De Kargadoor is bij binnenkomst redelijk gevuld. Met een mannetje of dertig wachten we geduldig en in stilte totdat opener Bird klaar is met soundchecken. Twee kunstenaressen tekenen op een lichtbak, live te volgen door een projectie op de muur. Een jongetje van een jaar of zes snapt het niet helemaal en vraagt zich hardop af of dat ook muzikaal is. Alle opgestelde bankjes zijn bezet en achterin de donkere werfkelder staan nog enkele mensen. De liedjes van Bird, die vanavond alleen speelt, zijn klein en intiem. Mooi genoeg om te ontroeren, niet intens genoeg om te beklijven. Door gebruik van telkens dezelfde open akkoorden lijken de nummers sterk op elkaar. Ook wordt er weinig gewisseld van tempo en toonsoort. Zonde, want Bird heeft een mooie stem en zou nog veel meer uit zijn liedjes kunnen halen dan hij vanavond doet.

Na een korte pauze is het echt druk geworden. Een man of vijftig kijkt toe hoe Gareth Davis en Leo Fabriek aan hun set beginnen. Vooral de basklarinet van Davis springt in het oog en oor. Davis en Fabriek brengen samen een muzikaal stuk dat op de grens tussen improvisatie en compositie ligt. De drums van Fabriek klinken zenuwachtig en opgefokt, de basklarinet hysterisch zoals je dat ook bij John Zorn vaak hoort. Om de spanningsboog te bewaren wisselt het duo rustige en drukkere stukken af, zonder dat het ze enige moeite lijkt te kosten. Je moet ervan houden, maar als je er dieper induikt is dit muziek om van te smullen. Dan opeens, na een dik kwartier, is het klaar. Klasse.

Tijd voor het hoofdprogramma van vanavond. Al bij de eerste noten van This Leo Sunrise horen we dat het geluid perfect in orde is. Knap, in zo’n potentiële galmbak als deze werfkelder. Zanger en gitarist Jacco van Elst is goed bij stem, zo blijkt het hele optreden. Zo ook tijdens de nieuwe nummers, die over het algemeen iets opgewekter klinken dan het oudere werk. Alle nummers zijn prachtig gelaagd, met veel ruimte voor de viool, samenzang en ingetogen passages. Hoogtepunt van de avond is het nummer ‘Tell It Like It Is’. “We sleutelen al drie jaar aan dit nummer om hem te perfectioneren,” aldus van Elst. Dat is te horen. De melodie op viool is prachtig, de minimalistische begeleiding net zo intens. Ook de liedjes waarbij van Elst banjo speelt en geen microfoon gebruikt voor zijn zang komen erg goed uit de verf. De hele band mag op een enorm applaus rekenen na het laatste nummer. Kortom, This Leo Sunrise lost alle verwachtingen in. De set zit prachtig in elkaar, de presentatie is minimaal en daarmee subliem, de nieuwe liedjes staan als een huis. Het is te hopen dat ze het album de komende dagen wel af krijgen, wat 16 mei vertrekt de band naar Italië en Zwitserland op tournee. Album of geen album, This Leo Sunrise maakt indruk.

Gezien: Lofriday met Bird, Gareth Davis & Leo Fabriek en This Leo Sunrise, vrijdag 11 mei 2012 @ Kargadoor, Utrecht