Dat De Kling zich deze maand de 3voor12/Utrecht Selecteert mag noemen moge inmiddels duidelijk zijn. Maar wie gaat er nou eigenlijk schuil achter dit Brabantse punkrocktrio? Zangeres en bassiste Lotte van Riel en drummer Joep Schmitz vertellen over het ontstaan van de band, hun leukste momenten en de toekomstdromen. Althans, dat was de opzet van het gesprek, maar De Kling neemt het leven niet zo serieus. En Interviews evenmin.
Tosti's, stroopwafels en bier
Lotte van Riel, een vrolijk en opvallend aardige dame met Tilburgse tongval, wil graag iets kwijt over het ontstaan van De Kling: “We kennen elkaar van de kinderboerderij ‘Op ‘t Wandelbos’ in Tilburg. Daar kwamen we vroeger allemaal vaak.” Drummer Joep Schmitz schiet meteen in de lach en de toon is gezet. “Ik ken Bart (gitarist, red.) al sinds we zes jaar waren, we zaten samen op voetbal. Voor het trainen aten we altijd samen tosti's. Later, toen we een jaar of zestien waren, is Bart bij een stroopwafelkraam gaan werken op de markt, waar Lotte altijd met een kater stroopwafels kwam halen.” Van Riel: “We besloten een band te beginnen, omdat dat gaaf zou zijn. We hebben een keer een bassist gehad, maar die wilde alleen maar Red Hot Chili Peppers spelen. Toen mocht hij meteen weer gaan. Sindsdien ben ik gaan bassen, ook al had ik dat tot dan toe nog nooit gedaan. Sindsdien gaat het beter met de band.”
In een mestkelder met Snickers en bier
“Wel repeteren we nog steeds in Brabant, in een oude mestkelder van een boer in Haaren, vlakbij Oisterwijk,” vertelt Schmitz. “Die gast heeft z’n mesthol tot repetitieruimte omgebouwd en daar kunnen we heel goedkoop oefenen. Ook zijn zijn het bier en de Snickers goedkoop. Voor dat laatste zitten we daar eigenlijk nog.” Van Riel: “Wat ons echter tegen de borst stuit is dat zelfs daar inflatie is. Snickers zijn van 65 cent naar een euro gegaan. Jezus! Maar dat terzijde.” Ondanks de crisis, of misschien wel dankzij, komt er wel heel gave muziek uit de mestkelder in Haaren. De rechttoe rechtaan punkrock zit vol invloeden uit de blues-, stoner en garagerock. Hun favoriete bands zijn op dit moment onder andere Screaming Females, Cloud Nothings en The Men. Bands met een vuig doch catchy geluid. De nummers ontstaan meestal zonder plan: “Dit is gewoon wat eruit komt, we vinden het alledrie tof. Het is een mengelmoes van wat we afzonderlijk luisteren,” zegt van Riel. Schmitz vult aan: “Meestal komt Bart met een gitaarriff die qua timing voor geen meter klopt. Die trek ik als drummer dan recht. Dan hebben we een liedje en daar zingt Lotte wat op. Dat is vervolgens dan heel tof, of juist niet, en dat bepaalt of we ermee doorgaan. Twee van de tien tracks zijn hard, die maken we af tot een minuut of twee. De rest gaat meteen de prullenbak in.” Lachend vertelt Schmitz verder over hun nieuwe doel: “Vanaf nu is het de bedoeling dat al onze tracks onder de twee minuten blijven, allemaal in hetzelfde tempo gespeeld worden en in dezelfde toonsoort staan.” Van Riel: “En de pauzes tussen de nummers proberen we te beperken tot een milliseconde.”
Uit de mestkelder voor Snickers en bier
De Kling wil natuurlijk de mestkelder uit met hun muziek. Schmitz: “We willen in elk gehucht in Nederland spelen voor gratis bier en Snickers. Daarnaast zijn grote zalen natuurlijk ook gaaf. Onze tweede show was als het voorprogramma van Claw Boys Claw in 013. We deden mee aan een wedstrijd, die wonnen we, en zo belandden we opeens in 013. We kregen een eigen kleedkamer met een koelkast. Die hebben we natuurlijk helemaal geplunderd, net als de hele voorraad Snickers. We kregen gelukkig een goede recensie en het was een hele leuke show” Van Riel: “Sindsdien gaat het bergafwaarts. We teren nog steeds op dat moment, haha! Hoewel, Incubate was ook heel vet.”
Een onvermijdelijke vraag voor deze ras-Tilburgers is natuurlijk: wat is er belangrijker voor De Kling, carnaval of de band? Schmitz: “Tijdens de afgelopen carnaval hebben we twee shows gespeeld, één in Tilburg en één in België (het land, niet het café, red.). De eerste show was op een ‘Fuck Carnaval’ feest. Omdat we een tijdje niet in Tilburg hadden gespeeld waren er veel bekenden en ging het helemaal los. In België de dag daarna was het wel anders...” Van Riel: “Niemand kende ons, want de show was in een klein stadje met allerlei lokale bands. Die bands en het publiek kenden elkaar allemaal, en gingen helemaal los. Maar niet bij ons. Tijdens onze show was het doodstil en niemand bewoog. Ook na de show kwam er niemand naar ons toe en keek niemand ons aan. Toen misten we carnaval natuurlijk wel een beetje. Ik had zin om in een sinaasappelpak de tent uit te hossen. Maar de dag erna zagen we op Facebook opeens dat iedereen het wel gaaf vond.” Schmitz: “Dat was inderdaad een rare show. Bart schopte ook nog eens twee pintjes van me om en trapte m’n bril kapot. Gelukkig kreeg ik nieuw bier.” Van Riel: “Eind goed, al goed.”
Te zien: Club 3voor12/Utrecht met De Kling, Hit Me TV en Mister & Mississippi, 29 maart 2012 @ dB’s, Utrecht.
De Kling, Nothington, Bangers & meer, 15 april 2012 @ ACU, Utrecht