Bretels
Al bij binnenkomst wordt duidelijk dat er hier veel liefhebbers van de Amerikaanse rootsmuziek rondlopen. De ruimte is gevuld met mannen met vlinderdasjes, kuiven en boerenpetten en vrouwen met stippenjurkjes. Op de achtergrond hoor je de banjo’s en contrabas al: muziek die verzorgd wordt door twee DJ’s met vinylplaatjes en bijbehorende kledij. Ook een heel kraampje met honderden bluegrass en rockabilly platen is aanwezig. Maar er is hier ruimte voor veel meer dan alleen de bretelsdragende liefhebber. Jong en oud zijn naar de Helling gekomen voor dit feestje en het lijkt of hele gezinnen er een dagje uit van hebben gemaakt.
De Boogiemen hebben verschillende artiesten en plaatjesdraaiers uitgenodigd om hen te vergezellen op deze zondagmiddag. De opener van de avond is niemand minder dan de Belgische Walter Broes. Vijftien jaar lang was hij de frontman van de rootsrockband The Seatsniffers en dus zeker een bekende onder de rootsmuziekliefhebbers. Maar nu is het tijd voor een nieuwe formatie: het rockabilly-trio WB and the Mercenaries. Het is hun eerste optreden in onze lage landen, maar ze spelen alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. Naast de strakke gitaarloopjes en het foutloze samenspel, is ook de Vlaamse charme zeker aanwezig bij hun optreden. “We zijn zeer vergeefd u te mogen amuseren,” stelt WB, iets wat bijna te lieflijk klinkt voor zijn stoere uiterlijk.
Seksstandje
Als een soort intermezzo, wordt er ook muziek gemaakt bij de bar naast de zaal. Op een groot kleed wat zomaar van je oma had kunnen zijn, staan verschillende instrumenten opgesteld, die je niet in een gemiddelde rockband zou terugvinden. Zo ligt er niet alleen een contrabas klaar, maar staat er ook een koffer vernuftig opgesteld met een basspedaal ernaast gepositioneerd. Een opstelling voor echte rootsmuziek. Hier is het de beurt aan de Reverse Cowgirls. Met een bandnaam die wellicht aan een seksstandje refereert, is het niet gek dat ze keiharde rockabilly spelen, waarbij het zweet op hun voorhoofd staat. Ze worden goed ontvangen: de drie mannen zijn omringd door bijna het hele publiek dat zich net nog in de zaal bevond. “Niet te hard klappen, jullie moeten straks nog voor de Blue Grass Boogiemen klappen,” roept één van de bandleden. Maar bij het vallen van die naam wordt er juist luider gejuicht en harder geklapt.
Album-release Blue Grass Boogiemen is feestje voor iedereen
Boogiemen’s Ball het bewijs dat echte bluegrass ook in Nederland leeft
Al meer dan twee decennia lang zijn zij de Nederlandse ambassadeurs van de bluegrass. De Utrechtste Blue Grass Boogiemen bezorgen ‘the grass’ met alweer hun vierde album – Delivering the Grass. Dat is natuurlijk reden voor een goed feestje. Afgelopen zondagmiddag was het tijd voor een album-release party in Tivoli de Helling onder de noemer ‘Boogiemen’s Ball’.
Want hoewel alle artiesten goed worden ontvangen, het blijft het feestje van de Boogiemen. De middag is al een tijdje bezig wanneer dan eindelijk de mannen zelf het podium betreden. Ze vangen aan met het vingervlugge instrumentale Banjo Boy Chimes. Geschaard rond één microfoon en volledig akoestisch. Zoals dat gaat bij bluegrass, krijgt ieder instrument zijn eigen aandacht. Om de beurt speelt één instrument de melodie en wordt daar omheen geïmproviseerd. Het is gelijk een goed moment voor de muzikanten om te laten zien wat ze kunnen. Het is niet voor niets dat de Utrechters zelfs internationaal worden gezien als één van de beste bluegrass-bands ter wereld. Hun uiterste precisie bevindt zich niet alleen in het samenspel, maar ook in de foutloze harmonieën. De mannen worden vergezeld door violist Joost van Es, die met zijn vlugge strijkwerk de band perfect aanvult.
Naast vakmanschap op de instrumenten, is er ook ruimte voor een flinke dosis flauwe grappen. De ene na de andere mop floept uit de mond van zanger Arnold Lasseur (“Wacht even jongens, Robert-Jan heeft een snaar gebroken … zijn G-string”), wat een extra dimensie geeft aan hun optreden.
Figuurzagen
Het tijd om een stukje te “figuurzagen op de halve meter”. Want naast de mandoline, gitaar, contrabas en banjo, beheersen de muzikanten ook nog allemaal de goeie ouwe ‘fiddle’. Het oldtimer nummer Boil That Cabbage Down komt weer volledig tot leven in het samenspel van de Boogiemen. Het grootste gedeelte van hun repertoire op deze middag bestaat natuurlijk uit nummers van hun nieuwe langspeler, maar ook klassiekers komen aan bod. En hierbij mag countrylegende Hank Williams natuurlijk niet ontbreken. Terwijl de reacties op de vraag of er nog gelovigen in de zaal waren enigszins uitbleven, zingt het hele publiek uit volle borst mee met een Hank Williams klassieker: “Praise the Lord, I saw the light!”
Ook bij de mannen op het podium wordt er een muzikale gast ontvangen. De tweeling Tangarine worden erbij gehaald, die met hun Beatle-esque sound een vleugje jaren 60 aan de avond toevoegen. Met z’n allen spelen ze een nummer dat vaag toch wel erg bekend klinkt. Het is een cover van Naughty Boy’s La La La, volledig verborgen onder akoestische gitaren en zachte harmonieën.
De hele middag is een succesvol feestje, wat laat zien dat de bluegrass ook vandaag de dag nog net zo levendig is als zestig jaar geleden. Maar deze middag bewijst vooral dat de bluegrassmuziek van de Boogiemen voor iedereen is. Muziek waar je op kunt rocken, muziek waar je met je kinderen naar kunt luisteren, muziek die verbaast en ontroert. Leve de bluegrass!
Gezien: Blue Grass Boogiemen Album-release, zondag 22 december 2013 @ Tivoli de Helling