Hoewel dit al voldoende is voor een prettige muzikale avond, maakt zijn markante voorkomen het plaatje compleet. De volle baard en de getatoeëerde gekko op zijn rechterarm zorgen voor een woest uiterlijk. Tussen de nummers door blijkt achter de ruige uitstraling een sympathieke en humoristische man schuil te gaan, die zeer begaan is met zijn publiek. Dat hij niet gespeend is van sarcasme, blijkt wanneer hij het podium betreedt bij Plato en verwijst naar zijn poster bij de ingang: “It is great to be here! I immediately loved this place when I saw my picture on the door.”
Zodra hij een nieuw nummer inzet, sluit hij de ogen en opent ze uitsluitend een enkele keer tot spleetjes om een greep op zijn gitaar te controleren. Als een volleerd percussionist slaat hij tijdens zijn spel ritmisch op zijn gitaar, en het schudden van zijn hoofd laat zien dat hij volledig opgaat in zijn muziek. Zijn muziek neigt naar folk, maar Rowe draait zijn hand niet om voor een stevige blues of rock. Of hij een nummer van Johnny Cash vertolkt of van zijn eigen laatste album The Salesman and the Shark maakt geen verschil. Wat Rowe speelt straalt passie uit. Passie met een rauw randje.
Gezien: Sean Rowe, donderdag 6 december 2012 @ Plato Utrecht
Sean Rowe is meer dan een folkartiest
Passie met een rauw randje in Plato
Zijn stijl doet denken aan illustere singer-songwriters als Leonard Cohen, Tom Waits en Johnny Cash. Maar daarmee doen we hem tekort. Sean Rowe behoeft geen vergelijkingen. Een optreden van de Amerikaanse artiest wordt gekenmerkt door scherpe teksten, een rauwe maar warme baritonstem en uniek gitaarspel.