Het idee van De Speech ontstond al vlot na de release van LPG’s tweede album, With the Earth above Me uit 2008. Kopers van deze plaat herinneren zich vast nog het meegeleverde blikje tomatenpuree. Zijnde één van de 11.000 blikjes die samen de afbeelding op de albumhoes vormen. LPG maakt zich er namelijk niet graag makkelijk vanaf. Dat geldt in overtreffende trap voor De Speech. In het ‘magazine voor de zintuigen’ vond de band een manier om zich op allerlei creatieve manieren te uiten. Om verhalen te vertellen in beeld, geluid, smaak en sfeer. “Zie het als het moment waarop we met het mes op een glas tikken, aan het begin van een speech”, aldus de band in die dagen.
Op het glas tikken zeker. Niet om alle aandacht voor de band zelf op te eisen, maar vooral ook om anderen - bands, schrijvers en visueel kunstenaars - een podium te bieden. De muzikale kroon op de eerste editie in 2010 werd het veelbelovende doorkijkje dat Alamo Race Track gaf naar het toen nog te verschijnen Unicorn Loves Deer. En van de tweede editie uit 2011 herinneren we ons nog de nasmaak van een chocolademuffin (getiteld ‘De Klap’) bij een even bitterzoet verhaal van Esther Gerritsen.
De Speech 03 breekt met deze gewoonte, want deze derde editie staat geheel in het teken van de band, de geboortegrond van haar leden en de liedjes hierover. Dat geldt voor de box die eind februari bij de abonnees op de deurmat plofte en ook voor de liveshow vanavond in Tivoli de Helling. De zaal is naar Speechmaatstaven sober aangekleed. Wel vallen twaalf aan het plafond hangende kartonnen huisjes op. Elk huisje bevat een fotoportret uit de serie ‘De Dorpeling’ van fotografe Marije Kuiper. Zij fotografeerde voor deze serie bewoners van de Friese gemeente Stellingerwerf.
Maar ter zake. Zonder ook maar iets af te doen aan de artistieke prestaties van de eerste twee Speeches, laat LPG deze editie horen waar de band heer en meester is. En dat is in het schrijven van popliedjes die, ondanks een hoge dichtheid aan onconventionele ideeën en stijlwendingen, zelden geforceerd klinken en altijd een onmiskenbaar LPG-stempel dragen. Het zwaartepunt van de set ligt vanavond bij de nieuwe nummers die in live-uitvoering trouwens net zo fanatiek verbouwd worden als het oudere werk. Oudje ‘Opera’ wordt voorzien van een fraai a-capella-intro en ‘Fire’ krijgt een behoorlijk stimulerende injectie van de ritmesectie, waarin duizendpoot Wouter Rentema (ex-GEM) zich vrijwel onmisbaar maakt. Het is dezelfde ritmesectie die nieuwe liedjes als het complexe ‘Kids’ en het stuwende ‘Motivation’ naar een hoger plan tilt.
LPG heeft duidelijk wat tijd nodig om de loomheid van de zonovergoten zondag kwijt te raken, maar raakt gedurende de set steeds beter ingespeeld. De band bereikt uiteindelijk enkele keren magie. De breed uitwaaierende synthpartij in break van ‘Let Me Out’ laat het verder traditionele liedje onverwacht van kleur verschieten. En de manier waarop smerige sixtiesrock achteloos wordt samengevoegd met een eighties new-waveachtig refrein in ‘Paulus’, is spectaculair.
De set begint met een akoestische, door een kinderkoor uitgevoerde versie van titelnummer ‘The Village’ en eindigt met hetzelfde nummer, maar dan uitgevoerd door een kleine fanfare. Als ware het de kaft van een boek, dat hiermee gesloten wordt.
De band geeft zichzelf daarmee ook de vrijheid terug om met een stapel bijzondere liedjes - heel ouderwets - op tournee te gaan. Wij zien ernaar uit.
Gezien: De Speech 03 met LPG, zondag 25 maart 2012 @Tivoli de Helling, Utrecht