Sofie Letitre staat te wachten in haar deuropening wanneer we aan komen lopen. De afspraak was om te bellen, bij gebrek aan een werkende deurbel. “Mijn telefoon is net uitgevallen, dus daarom sta ik op de uitkijk. Ik kom net vanaf mijn werk en ik geloof dat ik mijn portemonnee kwijt ben. Dat is ook echt iets voor mij; ik ben zo’n chaoot.” Haar baan als psycholoog voert ze niet uit in Utrecht, dus ze pendelt vier dagen per week van en naar haar relatief nieuwe woonplaats. Dat reizen is ze wel gewend. Voordat ze Utrecht 1,5 jaar geleden als nieuwe thuisbasis koos, woonde ze in Groningen en reisde ze op en neer naar Enschede om daar samen met muzikant en producer Ferdy van der Singel in eigen beheer haar debuutalbum Back Where We Come From op te nemen.

Dat vele reizen is echter niet de directe reden dat ze voor Utrecht koos. “Natuurlijk is Utrecht mooi centraal, maar ik liet Groningen achter me, omdat ik ergens anders opnieuw wilde beginnen. Ik had verandering nodig om mijzelf weer te ontdekken.” En dat is precies waar de titelsong op haar album over gaat. “Het is soms heel makkelijk om op het pad te blijven waarop je al die tijd al wandelt. Ik wilde weer terug naar de basis, vandaar dat ik besloot om alles van tafel te gooien en opnieuw te beginnen. Het was belangrijk dat ik uit mijn comfortzone stapte om te realiseren wat ik nou echt wil met mijn muziek. Voordat ik deze plaat maakte, was ik te veel bezig met wat anderen van mij verwachten; Moet het een album worden waarvan ik denk dat anderen die mooi vinden, of een album dat ik zelf mooi vind?”

Ze trekt de wijnglazen uit de kast en schenkt rode wijn in. “Ik zag een beetje op tegen dit interview, ik vind het best ongemakkelijk om lang centraal te staan in een gesprek”. Daar valt weinig van te merken. Sofie kiest haar woorden zorgvuldig, maar vertelt uitgebreid. Een omgekeerde wereld vergeleken met haar werk. “Op mijn werk sta ik in dienst van mijn cliënt, de focus ligt dan op de ander.” Sofie’s album heeft een melancholische ondertoon, het is dus geen gekke gedachte dat ze wellicht inspiratie haalt uit haar gesprekken met cliënten. “Wat ik hoor tijdens mijn werk zijn niet mijn verhalen, dus ook niet mijn belevenissen. Voorwaarde voor mijn nummers is dat ik het zelf echt voel. Daarom kan ik ook niet zomaar een cover zingen als ik me er niet in kan vinden. Een cover op mijn album is ‘I Remember’ van Deadmau5. “Die tekst begrijp ik, dus dat kan ik zingen. Ik haal dus geen inspiratie uit mijn werk, maar niettemin is mijn werk heel belangrijk voor mijn muziek. Ik heb de balans nodig tussen mijn werk en muziek. Als ik na een werkdag thuiskom, is het fijn om even in mijzelf te keren met mijn gitaar. Maar aan de andere kant is mijn werk juist weer een goede afwisseling op het muziek maken. Het verleggen van mijn focus zorgt voor een verfrissende blik op beide werelden”

Maar waar komt die melancholische ondertoon dan vandaan? “Ik denk dat dat voornamelijk een smaakkwestie is. Ik ben geen zwaarmoedig mens, maar ik heb zeker wel een donkere kant. Op de momenten dat die naar boven komt, schrijf ik mijn nummers. Wat daarin trouwens verfrissend werkt, zijn de samenwerkingen die ik doe met andere artiesten. Zo heb ik samengewerkt met het dj-duo June Miller waarvoor ik een tekst heb geschreven en gezongen voor een dancetrack, dat is dus weer totaal iets anders. Op die manier ben ik weer op een heel andere manier creatief met muziek.