Arno Breuer is een duizendpoot. Hij speelt bas in Lost Bear, schreeuwt de longen uit zijn lijf in Arno Breuer Soundsystem en overpeinst het leven als Pino Plaza. Binnenkort komt zijn EP Ik Ken Een Mens uit. "De liedjes zijn ijkpunten van mijn zoektocht, souvenirs eigenlijk."

Vrijwel alle families hebben het, een buitenbeentje. Iemand van wie je als buitenstaander gelijk denkt ‘wat gek’. Of: ‘grappig zeg, jeetje.’ Er zijn families waar buitenbeentjes het moeilijk hebben. Dat levert dan nare boeken op, weerzinwekkende albums en verstommende gesprekken in de kroeg. Zo’n familie is Shaky Maracas, de familie waarvan Arno Breuer het buitenbeentje is, dus niet.  In deze rond bands als Lost Bear, We Love People in Bearsuits en I am Oak geformeerde bonte verzameling muzikanten en vrienden heerst liefde. En stiekem, zonder het te plannen en er keihard aan te werken, is Shaky Maracas uitgegroeid tot een van de meest interessante collectieven in Utrecht. Een collectief waar wanorde haast een immer spannende route naar creativiteit lijkt. En waarin Arno Breuer de spil is, als een soort oog van de storm. Hij weet namelijk hoe excelsheets werken, oefenruimtes geregeld worden en de administratie bijgehouden wordt. 3voor12/Utrecht spreekt aan de vooravond van de presentatie van zijn kwetsbare EP met Arno Breuer over een project als verslag van een zoektocht naar de juiste plek in het universum. Maar ook over Lost Bear en je collega’s op een ministerie moeten uitleggen waarom je op internet als een waanzinnige op overstuurde noise staat te beuken. En de drie-eenheid. Serieus.
 
Arno, je bent gespierder dan alle Shaky Maracas leden, je hebt een goede baan, een gezin, je houdt van voetbal. Hoe vaak word je door je maten uitgelachen?
“Beide kampen maken me belachelijk. Voordat ik op mijn huidige plek werd aangenomen, werd in een afdelingsoverleg gegoogled op mijn naam. Zo kwamen ze uit bij een filmpje van Arno Breuer Soundsystem waarin ik helemaal opging in voor hen niet te bevatten brute muziek. Later zeiden ze dat ze daardoor hadden verwacht dat ik veel alternatiever zou zijn. Ik vind het prettig dat ik in mijn werk iets doe wat ik goed kan, waar ik publiekelijk voor gewaardeerd word, wat ook geld oplevert en wat ik ook best leuk vind. En dat geeft me ook de ruimte om muziek te maken, iets waar ik publiekelijk niet zeer zwaar voor gewaardeerd word of geld voor krijg. In de band ben ik deels een outsider. Ik ben wat burgerlijker, wat cognitiever ook. Dat uit ik door vorm te geven aan de band, samen met Stefan (Breuer, broertje red.). Ik vind het heerlijk om met die groep in de oefenruimte samen te zijn. Gekke muziek te maken, afwijkend bezig te zijn, op te treden, lekker te rellen. Onze groep, niet alleen de band, maar ook iedereen die daaromheen hangt, is een heerlijk groep om het ruime sop mee te kiezen. Dat is voor mij de kern van Lost Bear. Echt, emotioneel, avontuurlijk.”
 
Jij bent ook Pino Plaza. Kwetsbaar, zoekend, eerlijk. En productief. Je bent toe aan je elfde release. Waar haal je de tijd vandaan?
“Ik ben iemand die veel wil maken, de inspiratie komt bij mij vanzelf. Als ik op een speelgoedinstrument speel, een ukelele of gewoon mijn gitaar denk ik al vrij snel ‘hee dit is leuk’. Daarna komt de drang om dat te vormen naar een wat groter idee: een concept, een vorm, een uitvoering. Zo is bijvoorbeeld ook Pino Plaza ontstaan door tokkeltjes  met tekst erbij. Ik voel me vrij om dat lekker te doen, ook omdat ik een baan heb. Dat is mijn brood, de rest is spelen. Pino Plaza is mijn meest persoonlijke project. Van alle dingen die ik doe, is Pino Plaza vooral dat wat er in mijn hoofd speelt, mijn emoties. Ook omdat het heel kaal, uitgekleed is.”
 
