Terwijl het publiek langzaam begin binnen te stromen op de daken, dakterrassen en in tuinen, bijt Snowapple om 14 uur het spits af. Dit is precies de juiste band om een zondagmiddag als deze mee te beginnen. De drie zingende dames in het gezelschap laten hechte samenzang horen, terwijl ze zichzelf begeleiden met o.a. gitaar, viool, accordeon en glockenspiel. Ze worden daarbij subtiel bijgestaan door drie heren op bas, gitaar en slagwerk. Snowapple’s liedjes variëren van lichtvoetige pop tot meer melancholische chansons. In sommige nummers doet de samenzang sterk denken aan de Andrews Sisters, maar daarnaast worden af en toe hele opera-registers opengetrokken (!), wat tot grote bewondering onder het publiek leidt. Het optreden is onderhoudend, gevarieerd, maar zonder echte uitschieters.

 

Het volgende dakterras (een kleine variant voor een voltallige band) is voor Yesterday’s Men. Hun muziek is uit heel ander hout gesneden. Dit Utrechtse vijftal maakt een soort theatrale indiepop/rock, en brengt na wat opstartproblemen een set van een half uur ten gehore. Wat opvalt zijn de vocalen van de toetsenist/zanger, die sterk doen denken aan Mark Hollis (Talk Talk) en Rick Astley, en een sterk spelende drummer, die af en toe vanachter zijn drumstel de trompet bespeelt. Als geheel klinkt Yesterday’s Men subtiel rockend met een romantisch tintje; het is alleen jammer dat het geluid van de drums regelmatig het geluid van de rest van de band enigszins wegdrukt.

 

Casper Fioole woont op Potgieterstraat 43 en is dichter. Hij draagt zijn werk tijdens Daklava voor vanaf zijn eigen dakterras annex balkon en doet dat met elan. Zijn onderwerpen worden met gepaste zelfkennis en een grappige, snedige woordkeuze aan elkaar gesmeed.

 

De volgende muzikale formatie die aantreedt is Locke. Dit drietal doet aan huisrepetities ter plaatse en brengt vuige, grotendeels instrumentale rock waarvan in eerste instantie de gitaar verzuipt tussen het bas- en drumgeweld. Later in de set wordt dit euvel enigszins verholpen, maar los van daarvan lijkt dit toch meer een band voor een broeiende, zweterige undergroundclub dan een rustig, zonnig dakterras.

 

Afsluiter van Daklava is zangeres Lilian Hak, vergezeld van gitarist Frank Burks. Binnen 20 seconden weet Lilian de handen op elkaar te krijgen omdat ze het publiek meteen zover krijgt dat het meeklapt. Haar verschijning en no-nonsense uitstraling spreken meteen aan. Haar stem, die ze regelmatig door een megafoon laat schallen, in combinatie met het effectieve gitaarwerk, dompelen je in filmische scenes uit de jaren ‘40 en ‘50 met zowel een gepaste dosis romantiek als de nodige vrolijkheid. Elk liedje ligt lekker in het gehoor. Een geweldige afsluiter van dit mooie middagfestival.