaren ’90 veranderde alles tijdens de grunge-explosie. De underground werd mainstream en hetzelfde gold voor de randverschijnselen, het stagediven en crowdsurfen. De meest beroemde stagedive stamt ook uit die periode. Eddie Vedder van Pearl Jam sprong in 1992 tijdens Pinkpop vanaf een camerakraan het publiek in. Tragisch genoeg was datzelfde Pearl Jam ook betrokken bij een incident dat het einde inluidde van de hoogtijdagen van stagediven en crowdsurfen. Op het Deense Roskildefestival in 2000 ging het tijdens het optreden van Pearl Jam gruwelijk mis. Negen fans vonden de dood: fijngedrukt en gestikt, omdat meer mensen vooraan wilden staan dan fysiek mogelijk was.

Vanaf dat moment was het uit met de pret. Op de meeste grote festivals en poppodia geldt sindsdien een streng verbod op stagediven en crowdsurfen. Wie een frisse duik in het publiek waagt, riskeert directe verwijdering van het festivalterrein of uit de zaal. Het verbod wierp snel zijn vruchten af: de rust voor het podium leek terug te keren, hoewel er bij de hardere rock- en metalbands nog altijd flink gepogo'd of gemosht kan worden.
 
Gelukkig zijn er ook nog bands die geheel volgens de rock ´n rolltraditie schijt hebben aan de regels en John Coffey is er daar één van. Stagediven en crowdsurfen is dus 'gewoon' toegestaan en hier maakt het publiek gretig gebruik van.

Stagedivers zijn grofweg in drie categorieën op te delen: Allereerst de stagefaller, die op de rand van het podium gaat staan en zich behoedzaam voorover laat vallen (of achterover als de persoon in kwestie met de rug naar het publiek staat). De wat stoerdere stagediver neemt juist een aanloop en belandt met een sierlijke boog een paar meter verderop tussen de mensen. Een speciale vermelding verdient de jongen die vrijdag een aantal keer met een acrobatische salto voorover het publiek induikt. En tot slot zijn er de personen die te lang op het podium blijven staan alvorens ze de sprong wagen. Als het verblijf tussen de muzikanten te lang duurt, verschijnt er security vanuit de coulissen om de treuzelaar letterlijk het laatste zetje te geven. Dit gaat echter niet altijd even subtiel…

Wat valt er verder te zeggen over John Coffey dat het afgelopen jaar nog niet geschreven is? Eigenlijk niet veel. Na een intensief jaar toeren verkeert het vijftal in bloedvorm. Van vermoeidheid of slijtage is nog niets te merken en de band lijkt er in de Helling zelfs nog een schepje bovenop te doen! Als aan het eind van de set ‘Breed’ van Nirvana wordt ingezet gaat het dak er af en is het jaren ’90 sfeertje compleet. John Coffey kwam, zag en overwon…

Gezien: John Coffey, Tim van Tol, PSYCHO 44, vrijdag 20 december 2013 @ Tivoli De Helling