Wat je hebt ontdekt tijdens die zoektocht vat je samen als de drie-eenheid. Leg die drie-eenheid volgens Arno Breuer eens uit?
“De driehoek is een mooi, sterk figuur, zeker natuurkundig. Ik heb nagedacht hoe de wereld voor mij in elkaar zit. Mijn conclusie: er is iets van een oorsprong, masculien, creërend, met geldingsdrang. En er is een vruchtbare bodem waarin dat kan gebeuren: tijd. En dan er is datgene wat er gebeurt, waarvan ik een van de dingen ben. En met mij anderen. En dan de interactie met mij en de anderen. Die drie-eenheid  bestaat uit mezelf, de schepper en de tijd. Met de schepper heb ik niet zo’n prettige relatie, met de tijd wel . Als ik in de tijd zit, een stroom waarin fijne dingen gebeuren, vind ik waarheid. Schoonheid. De tijd is waar de schepper zijn dingen plant. Daar word je ingelegd, daarin bestaan we. Ik vind het aangenamer om te kijken naar waar de tijd naartoe leidt, dan waar het vandaan komt en wat de bedoeling was. Op mijn nieuwe EP gaat het eerst over de tijd, daarna over mezelf, maar zodra de godsfiguur komt, wordt het uiterst onprettig.” 
 

Ik vind je muziek mooi. Het is heel persoonlijk, diep ook. Hoe universeel denk je dat het is?
“Dat kan ik moeilijk beoordelen. Ik heb die intentie, dan wel pretentie wel. De liedjes zijn voor meerdere uitleg vatbaar, het heeft wel een abstractieniveau waar meer mensen iets in kunnen leggen. Mag ik even wat opzoeken. Ramsey Nasr zei eens dat het er om gaat om de woorden zo aan te reiken, dat  iedereen zijn eigen betekenis erin kan leggen.”

Heb je voorbeelden?
“Gorki is een voorbeeld. Toen ik Eindelijk Vakantie hoorde, begreep ik ‘dit is het, dit wil ik.’ Niet lang daarna ben ik begonnen met Pino Plaza. Mensen vergelijken het ook wel eens met  Spinvis. Ik begrijp de associatie, maar wat Spinvis doet, is een buitenwereld beschrijven, vanuit bevreemding. Dat doe ik helemaal niet. Het is naar binnen kijken. Gorki zingt  “red mijn ziel vooral, maar ook mijn mooie lichaam.” Dat vind ik veel rijker. Bijna al die teksten gaan over hetzelfde thema. Hij zit meer in zijn ik, dan dat hij naar de wereld kijkt.”

Zijn er dingen die je hebt geleerd door Pino Plaza? 
“Ja, ik heb een groot deel van die liedjes geschreven rond mijn vijfentwintigste. Uit onderzoek blijft dat je op vierentwintigste gevormd bent, cognitief af om de wereld zo volledig mogelijk te percipiëren. Die liedjes waren mijn zoektocht. Net als iets opschrijven helpt om te ordenen, geven ze de ijkpunten aan van wat ik toen ontdekte. Het geeft me ook heel veel plezier om het zo op te schrijven. Door het te beschrijven is het een soort souvenir geworden.”

Je had het ook bij het schrijven kunnen houden. Niemand zal zeggen dat je een groots zanger bent.
"Muziek is voor mij het meest logisch. Ik ben inderdaad geen zanger en eigenlijk is het heel onlogisch dat ik zing. Qua uitvoering is een pure tekst logischer, beter verkoopbaar. Maar het is zo gekomen, met een gitaar in de hand. Dat helpt ook bij het metrum, toch best belangrijk bij een tekst."
 
Je zegt  beter verkoopbaar. Wat is daarin je ambitie?
"Daar ben ik vooral mee bezig geweest. Net als bij alle projecten speelt dat wel mee, maar dat heb ik bij Pino Plaza wel afgebakend om plezieriger en veiliger op te kunnen nemen. Ik vind het nu prima zoals het is. Ik heb niet de stem van I am Oak, dat zou een godzege zijn. Als er nu 1 of 10 mensen extra naar luisteren, is het mooi. Mensen die er naar luisteren, er echt naar luisteren, dat is genoeg voor mij."
 
Ik vond dit best een diep gesprek, voor iemand van Shaky Maracas, toch ook een collectief waar het vaak grappig en plat kan zijn. 
"Dat ‘het jezelf niet serieus nemen’, dat eeuwige plezier, kan ook een valkuil zijn omdat anderen ons daardoor ook niet serieus nemen. Het is toch moeilijk te plaatsen. We zijn met Sennen op tour geweest in de Balkan en toen omschreef Jacco van Elst Lost Bear als een band waar een enorme platheid gekoppeld wordt aan een diepe emotionaliteit. Hij begreep ons, want dat is kenmerkend voor het collectief."
 
Waar zit die diepe emotionaliteit?
"Dat heeft iedereen. De individuen die aanhaken kennen de echt diepere pieken en dalen. Dat vind ik leuk. Dat maakt het soms ook een beetje wild, avontuurlijk."

Zaterdag 31 augustus presenteert Pino Plaza Ik Ken Een Mens  op KNG56#15. Op deze echte Shaky Maracas tuinparty zullen ook Zea, We Love People in Bearsuits, en Jelle Buma optreden. Eigenlijk ben je een beetje gek als je niet komt.