Hoewel velen de band misschien nog zullen associëren met occulte neofolk-achtige klanken uit hun begindagen, staat het nieuwe album Weltuntergangsstimmung vol met wave, inclusief elektronica en The Cure-esque gitaarlijntjes. Vanaf het eerste moment dat de beat invalt, is duidelijk dat dit optreden in de lijn van het nieuwe album zal liggen. Dreunende jaren tachtig-wave vormt de basis, waarop schelle en snerpende gitaarlijntjes, de intense zang van frontman Stef Heeren en donkere basklanken voortbouwen. Toch kijken enige luisteraars wat verbaasd, wellicht dat een enkeling toch nog moeite heeft te accepteren dat de Belgen alweer het muzikale roer hebben omgegooid.
Het optreden zelf is verder simpel, zonder geen poespas. Er is een simpele ‘lichtshow’, die bestaat uit een stel verticale lichtgevende buizen die achter de band staan opgesteld en langzaam aan en uit gaan. Juist het ontbreken van opleukertjes zorgt er voor dat alle aandacht wordt gelegd op Heeren en zijn bij tijd en wijle maniakale zang. Toch zakt de aandacht van het publiek tegen het einde van de show weg. Misschien is het de warmte, misschien de locatie, misschien is het het feit dat het festival ten einde loopt, of misschien moet Kiss The Anus Of A Black Cat toch iets meer aan zijn dynamiek en interactie met het publiek doen.
Gezien: Kiss the Anus of a Black Cat, zondag 29 juli @ Leeuwenbergh kerk, Utrecht
Geen poespas bij Kiss The Anus Of A Black Cat
Belgen verrassen met intense wave
Het is zondag, het eind van de middag is aangebroken en Vredenburg Leeuwenbergh stroomt langzaam vol publiek dat gemoedelijk een zitplaatsje zoekt. De sfeer is relaxed, de meeste mensen hebben al twee volle dagen festivalvertier er op zitten en de kerk doet aan als een oase van rust in het soms wel erg overdonderende programma. In deze serene scène zal zo de vierkoppige Belgische formatie Kiss The Anus Of A Black Cat aantreden.